reizen34
X
!D
ST
Romantische Strasse
al zestig jaar een hit
Broodje poep
Elke minuut komt een of
andere krachtterm uit de
mond van de broze dame
In 1950 werden 27 Duitse stadjes en dorpen toeristisch met elkaar
verbonden. Niemand had kunnen vermoeden dat de route zou
uitgroeien tot een van de populairste attracties van Duitsland.
Cherard Chel maakte de romantische tocht.
Jubileumjaar
Zaterdag 18 september 2010
reizen@wegener.nl
024-3650360
O
/O
Zoals altijd bij een bezoek aan de Verenigde Staten
valt me ook nu weer op hoe krampachtig Amerika
nen omgaan met krachttermen en andere, stevige
verbale mededelingen. Op radio en vooral televisie wordt al
les weggepiept wat niet door de fatsoensbeugel kan en dat
is vaak niet gering. De Amerikaan is nu eenmaal behoorlijk
rauw in de mond. Als iets krachtigs moet worden opge
merkt, gaat dat niet zelden gepaard met een seksueel getint
woord. De muziekjes van moderne zangers worden bij ons
dan wel in originele bewoordingen uitgezonden, in Ameri
ka hoor je de afgezwakte versies. Waar een 'sexy bitch'
wordt vervangen door een 'sexy babe'.
Laat ik vooropstellen dat ik zeker geen liefhebber ben van
grofgebektheid, maar in de States wordt er wel erg strak
mee omgegaan. Dat kan soms leiden tot vreemde taferelen.
Zoals in de Beach Diner van Jacksonville. Op zondagoch
tend is het restaurant stampvol. Grote gezinnen smullen
van uitbundige ontbijten. Het is gezellig. De kerk is net uit,
of moet nog beginnen, daar heb ik geen kijk op. Het perso
neel is goedgehumeurd. We worden toegelachen en vrien
delijk aangesproken. De wereld is mooi, probleemloos en
vooral netjes. Bij de deur hangt een portret van het echt
paar dat de zaak runt. Your friendly neighbourhood restau
rant, staat er onder. Tot mijn grote tevredenheid zijn beiden
aanwezig om op de drukke zondagochtend een handje te
helpen. Na een kwartiertje wachten, komt een tafel vrij.
We schuiven aan en bestellen ook iets groots. Na een paar
minuten verschijnen nieuwe gasten aan de tafel naast de on
ze. Een stokoud echtpaar met hun dochter. Op het eerste ge
zicht sympathieke mensen. Rustig ook. Moeder zegt niets,
vader spreekt zacht en zelden, de dochter leest de menu
kaart voor. Na korte tijd verschijnt het meisje dat de bestel
lingen wil opnemen. Een leuk, jong, blond meisje. Vriende
lijk informeert ze naar de keuze.
Vader en dochter doen hun zegje en dan moet moe
der spreken. Wat zij wenst, vraagt de vrolijke ser
veerster. De oude vrouw denkt even na en zegt dan
op zeer luide toon: shit! Het schalt door de zaak.
Volwassenen kijken geschrokken op en bescher
men de oortjes van hun kinderen. Hoofden wor
den geschud. De echtgenoot spreekt zijn vrouw
vriendelijk toe. 'Dat serveren ze hier niet, honey'
en hij knipoogt naar het bestelmeisje dat met hoog
rode konen van de schrik staat te bekomen.
Uiteraard is aan onze tafel de vrolijkheid groot. Wij
kennen het broodje poep immers al lang. Maar de
oude vrouw deed haar bestelling niet uit recalcitran-
tie, er lijkt een medische oorzaak. Het zal wel een soort Gil
les de la Tourette-light zijn, want het blijft niet bij dat ene
woord. Elke anderhalve minuut komt wel een of andere
krachtterm uit de mond van de broze dame. Ze doet niet
onder voor de ruwste dokwerker. Met alle respect voor de
dokwerkers uiteraard.
