reizen, 4 es-
Modderbad
Het lijlé alsof we in een
Discoveryprogramma zit
ten over zelfredzaamheid
Zaterdag 2 oktober 2010
reizen@wegener.n!
024-3650360
Een dorpje in het noorden van Tasmanië. We zijn
ruim op tijd en dus in de gelegenheid eerst een paar
■algemene opnamen van het Australische gehucht te
maken, Voor een overzichtsshot valt mijn oog op de enige
berg in de buurt. Vol goede moed rijden we ernaartoe. De
flanken blijken bezaaid met gerooide bomen. Bovenop de
berg liggen grote stapels hout te wachten op vervoer. Maar
hoe komen we daarboven? Er loopt een modderpad om
hoog, omzoomd door sprokkelhout. Goed begaanbaar ziet
het er niet uit, maar ik herken sporen van banden, dus je
moet er kunnen rijden. De berg is niet echt hoog, maar de
helling is toch wel een beetje steil.
Twijfelend kijken we naar de top. Als mijn collega zegt dat
ik die nooit zal halen, is de beslissing snel genomen. Ik scha
kel de vierwielaandrijving in en ga op weg. Hoe dichterbij
het pad komt, hoe onmogelijker de onderneming lijkt. De
kuilen zijn wel erg diep, de stijgingshoek wel erg groot. Een
meter of 30 gaat het goed. We hobbelen, slippen, bonken
en kraken. Nog 10 meter verder besefik hoe dom ik eigen
lijk ben. Meteen volgt een onneembare kuil en even later
staan we tot de assen te slippén in de klei. De ondergrond
is zacht en modderig. Een paar minuten overdenk ik de si
tuatie. Het ziet er niet best uit. Steil naar boven is de top en
even scherp naar beneden het veilige dal.
Ineens komt de wagen in beweging. Langzaam begint het
loodzware ding te schuiven. Door de modder naar bene
den. Het lijkt ons verstandig snel uit te stappen. De
auto is niet te stoppen en doet wat hij wil. Vanaf
het pad zie ik een paar seconden later hoe er steeds
meer vaart in komt en hoe een afgrondje nadert.
Net als ik denk, daar gaat-ie, knalt de SUV tegen
een hoge boomstronk, die de weg naar beneden
verspert. De auto komt tot stilstand, maar wordt -
iets opgetild zodat de achterwielen de grond niet
meer raken. Daar staat hij, hulpeloos.
Uitkijkend vanaf de berghelling kunnen we goed
vaststellen dat in de verste verte geen hulp te verwachten is.
Dan maar zelf de handen uit de mouwen. Het lijkt alsof we
in een Discoveryprogramma zitten over zelfredzaamheid.
Nee, ik bedoel eigenlijk een programma op Comedy Chan
nel. Het is namelijk nogal lachwekkend. Goedbedoeld,
maar lachwekkend. Stenen verzamelen om onder de vrijge
komen wielen te stoppen. Met halve bomen proberen we
de cardanas los te wrikken. We proppen hout op alle plaat
sen waar een wiel in contact komt met de zachte Onder
grond. Het duurt ni et lang of we zitten van top tot teen on
der de modder. En alle inspanningen zijn uiteraard volko
men zinloos. Wat een succes.
Uiteindelijk zit er weinig anders op dan terug te lopen naar
het dorpje. We pakken de kostbare spullen en gaan op pad:.
Zoveel mogelijk in een rechte lijn uiteraard, dwars door bos
sen en velden. De zon begint al lekker te dalen, de middag
vordert. Na anderhalf uur is de bewoonde wereld bereikt.
Naast de schuur van de plaatselijke brandweer staat een
man te prutsen aan zijn extra large pick-uptruck. Als ik on
ze situatie heb uitgelegd, haalt hij zijn schouders op. Niks
aan de hand, hij rijdt zo wel even mee. Eerst nog een snel
biertje in het dorpscafé en dan zijn wij aan de beurt.
Even later zit ik in de cabine te keuvelen met de behulpza
me Bill. We hebben het over gevaarlijke of enge dieren. Hij
wijst op het bos waar we iets eerder nog doorheen banjer
den. Daar moet je uitkijken, de meest giftige slangensoort
van Australië sluipt er rond. Goed om te weten.
Het redden van ons vervoermiddel blijkt nog niet zo een
voudig. Maar met een lier via een hoger gelegen boom
stronk lukt het uiteindelijk toch. Een half uurtje later staan
we weer op de weg. Onze redder in nood wil graag weten
wat we in vredesnaam van plan waren op die helling. Ik leg
uit dat we zo graag een mooie, panoramische opname van
het dorp en de vallei wilden maken. Kom maar even achter
mij aan, mate, zegt de man. We rijden verder en passeren
de berg. Inmiddels scheren de zonnestralen laag over het
land. Plots krult de weg naar links, glooiend omhoog. Een
paar minuten later staan we naast de stapels hout op de
top. Lacherig kijken we naar de helling waar we net nog
vaststonden. Het uitzicht is schitterend. Met een beetje ver
traging maken we de gewenste opname. Van een ontmoe
ting met de gezochte persoon zal het vandaag niet meer ko
men. Eerst de auto wassen. Morgen is er weer een dag.
HA-
