ii spectrum Zaterdag 18 september 2010 v Foto boven: De aanwezigheid van onder meer een gloednieuw theater duidt erop dat de 20.000 inwoners ervan overtuigd zijn dat Ariel nooit in Palestijnse handen zal overgaan. foto Jack Cuez/AFP Portret boven: Cershon Mesika, kolonisten leider en hoofd van de Regionale Raad voor Samaria. foto Ad Bloemendaal Portret onder: Ook David Ha'ivri ziet de kolo nisatie van de Westoever als een vervulling van de Schrift. foto Ad Bloemendaal Nederzettingen breiden zich uit als inkt vlekken. De bouwstop verhindert niet dat er in Kfar Tapuach druk wordt gebouwd. „Er zijn hier veertig huizen in aanbouw", zegt Ha'ivri triomfantelijk. „In heel Sama ria voegden we de afgelopen tien maan den 1.600 wooneenheden aan ons bestand toe. Dat kon doordat we in de laatste da gen voor de bevriezing honderden bouw vergunningen wisten te bemachtigen en razendsnel funderingen legden." Ha'ivri heeft een simpel recept voor een regeling van het conflict. „Israël moet on middellijk ]uda en Samaria inlijven", be veelt hij aan. „Daarna moeten we burger rechten aanbieden aan alle minderheden die bereid zijn trouw te beloven aan de Joodse staat." En als de Palestijnen dat wei geren? Hij geeft liever geen antwoord. Net als Mesika en andere religieus bevlo gen kolonisten ziet Ha'ivri de kolonisatie van de Westoever als een vervulling van de Schrift: „Het Joodse volk verzamelt zich weer in zijn historische thuisland, met Jeruzalem en de Tempelberg, zoals ons is beloofd. Als ik zie hoe ver we hier in Juda en Samaria zijn gekomen en hoe snel het is gegaan, dan weet ik zeker dat we blijven groeien. Dit gebied zal nooit meer worden overgedragen aan vreemdelingen." Israël maakt onderscheid tussen nederzet tingen 'binnen de consensus' en de rest. De eerste categorie bestaat uit de nederzet- tingenblokken in de buurt van de bestands lijn van vóór 1967. De inwoners daarvan - ruim driekwart van het totale aantal kolo nisten - wonen er wegens de lage huren en de goede openbare voorzieningen. Is raël denkt dat het die gebieden in iedere vredesregeling zal kunnen behouden, als het de Palestijnen elders compenseert. De op de Westoever in aanbouw zijnde schei dingsbarrière laat grofweg zien waar het de grens wil trekken. De rest van de neder zettingen zal moeten worden ontruimd. Het probleem is dat juist daar de meest ge motiveerde kolonisten wonen. Het is on waarschijnlijk dat zelfs een sterke Israëli sche leider - laat staan Netanyahu - de mes- sianisten ervan kan overtuigen dat ze de uitvoering van Gods programma voor on bepaalde tijd moeten opgeven. De gerede angst voor een Joodse burgeroorlog ver klaart voor een deel het gebrek aan door tastendheid dat Israëlische regeringen ver tonen als het gaat om het vredesproces. Met bijna 20.000 inwoners is Ariel een van de grootste nederzettingen binnen de 'con sensus', ook al ligt het 15 kilometer van de groene lijn. Faciliteiten als een sportcen trum, een hogeschool en een splinter nieuw cultureel centrum geven het een ste delijke allure. Een vierbaans snelweg zorgt voor een betrekkelijk veilige verbinding met Tel Aviv. Vorige maand leek er even een scheur te komen in de consensus. Een groep Israëlische acteurs liet weten het nieuwe theater van Ariel te zullen boycot ten omdat het in bezet gebied ligt. „Geluk kig hebben we van alle kanten steunbetui gingen gekregen", zegt Reuven Franks (30), een inwoner van Ariel. „Daaruit blijkt dat we helemaal bij Israël horen. Zelfs mensen die zich nooit politiek uit spreken, voelden zich beledigd door de brief van de acteurs: Het is waar dat Ariel ver over de groene lijn ligt, veel verder dan de andere stedelijke nederzettingen. Maar de mensen hier zijn geen fanatici. Ze wo nen hier omdat het een aantrekkelijke plaats is. Niet te groot en niet te klein, met goed onderwijs en betaalbare huizen." „Toen we hier voor het eerst rondkeken, zeiden we meteen: dat is het!", zegt Natha- ly Zacks (31), moeder van drie jonge kinde ren en sinds twee jaar inwoonster van Ariel. „We hadden geen uitgesproken ant woord op de vraag aan welke kant van de groene lijn we wilden wonen. Maar één ding stond voorop: veiligheid. In Ariel is al jaren niets ernstigs gebeurd. Ik voel me hier veiliger dan waar ook in Israël." Ze is ervan overtuigd dat Ariel nooit in Pa lestijnse handen zal overgaan: „Op een hel dere dag kun je Tel Aviv zien liggen. Dit opgeven, zou krankzinnig zijn." reageren? spectrum@wegener.nl

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2010 | | pagina 59