ii spectrum
Zaterdag 18 september 2010 v
Foto boven: De aanwezigheid van onder
meer een gloednieuw theater duidt erop
dat de 20.000 inwoners ervan overtuigd
zijn dat Ariel nooit in Palestijnse handen
zal overgaan. foto Jack Cuez/AFP
Portret boven: Cershon Mesika, kolonisten
leider en hoofd van de Regionale Raad voor
Samaria. foto Ad Bloemendaal
Portret onder: Ook David Ha'ivri ziet de kolo
nisatie van de Westoever als een vervulling
van de Schrift. foto Ad Bloemendaal
Nederzettingen breiden zich uit als inkt
vlekken. De bouwstop verhindert niet dat
er in Kfar Tapuach druk wordt gebouwd.
„Er zijn hier veertig huizen in aanbouw",
zegt Ha'ivri triomfantelijk. „In heel Sama
ria voegden we de afgelopen tien maan
den 1.600 wooneenheden aan ons bestand
toe. Dat kon doordat we in de laatste da
gen voor de bevriezing honderden bouw
vergunningen wisten te bemachtigen en
razendsnel funderingen legden."
Ha'ivri heeft een simpel recept voor een
regeling van het conflict. „Israël moet on
middellijk ]uda en Samaria inlijven", be
veelt hij aan. „Daarna moeten we burger
rechten aanbieden aan alle minderheden
die bereid zijn trouw te beloven aan de
Joodse staat." En als de Palestijnen dat wei
geren? Hij geeft liever geen antwoord.
Net als Mesika en andere religieus bevlo
gen kolonisten ziet Ha'ivri de kolonisatie
van de Westoever als een vervulling van
de Schrift: „Het Joodse volk verzamelt zich
weer in zijn historische thuisland, met
Jeruzalem en de Tempelberg, zoals ons is
beloofd. Als ik zie hoe ver we hier in Juda
en Samaria zijn gekomen en hoe snel het
is gegaan, dan weet ik zeker dat we blijven
groeien. Dit gebied zal nooit meer worden
overgedragen aan vreemdelingen."
Israël maakt onderscheid tussen nederzet
tingen 'binnen de consensus' en de rest.
De eerste categorie bestaat uit de nederzet-
tingenblokken in de buurt van de bestands
lijn van vóór 1967. De inwoners daarvan -
ruim driekwart van het totale aantal kolo
nisten - wonen er wegens de lage huren
en de goede openbare voorzieningen. Is
raël denkt dat het die gebieden in iedere
vredesregeling zal kunnen behouden, als
het de Palestijnen elders compenseert. De
op de Westoever in aanbouw zijnde schei
dingsbarrière laat grofweg zien waar het
de grens wil trekken. De rest van de neder
zettingen zal moeten worden ontruimd.
Het probleem is dat juist daar de meest ge
motiveerde kolonisten wonen. Het is on
waarschijnlijk dat zelfs een sterke Israëli
sche leider - laat staan Netanyahu - de mes-
sianisten ervan kan overtuigen dat ze de
uitvoering van Gods programma voor on
bepaalde tijd moeten opgeven. De gerede
angst voor een Joodse burgeroorlog ver
klaart voor een deel het gebrek aan door
tastendheid dat Israëlische regeringen ver
tonen als het gaat om het vredesproces.
Met bijna 20.000 inwoners is Ariel een van
de grootste nederzettingen binnen de 'con
sensus', ook al ligt het 15 kilometer van de
groene lijn. Faciliteiten als een sportcen
trum, een hogeschool en een splinter
nieuw cultureel centrum geven het een ste
delijke allure. Een vierbaans snelweg zorgt
voor een betrekkelijk veilige verbinding
met Tel Aviv. Vorige maand leek er even
een scheur te komen in de consensus. Een
groep Israëlische acteurs liet weten het
nieuwe theater van Ariel te zullen boycot
ten omdat het in bezet gebied ligt. „Geluk
kig hebben we van alle kanten steunbetui
gingen gekregen", zegt Reuven Franks
(30), een inwoner van Ariel. „Daaruit
blijkt dat we helemaal bij Israël horen.
Zelfs mensen die zich nooit politiek uit
spreken, voelden zich beledigd door de
brief van de acteurs: Het is waar dat Ariel
ver over de groene lijn ligt, veel verder dan
de andere stedelijke nederzettingen. Maar
de mensen hier zijn geen fanatici. Ze wo
nen hier omdat het een aantrekkelijke
plaats is. Niet te groot en niet te klein, met
goed onderwijs en betaalbare huizen."
„Toen we hier voor het eerst rondkeken,
zeiden we meteen: dat is het!", zegt Natha-
ly Zacks (31), moeder van drie jonge kinde
ren en sinds twee jaar inwoonster van
Ariel. „We hadden geen uitgesproken ant
woord op de vraag aan welke kant van de
groene lijn we wilden wonen. Maar één
ding stond voorop: veiligheid. In Ariel is al
jaren niets ernstigs gebeurd. Ik voel me
hier veiliger dan waar ook in Israël."
Ze is ervan overtuigd dat Ariel nooit in Pa
lestijnse handen zal overgaan: „Op een hel
dere dag kun je Tel Aviv zien liggen. Dit
opgeven, zou krankzinnig zijn."
reageren?
spectrum@wegener.nl