spectrum
'Van Poetin krijg
Oggi, de kat
IO
Zaterdag 4 september 2010
STANDPLAATS
door
Harold Doornbos
Het Midden-Oosten is een van de
meest ongeorganiseerde regio's ter
wereld. Alles kan hier. Iedereen
doet maar wat. Alles oogt chao
tisch. Het is een zooitje. Zolang je geen kern
bom in je achtertuin bouwt, kun je overal
mee wegkomen. Hoewel, stop de wijkagent
too dollar toe en je mag gewoon doorgaan
met het bouwen van die atoombom.
Dat hele idee van chaos en zooi verandert
echter als je een kat wilt vervoeren van a
naar b. Ik ging ervan uit dat zoiets een fluitje
van een cent zou zijn. Dat pakte dus anders
uit. Oggi de kat werd geboren in Beiroet, Liba
non. Ik vond hem in mijn straat. Zes weken
oud, smerig, onder de schurft, uitgehongerd.
Ook met een geknakte staart, om
dat er net een auto overheen was
gereden. Dus ik adopteerde Oggi
die in de eerste weken door bepaal
de Nederlanders in Beiroet nog niet
Oggi werd genoemd, maar 'Schurf-
tie'. U snapt wel waarom.
Maar Schurftie werd Oggi. Een ge
zonde, vrolijke, rode kater. Hij liet
z'n ballen achter bij de dierenarts,
maar hij behield z'n passie voor be
wegende touwtjes, emmentaler
kaas en 18 uur slaap per dag.
Omdat mijn vrouw onlangs in Du
bai een baan vond, besloot ik Oggi
van Beiroet naar Dubai te vervoe
ren. 'Mafï meshkle', zeggen de Ara
bieren, geen probleem. Immers,
dag in dag uit passeren Iraanse wa
pens, Libanese drugs, Syrische ge
stolen auto's en Oekraïense hoeren
illegaal de Libanese grens. Wat kan
dan het probleem zijn met een
wit-rode kater die van kaas houdt? Dat valt
tegen. Ten eerste, Oggi de kat heeft een pas
poort nodig. Dat op zich is al cynisch, aange
zien veel Libanezen juist zonder paspoort
naar Europa reizen. Daar aangekomen hou
den ze dan een huilverhaaltje over de burger
oorlog (die 2i jaar geleden eindigde) en vra
gen vervolgens massaal asiel aan. Maar goed,
een heus Libanees kattenpaspoort voor Oggi
dus. Naam: Oggi Doornbos. Kleur vacht:
wit/oranje. Geboortedatum: eind 2004. Maar
daar blijft het niet bij. De dierenarts geeft Og
gi vervolgens een vaccin met een onuitspre
kelijke naam. Een paar dagen later nog een
prik, deze keer tegen hondsdolheid. Weer en
kele dagen later een hondsdolheidtest om te
checken of het vaccin heeft gewerkt. Deze
test kan alleen maar worden uitgevoerd bij
het laboratorium van het Libanees Agrarisch
Research Institute, beter bekend als het LA-
RI. Terug bij de dierenarts meldt hij dat Oggi
een microchip onder zijn huid moet krijgen
geïmplanteerd. „Dat is nou eenmaal ver
plicht", weet hij. Voordat Oggi het vliegtuig
in kan, eisen de autoriteiten in Dubai een offi
cieel ondertekend importdocument en een
geenbezwaarbrief van het ministerie van Mi
lieu, Water en Dierenrijk. De Libanese autori
teiten op hun beurt hebben juist een export
document nodig en een extra dierenexport-
certificaat Na zestien e-mails en ruim twin
tig telefoontjes met Dubai, zou alles geregeld
zijn. Op dus naar de luchthaven. Maar een kat
mag niet mee in de cabine. Die moet in een
speciale kattendoos en kan slechts mee als
'cargo', in de buik van het vliegtuig. Dus tim
mert een aardige Libanees een kist, terwijl
een vervoersbedrijf op de luchthaven regelt
dat Oggi mee de lucht in mag. Een piepende
Oggi verdwijnt uiteindelijk ergens tussen de
heftrucks, honderden kartonnen dozen en de
douane.
