!D
koningen en
lekker eten
reizen 4
11IS1
m
Gastvrijheid
1
9T
Onze gastheer denkt in
mij een fijne drinkebroeder
te hebben gevonden
Vlak land gaat over in vriendelijke
heuvels en imposante bergen. Hier
onderwierp een keizer zich aan de paus.
Eelco van der Linden combineerde in
Emilia Romagna Italiaanse historie met
gastronomie.
jr*
IK< n
w&
Zaterdag 20 november 2010
reizen@wegener.nl
024-3650360
De conservator negentiende-eeuwse Europese schil
derkunst banjert rond in de ruimte waar onze
schilderijen door de douane moeten worden ge
controleerd. We (de eigenaar en ik) hebben de verzame
ling vanuit Nederland, per boot en auto, naar de Hermita
ge in Sint-Petersburg gebracht. Over een week moeten de
tachtig stukken in vijf zalen van het Winterpaleis hangen.
Boris Asvarich, de conservator, trekt zenuwachtig aan zijn
zoveelste 'papyrussigaret'. Het zijn een soort kartonnen
huisjes waar ook nog wat tabak in zit. Volgens mij vooral
bedoeld om met de voortanden door de mond te rollen.
Vormeloze peukjes worden het, maar Boris kan niet zon
der. Hij is 70 jaar, heeft alles al meegemaakt en toont de
kenmerken van een geagiteerde panter. De douanier laat
lang op zich wachten. De man zal aanstonds een paar Hol
landse meesters laten uitpakken en controleren of de be
schrijving in de vervoerspapieren klopt. Vooral de afme
ting is van belang. Een afwijking van een paar centimeter
en het doek zal niet tot de tentoonstelling worden toegela
ten. Boris kent het klappen van de zweep. Een halve eeuw
in de Hermitage heeft hem veel geleerd. Een tentoonstel
ling inrichten,
bestaat volgens hem voornamelijk uit wachten, formulie
ren invullen en stempels krijgen. Geërgerd roept hij regel
matig: „lch hasse Gemalde!"
Boris Asvarich is een bijzonder type. Tanig lichaam, pik
zwart haar en een gegroefde, markante kop. Hij heeft tij
dens de Tweede Wereldoorlog de Duitse belegering van Le
ningrad uitgezeten. Bijna vier jaren van honger en onvoor
stelbare ellende. Een derde van de inwoners overleefde de
blokkade niet. Boris wel, maar hij lijkt er door getekend.
De avond na het grote uitpakken gaan we bij hem thuis
eten. Hij woont aan de winkelstraat Nevski Prospekt, een
afstand van meer dan 4 kilometer van de Hermitage.
Elke dag gaat hij lopend naar zijn werk. Een inko
men van omgerekend 200 euro per maand staat
immers geen autobezit toe. Het onderkomen van
de familie Asvarich ligt aan een kleine binnen
plaats. Groot is het niet, maar de gastvrijheid is
enorm. De eettafel in het woonkamertje is gedekt
en staat vol met stukjes komkommer, eiersalade
en vette worst uit Oekraïne. De hele familie is er.
Kleinkinderen, kinderen, echtgenote en een on
voorstelbaar lelijke hond. Er zijn geen regels en
geen afspraken. Het wijst zich vanzelf Ik zat zel-
den zo ontspannen aan één tafel met volstrekt onbeken
den. Het is goed.
Rode draad van de avond is de fles wodka waaruit regelma
tig bijgeschonken wordt. Onze gastheer denkt in mij een
fijne drinkebroeder te hebben gevonden. Dat klopt wel
een beetje. Luidt het spreekwoord niet: When in Rome, do
as the Romans do? Het lijkt mij dat je dan in Rusland moet
doen wat de Russen doen. Ik kan u verzekeren, gezellig
doordrinken hoort daarbij. Wodka kan maar op één ma
nier worden ingenomen, ad fimdum. Glas volschenken,
een toast uitspreken en hup, in één keer leeg. Nasdrovjel
De eerste glazen heb je daar nog plezier in, maar er komt
een moment van verzwakking. Boris heeft de terugval
scherp in de gaten. Hij adviseert mij dringend na elke teug
vooral iets te eten. Een goed advies, alleen kan ik steeds
minder goed zien waar het eten staat. Het wordt een vrolij
ke gezelligheid. Uiteraard gaan we met z'n allen liederen
zingen. Liederen die mij volkomen onbekend zijn, maar
waarvan ik de tekst toch redelijk ken. En dat nota bene in
het Russisch! Na nog een paar glaasjes gaan we met z'n
allen kartonsigaretjes roken en overkomt mij een enorme
misselijkheid. Gelal vult de eetkamer. En gelach, veel ge
lach. Het is zoals Charles Bukowski al schreef: When the wi
ne is gone, the reading is over. Na de laatste drup wodka
staat de taxi snel voor de deur. Op naar het hotel.
Voor het slapen gaan nog even op adem komen in de sau
na. Althans, dat is mijn idee. Maar een waarschuwing op
de cederhouten deur houdt me tegen. Ik heb zoiets nog
nooit ergens in de wereld gezien, maar het lijkt hier in Rus
land volledig op zijn plek. Een glanzend bordje meldt dat
de sauna niet mag worden gebruikt in geval van stevig alco
holgebruik. 'Levensgevaarlijk'. Ik kijk nog even naar bin
nen en het spreekt voor zich. Leeg. Dan maar eens zien of
er aan de bar nog iets te beleven valt.
Emilia
bM
.43' .V
v.
t•■vvvv. r
y~f
"'-SÉ
>4
- 4
De heuvels van Canossa
t-
waar Hendrik IV zich liet
V) '"'v
vernederen door paus
Cregorius VII.
foto's Eelco van der Linden
