6l
Een altaartje
ÜamlKee Piter QaocUjk
dinsdag 12 oktober 2010
Op de vensterbank staat een foto van een vrolijk lachende
vrouw. Ernaast een waxinelichtje. „Het was een slopende
ziekte", zegt dominee Piter Goodijk uit Renesse gelaten. Er
hebben de afgelopen veertien jaar al heel wat portretten
gestaan. Het is zijn manier om een overleden gemeentelid
te herdenken. En zo prijken op het vensterbankje wel meer
spullen die dierbaar zijn voor de dominee.
Piter Goodijk is een wielerfanaat. Lijst van dominees in de kerk van Renesse. De vijgenboom is een cadeautje van de gemeente.
Er staat bijvoorbeeld een
Jakobsschelp op zijn ven
sterbank, en een beeldje
van een pelgrim die zijn
leven overpeinst. Maar
ook een racefietsje, een
houtsnijwerkje, een glimmende steen en een
kiekje van zijn gezin. Eigenlijk is het raam een
soort altaar met - hoe toepasselijk - uitzicht op
de kerk.
Dominee Piter Goodijk, prijs zichzelf gelukkig
met zijn werkkamer. Daar waar hij zijn preken
aan het papier toevertrouwt, kijkt hij zo op
de plek van zijn geloof, de plaats waar hij in
spirerende gesprekken met mensen heeft, het
huis van God. „Ik beschouw dit raam als mijn
venster op de wereld", stelt Goodijk. „Want er
gebeurt van alles'rond de kerk. Behalve kerk
gangers zie ik mensen op het gras neerstrijken
om hun lunch op te eten, ik zie mensen naar
het eetcafé gaan en wandelen met de hond. Ik
heb eigenlijk altijd zicht op mensen. Vooral 's
zomers. Renesse is in de zomer een stad en in
de winter een verstild dorp."
Het is een verrijking om al dat leven aan zijn
raam voorbij te zien trekken, vindt Goodijk.
„Al honderd jaar is dit huis een pastorie. Er
zijn dominees geweest die hun kamer aan de
achterkant van het huis hadden. Ik heb echter
bewust voor deze kamer aan de voorkant
gekozen. Er zijn collega's die zich graag in
alle stilte opsluiten in hun kamer. Ik ben juist
iemand die tijdens het schrijven van preken
graag naar buiten kijkt en even z'n gedachten
laat gaan. Dan zie ik iemand lopen en denk:
'Kijk die is vrij van zijn werk', of: 'Zo, die is
lekker op vakantie.' Op die manier kom ik
even los van mijn werk en kan ik me daarna
weer veel beter concentreren." Allerminst
verrassend is het dat de kerk waarop Goodijk
uitkijkt voor hem ook de grootste bron van
geestelijke inspiratie is. „Niet alleen op zon
dag, de hele week door. Ik ontmoet daar vele
mensen en heb er allerlei boeiende gesprek
ken, die ik soms in mijn preken verwerk. In de
zomer komen werkelijk duizenden mensen
naar de kerk. Afgelopen zomer hebben we
zo'n tienduizend mensen binnen gehad.
Jong en oud. Ze komen om het gebouw te
bekijken, een kaarsje te branden, een boek te
lezen, te bidden of om even rust in de drukte
te vinden."
Rust en bezinning spelen ook een belangrijke
rol in het leven van Goodijk. De spulletjes op
de vensterbank geven een duidelijke hint. De
Jakobsschelp bijvoorbeeld. In 2002 ondernam
Goodijk de pelgrimstocht naar Santiago de
Compostella. De schelp is het symbool van die
tocht. Uit een van de pelgrimssteden, Burgos,
komt het beeldje van de pelgrim die, gezeten
Dominee Piter Goodijk in zijn werkkamer in Renesse
op een bankje zijn leven overdenkt. Het uit-
gekerfde mannetje had de Zeeuwse dominee
kunnen zijn. „Je komt op zo'n tocht helemaal
tot jezelf en tot het geloof', knikt hij. Ook de
foto van zijn vrouw en twee zonen hebben
met de pelgrimstocht te maken. „Die foto had
ik toen bij me en betekent heel veel voor mij.
Ik koester mijn gezin." Een stukje olijfhout uit
de Palestijnse Gebieden is een andere dierbare
herinnering aan een andere reis. „Twee jaar
geleden ben ik naar de Palestijnse Gebieden
geweest. Dat bezoek heeft een grote impact
op mij gehad. Ik heb in de jaren zeventig een
halfjaar in een kibboets gezeten, maar nu heb
