sport 137
Peter Boon is vergroeid met batje
TAFELTENNIS Middelburger kijkt terug op vier decennia trainerschap
zaterdag 20 november 2010
door Koen de Vries
MIDDELBURG - Eigenlijk had hij
dammer moeten worden. Peter
Boon werd grootgebracht achter
het bord met honderd velden.
Voor stilzitten was hij echter niet
in de wieg gelegd en dus ging hij
op voetbal. Toen hij in een vetera-
nenelftal terechtkwam, stapte de
Middelburger over op tafeltennis.
Het bleek de ideale match. Boon is
42 jaar vergroeid met bat en bal,
waarvan veertig jaar als trainer.
Vandaag viert hij bovendien zijn
zestigste verjaardag. Een terugblik
en een korte blik vooruit.
Nee, aan stoppen denkt hij voorlo
pig niet, vertelt Peter Boon tussen
twee slokjes koffie door. Maar toch
denkt hij na over zijn opvolging.
Regeren is immers vooruitzien.
„Het gaat heel goed met de club,
ik voel me hartstikke goed en wil
nog een paar jaar doorgaan. Maar
ik wil het wel geregeld hebben. Ik
wil de toekomst van de club waar
borgen."
Hij heeft het immers vaker gezien.
Een club wordt gedragen door een
paar fanatiekelingen. Als er één
wegvalt, stort de hele vereniging
ineen. Het is een kwestie van erva
ring en die heeft hij in overvloed.
Peter Boon begon op z'n achttien
de met tafeltennis, toen hij de
sport in het clubhuis De Vergulde
Baars achter zijn huis aan de Poe-
lendaeleweg tijdens spelletjesavon
den ontdekte. Hij liet die nooit
meer los.
Boon had al snel in de gaten dat
hij te laat begonnen was. Zijn eer
ste wedstrijd met ttv 't Zand, uit
in Graauw bij Sint Aloysius 7, was
een duidelijke vingerwijzing. De
wedstrijd op het allerlaagste ni
veau ging met 9-1 verloren. Aan
zijn ietwat houterige stijl was wel
iswaar nog heel wat bij te spijke
ren - Boon werd zelfs drie keer
kampioen in de hoogste klasse
van de afdeling Zeeland - in trai
ning geven zag hij toch meer toe
komst.
Het was goed gezien. Langzaam
maar zeker groeide de Middelbur
ger naar nationaal en zelfs interna
tionaal niveau. Zijn eerste succes
sen vierde hij in 1975 met de jeugd
van 't Zand.
Het jongens- en het meisjesteam
streden om het landskampioen
schap. De jongens werden tweede,
de meisjes vijfde.
Het jaar erop stapte hij over naar
Middelburg-Zuid. Het was een op
merkelijke keuze, want 't Zand en
MZ waren niet bepaald on
speaking terms. Boon trok er zich
niets van aan. Terecht. De trainer
werd meteen geaccepteerd, de bar
rière tussen beide clubs bleek flin
terdun.
„Ik was eerder door de bond bena
derd. Het was te vroeg, ik moest
me nog bewijzen, vond ik. Bij MZ
kreeg ik veel goede spelers in de
schoot geworpen, maar ik heb ze
wel hogerop gebracht. Vooral door
structuur aan te brengen. Het was
een geweldige tijd, de mannen en
de vrouwen promoveerden naar
de eredivisie. Het was het hoogst
haalbare. We trainden drie keer
per week en speelden bijna alleen
tegen profteams."
Tien jaar later ging Boon zich weer
op 't Zand concentreren en ging
hij als jeugdtrainer parttime bij de
bond aan de slag. Het beste moest
toen nog komen. In 1996 werd hij
met de meisjes van 't Zand Neder
lands kampioen en in 1998 en
1999 werd Boon uitgeroepen tot
Nederlands tafeltennistrainer van
het jaar. Dat had hij mede te dan
ken aan de opkomst van superta
lent Kalun Yu. Diens ster rees ra
zendsnel. Hij werd Nederlands
jeugdkampioen en de nummer
twee Van Europa bij de junioren.
Het team dat rond Yu werd ge
bouwd, werd in 2000 kampioen
van Nederland. „Het absolute
hoogtepunt", vindt Boon nog
steeds.
Het was in de tijd dat hij bij de
NTTB op een zijspoor werd gezet.
Boon zou als jeugdcoördinator
niet goed communiceren. Een pijn
lijk geschiedenis omdat hij het zelf
nog steeds als een van zijn sterkste
punten beschouwt. Niet veel later
zou hij worden teruggehaald én
opgewaardeerd.
