m
Bureau Balistraat in Suriname
media
La dolce vita
35
Politie Paramaribo
is de jongste
docusoap van de
Tros en de eerste
die zich in
Suriname afspeelt.
De zesdelige serie
wordt ook op de
Surinaamse tv
uitgezonden.
Rivka Croenier
sprak met John
Jones, de 'Klaas
Wilting van
Paramaribo'.
Nederlanders
kunnen ook
van ons leren
TERUGGESPOELD
media@wegener.nl
024-3650570
Zaterdag 6 november 2010
Hoofdinspecteur
John Jones.
Grote foto:
Een bon voor een brom
merrijder. De onverschil
ligheid in het verkeer is
de grootste zorg bij de
politie in Paramaribo.
foto's Tros
Hoog bezoek bij de
Tros. Hoofdinspec
teur John Jones is
over uit Suriname
om alle banden te
bekijken. Strak in
zijn politie-uniform en met zijn in
drukwekkende pet in de hand,
schrijdt hij door de gangen van
het gebouw. Want, dat heeft hij
vooraf bedongen, zonder zijn goed-
keuringsstempel komt de do
cusoap Politie Paramaribo niet op
de buis. Zo werkt dat in Suriname.
Het idee een serie te maken over
de politie in Paramaribo, met
300.000 inwoners te vergelijken
met een stad als Utrecht, bestond
al een paar jaar. Het Surinaamse
politiekorps moest alleen flink wat
koudwatervrees overwinnen voor
dat de deur openzwaaide voor de
Nederlandse cameraploeg. Begrij
pelijk, vindt uitvoerend producent
Berend Wever. „Toen wij in 1994
in Nederland begonnen met Bu
reau Balistraat en later Bureau Bijl
mer en De zedenpolitie, was het
hier ook uniek. Tot die tijd kreeg
je dat soort dingen als buitenstaan
der niet te zien. Voor Suriname is
dit nu net zo spannend."
Met dank aan NOS-corresponden-
te Hennah Draaibaar in Suriname,
die goede contacten onderhoudt
met John Jones ('de Klaas Wilting
van Suriname') is het uiteindelijk
toch gelukt. Vanaf komende vrij
dag (12 november) zendt de Tros
de zesdelige docusoap Politie Para
maribo uit. De serie is ook in Suri
name te zien.
Op het politiebureau in Suriname
gelden nog formele omgangsvor
men. Wever: „Als een hogerge
plaatste binnenkomt, ga je in de
houding staan. Het gaat wat offi
ciëler, vergelijkbaar met hoe het
tientallen jaren geleden in Neder
land was." Voor de cameraploeg
had die hiërarchie voordelen. „Als
we ergens wilden filmen, pleegde
John Jones een telefoontje. Een
dag later konden we komen."
Op straat is de werkwijze van de
Surinaamse politie bijna Hollands
te noemen. Ze rijden rond op stoe
re mountainbikes en ook het feno
meen buurtregisseur is in Parama
ribo al aardig ingeburgerd. Met
dank aan de nauwe contacten met
de KLPD, die regelmatig trainin
gen komt geven.
Wever: „Net als hier probeert de
politie in Suriname ook steeds
dichter bij de mensen te staan. Ze
rijden al lang niet meer in een pa
trouillewagen met
de airco aan en de
raampjes dicht,
maar proberen
echt bereikbaar te
zijn."
Politiereality kent
tegenwoordig heel
wat verschijnings
vormen. Politie Pa
ramaribo valt in ieder geval niet in
de categorie actieshow vol wilde
achtervolgingen. Buurtmanager
Sanjai Gouri gaat op zijn scooter
langs bij een garagebedrijf dat het
niet zo nauw neemt met de afval
verwijdering. De stoep is bezaaid
met roestige autodelen en au
towrakken ontsieren de berm. Op
beleefde toon geeft de buurtmana-
ger de garagehouder 48 uur de tijd
om de troep op te ruimen. Een col
lega bemiddelt bij een buurtruzie
en twee politiemannen te fiets
houden een taxichauffeur aan. Die
rijdt onverzekerd en met een geha
vende voorruit rond.
Zo rijgt Politie Paramaribo het
werk van de Surinaamse dienders
aan elkaar. De relatief gemoedelij
ke sfeer waarin de politiemannen
op straat hun werk doen, zal de kij
ker verbazen,
denkt Wever.
„Mensen denken
bij Suriname mis
schien meteen aan
grote drugszaken
of smokkelpraktij-
ken, maar dat
soort onderwer
pen komen in de
ze serie niet voorbij. We houden
het bewust heel dicht bij de gewo
ne man in de straat. Diefstal, ver
keerscontroles, het dagelijks leven
in Suriname, gezien door de ogen
van de politie. We geven zo een
uniek kijkje in de samenleving."
Dat werd wel eens tijd, vindt hij.
„Nederlanders hebben veel met Su
riname. Omgekeerd geldt hetzelf
de. Maar gek genoeg zie je daar op
de Nederlandse tv heel weinig van
terug."
Hoofdinspecteur John Jones ziet
de serie vooral als een geweldig
pr-instrument voor zijn corps.