De paniek in de diner neemt snel toe. Na elke onwelvoeglij
ke opmerking gaat een siddering door de zaak. Het is inder
daad niet misselijk wat mevrouw er uitgooit. Toch over
heerst aan onze tafel nog steeds de pret. Kijk ze allemaal
eens schrikken! Haha. Het leidinggevende echtpaar staat
zwetend en perplex bij de kassa. Na de vierde krachtterm
beginnen mensen versneld af te rekenen. Moeders met kin
deren lopen alvast naar buiten. De schrik zit er goed in. De
leiding en het personeel hebben het er zeer moeilijk mee.
Men is geschokt door de ruwe taal van de doorzichtige, lie
ve oma, maar durft geen echte actie te ondernemen. De
vrouw heeft overduidelijk een psychisch probleem en het is
in Amerika politiek incorrect iemand daarop aan te spre
ken.
Handenwringend ziet de bedrijfsleider zijn gewaardeerde
gasten de zaak uitstromen. Uiteindelijk krijg ik met hem te
doen. Het getuigt van veel zelfbeheersing om de ordever
stoorders de tent niet uit te schoppen. En het is toch ook
wel raar dat de drie zelf niets in de gaten lijken te hebben.
Uiteindelijk stappen ze op. Dochter betaalt de rekening aan
een opgeluchte serveerster. Met een welgemeend Juck ver
laat het oude besje de inmiddels vrijwel verlaten diner. De
vrouw van de chef begint te huilen. Snikkend loopt ze naar
de achterdeur. En dan is het nog maar 10.15 uur op een
mooie zondagochtend.
Dr. L. van Egeraat was
de eerste presentator
van een toeristisch
programma op radio
en later televisie. Het
zal eind jaren vijftig geweest zijn
toen hij aandacht besteedde aan
een vrij nieuwe toeristische attrac
tie in Duitsland: de Romantische
Strasse. Van Egeraat vertelde en
thousiast over de kleine, schilder
achtige dorpjes en de lieflijke,
vaak heuvelachtige, landschappen
waar je met je auto doorheen kon
toeren. Een aanrader.
Een paar honderd Nederlanders
die zich de luxe van een gemotori
seerd voertuig konden veroorlo
ven, togen in de weken daarna
naar onze oosterbuur. 'Het.zag
zwart van de Nederlanders', zo
herinner ik mij het commentaar
van mijn vader, die als vanzelf de
route ook had gemaakt. Nu zal dat
wel wat overdreven zijn geweest,
maar feit is dat sinds Van Egeraat
de Romantische Strasse onder de
aandacht bracht, de route min
stens zo bekend is als de toren van
Pisa, Eiffeltoren en Big Ben.
Een halve eeuw nadat mijn vader
de route verkende, toer ik over de
ze romantische straat. Niet van
noord naar zuid, zoals het 'offici
eel' zou moeten, maar van zuid
naar noord. Niet dat dat wat uit
maakt, maar in Füssen staat op
een poortje nu eenmaal geschre
ven Ende der Romantischen Strasse,
dus wie ben ik om de juiste volg
orde in twijfel te trekken. Of er
gens in Würzburg wordt vermeld
dat daar het traject begint, ben ik
niet nagegaan.
Al rijd ik in m'n eentje, roman
tisch is het wel, want de meeste
van de 27 stadjes en dorpen die
aan de route liggen, ruiken nog al
tijd naar vroegere tijden, naar de
middeleeuwen vooral, toen het le
ven van alledag er heel anders uit
zag. Romantisch noemen wij dat,
al zullen onze voorouders het
daar niet mee eens zijn geweest.
Plaatsen als Füssen, Schongau,
Landsberg am Lech, Donauwörth,
Rothenburg ob der Tauber en
Dinkelsbühl zijn in hun oude bin
nensteden, historische pareltjes.