Van 2000 tot 2004 was hij top
sportcoördinator en van 2004 tot
2007 vrouwenbondscoach. Daarna
stopte hij „Ik ben een van de wei
nigen bij de bond die zelf is opge
stapt", constateert Boon tot zijn
voldoening. „Internationaal heb
ben we met Nederland leuke pres
taties neergezet", vindt de trainer.
„Maar we hielden het imago van
campingsport. Het was rommelen
in de marge, vechten tegen wind
molens. Ik moest werken met
bondsbesturen die niet voor top
sport kozen. Ik geef niet snel op,
Peter Boon
19 november 1950. Geboren in
Middelburg
1 oktober 1968. 't Zand opge
richt, samen met mevrouw van He-
mert en Louis van Vlaanderen
1970. Trainer tafeltennisvereniging
't Zand
1973. Trainer 't Zand en Sint Lau
rens
1975. Haalt hoogste trainersdiplo
ma van tafeltennisbond NTTB
1976. Trainer 't Zand en Middel
burg-Zuid
1986. Trainer 't Zand en jeugd-
bondscoach NTTB
maar dat soort dingen moet je niet
te lang doen." Het vertrek had ook
te maken met het ongeluk dat hij
in Lienz (Oostenrijk) kreeg.
Op weg naar de plaatselijke sport
hal voor een wereldbekertoernooi
kwam Boon met zijn auto frontaal
in botsing met een tram. „Die
tram bracht me letterlijk tot stil
stand en dat was misschien maar
goed ook. Ik heb collega's gezien
met een burnout. Misschien zat ik
daar ook wel tegenaan. Ik werkte
veel te hard. Ik had een zware her
senschudding en mocht weken
niets doen."
„Het was een keerpunt in mijn car
rière. Als iets lekker loopt kies je
niet snel voor verandering. Nu
1995. Topsportcoördinator jeugd
NTTB
2000. Topsportcoördinator senio
ren NTTB (full time, stopt bij tafel
tennisvereniging 't Zand)
0 2004. Bondscoach vrouwen NTTB
2005. Trainer bij TTCM (fusieclub
't Zand/Middelburg-Zuid)
2006. Auto-ongeluk Lienz
v 2007. Manager sport bij Senior Ga
mes
2008. Afscheid bij NTTB
21 november 2010. Viert zijn zes
tigste verjaardag en veertigjarig trai
nerschap
was het een mooi moment. Ik ben
gestopt bij de bond en niet veel la
ter belde Ton Kienhuis of ik voor
drie jaar bij de Senior Games wil
de werken. Op zoiets zat ik te
wachten."
Een dieptepunt was het stoppen
van Kalun Yu. Minder dan een
jaar nadat hij op het WK in Kuala
Lumpur heersend wereldkampi
oen Liu Guoliang op indrukwek
kende wijze versloeg, stopte hij er
mee.
„Toen was ik verrast, maar achter
af is het niet zo vreemd. Vroeg of
laat was het misgelopen. Op het
laatste EK stonden twee generatie
genoten van hem in de halve fina
le. Kalun zou dat nooit gehaald
hebben. Hij miste gewoon de be
zieling en werd beïnvloed door al
lerlei externe factoren."
Na Yu's vertrek in 2002 heeft Boon
hem nog één keer gesproken. Yu
kwam kijken of hij tafeltennis nog
leuk vond.
„Hij speelde een partijtje tegen
Wesley Wegman, verloor met 3-2
en vertrok met de mededeling
'misschien kom ik terug'. Sinds
dien heb ik nooit meer wat van
hem gehoord." Natuurlijk heeft
die episode pijn gedaan, maar niet
te lang. „Dat zit in mijn karakter.
Ik kan heel goed overgaan tot de
orde van de dag."
Anno 2010 heeft de jubilaris wat
meer vrije tijd. Hij is een dag in
dienst bij TTCM, regelt voor de
bond de competities in de eredivi
sie en organiseert als zzp'er clinics
en trainingen. Volgens Boon komt
bij TTCM weer een talentvolle lich
ting bovendrijven. Hij is al druk be
zig met het maken van program
maatjes om die talenten op te lei
den.
In Zeeland voelt hij zich op dat ge
bied behoorlijk eenzaam. „We heb
ben hier natuurlijk al weinig ta
lent. En als dat er wel is, wordt er
weinig mee gedaan. Er wordt door
bestuurders zelden gekozen voor
topsport. Twee keer trainen per
week vinden ze meer dan genoeg.
Heel jammer. Als je sport op ni
veau wilt zien, moet je bijna altijd
de provincie uit. Tafeltennis is een
uitzondering."