„Een van mijn belangrijkste taken
is de bevordering van de relatie tus
sen de politie en het publiek. Als
die goed is, gaat de misdaadbestrij
ding met stappen vooruit. Je krijgt
veel meer informatie binnen."
Hij ziet de serie ook als een prima
manier om de bevolking wakker
te schudden. „De onverschillig
heid in het verkeer is onze groot
ste zorg. Mensen die zich niet aan
de verkeersregels houden, voertui
gen die niet aan de minimale ver
eisten voldoen. Hopelijk gaan ze
door dit programma nadenken.
Honderd slachtoffers per jaar lijkt
niet veel, maar het aantal mensen
dat hier jaarlijks invalide raakt of
doodgaat door een verkeersonge
val is veel te hoog in vergelijking
met onze kleine populatie."
Jones denkt dat Nederlanders ver
rast zullen zijn door wat ze te zien
krijgen. „Niets is geënsceneerd. Ze
mogen echt bij ons in de keuken
gluren en ik weet bijna zeker dat
ze dan denken: 'hé, wat daar
wordt klaargemaakt, ruikt goed'."
Wat in ieder geval opvalt, is dat de
inwoners van Paramaribo een bon
of vermaning nooit zonder slag of
stoot incasseren. Je kunt altijd pro
beren je er onderuit te kletsen en
dat doen ze met overgave. Jones
lacht: „Dat vinden wij normaal,
niemand wil betalen, toch?"
Vergis je niet, zegt de hoofdinspec
teur: „De Nederlandse politie is
misschien zakelijker, maar gedoogt
ook veel meer. De Surinaamse poli
tie lijkt misschien losser, maar uit
eindelijk zijn wij strenger. In dat
opzicht kunnen ze in Nederland
ook iets van ons leren."
Politie Paramaribo, vrijdag 12 no
vember, Nederland 1, 22.25 uur.
fWi Reageren?
redactie.media@wegener.nl
In de serie Teruggespoeld staat
wekelijks de spot gericht op
een filmklassieker die op veel
mensen een onuitwisbare
indruk heeft gemaakt.
Ïk ben als baby verwisseld in het zieken
huis. Ergens, misschien op Sicilië, mis
schien in Rome, loopt nu een man
rond die even oud is als ik en al decen
nialang een raadsel vormt voor zijn fami
lie. Groot, blond en een beetje lomp. Met
een merkwaardige voorkeur voor geprakte
aardappelen, sperziebonen en gehaktballen
met jus. Pasta lust hij niet, vis ook niet. Of
het moet een rauwe haring zijn. Het is een
beetje een ...eh... saaie man.
En ik? Ik zit hier in de Lage Landen, niet
echt het klimaat waar wispelturigheid, pa
thos, uren in de keuken staan of het slaan
door Johan van de Beek
van een bella figura als deugden worden ge
zien. Ik voel me meer 'daar' dan 'hier'. 'In
Italië lijkt alles vrolijker, tragischer, gekker,
pathetischer en pastoraler', schreef Luigi
Barzini in 'Gli Italiani'. En, zo voegde hij er
aan toe, 'het is er gewoon dolce'.
Fellini's 'La dolce vita' (Het zoete leven)
zag ik voor het eerst als kind. Ik snapte er
toen niet veel van, hoewel het ritme van de
film en de personages me aantrokken. Het
leken wel mensen van een andere planeet.
Later, op de filmclub van school, vielen de
puzzelstukjes al een beetje op hun plaats.
Nu zit de film 'La dolce vita' in mijn hart.
Je kunt er op twee manieren naar kijken.
Er is natuurlijk het verhaal over een papa
razzo journalist (Marcello Mastroianni) die
de Via Veneto met zijn nachtclubs vol
mooie vrouwen, hoeren en klaplopers tot
werkterrein heeft en een groots moment
beleeft als een beroemde seksbom (Anita
Ekberg) in Rome arriveert. Er zit weliswaar
Anita Ekberg in de legendarische scène in de
Trevi-fontein. foto GPD
een tragische ondertoon in de film, maar
'La dolce vita' is vooral, voor mij althans,
een gecondenseerde schets van leven op
zijn Italiaans. Dat leven is glamoureus, ook
al ben je arm. Het is minder saai en minder
serieus dan het leven dat velen leiden.
Soms kijk ik naar 'La dolce vita' om me te
laven aan dat speelse aspect van de film: de
manier van praten, de manier van bewegen
en vooral de volkomen ongeforceerde ma
nier waarop mannen en vrouwen met el
kaar omgaan. Mastroianni zou door deze
film het levenslange imago van Latin Lover
krijgen. Er zit iets in de film, in zijn rol,
waarmee Mastroianni als het ware door
dringt in de Italiaanse ziel en er de essentie
uithaalt. Het is veel meer dan de prachtige
vrouwen met zonnebrillen, de romanti
sche Vespa-tochtjes door de stad en de ico
nische scène in de Trevi-fontein. Het is wat
Stendhal ooit schreef: 'Het zijn hun manie
ren als geheel, hun natuurlijke gedragin
gen, hun bonhomie, de grote kunst van het
gelukkig zijn die hier wordt gepraktiseerd,
met de bijkomende charme dat de goede
mensen niet weten dat het een kunst is, en
wel de moeilijkste van allemaal.'