In vrijwel alle stadjes zijn stadsmu
ren, toegangspoorten, wachtto
rens, burchten, kerken, kloosters,
patriciërshuizen, stadhuizen, bin
nenplaatsen en pleinen, straatjes
en steegjes geheel of gedeeltelijk
intact gebleven. Ze zijn met zorg
gerestaureerd of in een enkel geval
Het boven de Tauber gelegen
vestingstadje Rothenburg is
toch wel heel bijzonder. De
ommuurde binnenstad - hier
bij uitzondering wel voor een
(klein) deel autovrij - ligt erbij
alsof er nooit iets is veranderd.
Wel erg druk met toeristen,
vooral 's avonds als je met de
nachtwacht langs de oude
gevels trekt. De man lijkt wel
de rattenvangervan Hameien.
Maar hij weet z'n verhaal goed
te verkopen. Zeker voor
kinderen een aanrader.
Kerstmisstad noemt Rothen
burg zich, mede doordat er het
eerste Duitse Kerstmismu
seum is gevestigd. Maar even
zo goed ook het middel
eeuwse misdaadmuseum. In
de klokkentoren boven het
kantoor van de VW nippen op
bepaalde uren mannen aan
hun glas. Ze houden daarmee
de legende van 'de slok van 3,5
liter' levend.
tot in detail herbouwd. Waarmee
ons een blik wordt gegund in hoe
men vroeger werkte en woonde.
Oh ja, ze hebben nog iets gemeen:
ze zijn meestal niet autovrij.
Hoewel sommige stadjes veel op
elkaar lijken (zoveel variatie in ar
chitectuur was er eeuwen geleden
nu ook weer niet) zijn er toch ken
merkende, regionale verschillen.
Zo tref je langs de noordelijke rou
te vooral de karakteristieke vak
werkhuisjes aan, meer zuidelijk
zijn de huizen met (vaak religieu
ze) gevelschilderingen versierd.
In heuvelachtig landschap kozen
de vroegere wegenbouwers logi
scherwijs voor hetzelfde tracé als
de loop van een rivier. Zo ook bij
de Romantische Strasse. Zuidelijk
is het de Lech die de koers be
paalt, meer noordelijk eerst de
Wörnitz, later de Tauber. Terwijl
de route begint in het dal van de
Main, vormen de Alpen het
decor van de laatste halteplaats.
Zo smeedt deze populaire route
twee uiteenlopende stukjes Duits
land aaneen.
Halverwege de route komen we
door Donauwörth, waar de
Wörnitz in de Donau stroomt.
Het is een van de kleinere stadjes
langs de route. Met een eilandje
waar de Hindenburgstrasse dwars
doorheen loopt met de Rieder
Tor als poort naar de oude stad.
Barok, de gevierde bouwstijl langs
de Romantische Strasse, is hier te
zien aan het klooster en Wall-
fahrtskirche. Poppenmaakster
Kathe Kruse kwam er vandaan. In
het Kapucijnerklooster is een mu
seum aan haar gewijd.
Het 'officiële' eindpunt van de
route is Füssen. Het stadje dat
vooral bekend is door het naastge
legen plaatsje Schwangau met de
koningspaleizen. Houd er reke
ning mee dat het hier erg druk
kan zijn. Wie Neuschwanstein of
het ernaast gelegen Hohenschwan-
gau wil bezoeken, kan ernaartoe
De Romantische Strasse bestaat dit jaar zestig jaar. Dat wordt nog tot oktober gevierd
met feesten, exposities, historische optochten, markten en concerten. Het hoogtepunt
is het slotfeest op 10 oktober in Bad Mergentheim.
Op drie plaatsen langs de route loopt tot 10 oktober de tentoonstelling Bayern-ltalien,
waarin de vele overeenkomsten tussen de Beierse leeuw en de Italiaanse Diva worden
belicht. In Füssen gaat het over 'Kaiser, Kult und Casanova', in Augsburg over 'Künstlich
auf Welsch und Deutsch' en in Augsburg over 'Sehnsucht, Strand und Dolce Vita'.
m www.romantischestrasse.de
www.bayern-italien.hdbg.de
