5 spectrum
Voorkomen is beter!
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
stilte
Marjan
Berk
Zaterdag 25 september 2010
Languit lig ik in de tandartsstoel, zoge
naamd ontspannen maar in mijn tot vuis
ten gebalde zenuwachtige handen boren
de nagels zich in mijn vlees. „Ontspan!",
roept de tandarts voordat zij de naald met verdo
ving in mijn tandvlees drijft
Voor het eerst in mijn lange leven ben ik be
roofd van een kies, een gapend gat ontsiert mijn
linkerbovenkaak, waardoor ik een beetje raar
ben gaan lachen. Daniëlle, mijn dierbare tand
arts en voormalig buurvrouw, bij wie ik tijdens
de afronding van haar tandartsenijstudie als
proefkonijn mocht dienen en die ruim twintig
jaar haar talent tot volle tevredenheid op mijn
ivoren wachters mag botvieren, bikt de twee
gouden kronen ter weerzijde van het gat los, zo
dat ze daar volgende week een brug in kan mon
teren.
„Wat doen jullie met die gouden kronen?"
„Die doen wij in een pot, waarmee wij onze
Stichting Wereld Tandheelkunde financieren."
Terwijl Daniëlle boven mijn mond hangend
haar precisiekarwei uitvoert, vertelt zij over
haar initiatief, wat haar nu voor de derde keer
naar een derde wereldland voert, om een pro
ject op te zetten waardoor mensen, maar vooral
ook kinderen zelf op het spoor van de preventie
en verzorging worden gezet. „We begonnen een
paar jaar geleden in Kenia. Kinderen in ontwik
kelingslanden die bij kiespijn niet worden gehol
pen, lopen risico op ondervoeding en raken ach
ter op school. Want als je kiespijn hebtkun je
ook niet eten! Wij helpen ze van hun kiespijn af
en leren hen en hun ouders het verband tussen
eten, snoep, tandbederf en poetsen. Dat leidt
ook nog wel eens tot komische toestanden. In
Kenya was een man, die voor de behandeling
een verdoving kreeg. Hij moest een poosje wach
ten tot de verdoving werkte. Maar daardoor ver
dween ook zijn kiespijn, zodat hij dacht dat hij
nu wel weer naar huis kon! Wij gingen hem ha
len, maar hij was verdwenen. Gelukkig is hij,
toen de verdoving was uitgewerkt, weer terug
gekomen!"
„En hoe gaat het dan verder, wanneer jij met je
team weer vertrekt?"
„Wij leren ze hun mond te verzorgen, want een
goed gebit begint bij preventie. Na Kenia heb
ben wij met een team van Nederlandse tandart
sen eenzelfde project in Cambodja gestart, op
een basisschool van Caring for Cambodja in Siem
Reap. In Cambodja krijg je uitsluitend kinderen
en jonge mensen onder je handen, je ziet er
geen oude mensen. Die zijn allemaal uitge
moord door het regime van Pol Pot... Uit een on
derzoek ter plekke is gebleken dat kinderen met
kiespijn niet genoeg eten en daardoor in groei
achterblijven. Wij richten ons niet alleen op het
gezond maken van de vaak zeer slechte gebitjes.
Omdat de meeste ouders, kinderen en leerkrach
ten het verband tussen zoet eten en cariës niet
kennen, wordt preventieve zorg gegeven door
lessen in mondhygiëne en poetslessen. En we
houden statistieken bij, die later in Nederland
worden geanalyseerd. Hieruit blijkt dat kinde
ren naarmate ze ouder worden, grotere kans op
ondergewicht hebben door de pijn en ontstekin
gen in hun mond, waardoor ze onvolledig kau
wen, een veronderstelling die statistisch is aan
getoond. En nu vertrekken we half oktober naar
Nepal, om daar ook een project op te zetten."
Ik ben klaar en mag mijn mond spoelen. En ik
doneer mijn oude gouden kronen enthousiast in
de pot van Stichting Wereld Tandheelkunde.
info@stichtingwereldtandheelkunde.nl