Alles gaat gelukkig goed. Oggi arriveert onge
schonden in Dubai. Na het zetten van vele
handtekeningen kan ik hem afhalen bij een
kennel. Alle documenten bij elkaar wegen in
middels bijna meer dan de kat. De kosten:
maar liefst 1.380 dollar, bijna 1.100 euro. Voor
mijn eigen ticket Beiroet-Dubai was ik, met
de maatschappij FlyDubai, 300 dirham kwijt.
Dat is omgerekend, schrik niet, zo'n 65 euro.
De inwoners van een buitenwijk van het Russische
Voronezj zagen hun huizen, auto's en speeltuintjes in
rook opgaan. Een maand na de branden pakken ze hun
bestaan weer op. De overheid bouwt in rap tempo nieuwe
woningen en probeert na de rampzalige oogst, de prijzen
voor levensmiddelen op peil te houden.
door Olaf Koens
V
anaf zijn balkon op de negen
de etage zag Valentin
Gortsjoek het bos branden.
„Op de radio werd gemeld
dat de noord- en westzijde
van de stad in brand stonden, maar wij wo
nen hier op het oosten. We zaten gevan
gen. Ik dacht echt dat het einde der tijden
was aangebroken."
Uiteindelijk sloeg de brand niet over een
spoorlijn heen en bleven de drukbevolkte
buitenwijken van Voronezj, 500 kilometer
ten zuiden van Moskou, gespaard. Maar
het voorstadje Maslovka verdween wel in
het vuur. Ruim tachtig houten huizen wer
den vernietigd, alleen de garages en beton
nen fundamenten staan no.g overeind.
Bouwbedrijven zijn er druk in de weer.
Hijskranen tillen platen op hun plaats, een
stoomwals rolt over een nieuwe weg en
tussen de ruïnes berekenen landmeters de
exacte locatie voor de nieuwe woningen.
Tatjana Borisova (56) staat bij de zwarte
stronk van wat vorige maand nog een
bloeiende kersenboom was. „Het waaide
zo hard, het vuur kwam overal vandaan.
Ik moest mijn gehandicapte broer door
het brandende veld slepen. Er was geen
hulp te bekennen. Er waren zelfs geen bus
sen om mensen te evacueren", vertelt ze,
haar tranen verbijtend. „Ik heb niets kun
nen redden, zelfs geen fotoalbums."
Ze groeide op in het houten huis dat haar
vader bouwde en woonde er met haar
broer, dochter en schoonzoon. Tevreden
met de bouw is ze niet. „Ze moeten ervoor
zorgen dat alles voor 1 november klaar is,
dat is de belofte. Maar ik weet niet of ze
dat gaan redden. Ik ben zo bang dat ze het
maar een beetje afraffelen."
De bouw gaat op basis van de kadasterre
gistratie. Wie een huis van 60 vierkante
meter had geregistreerd, krijgt een even
groot nieuw huis terug. „Maar wij hadden
hier een tweede verdieping. Die hebben
we nooit kunnen registreren", vertelt Bo
risova. „En de bouwvakkers weigeren er
iets anders van te maken. Ik weet echt niet
meer waar ik moet wonen."
Haar schoonzoon ruziet met een opzich
ter. Hij wil dat ze een put in de buurt dem
pen, maar de werkers denken daar niet
aan. „We doen gewoon waar we opdracht
voor krijgen", zegt een van de vijf mannen
die over het erf schuifelen.
Het materiaal, de huur van de zware ma
chines en de manuren voor de wederop
bouw van het dorp worden allemaal be
taald door de overheid. Daarnaast hebben
de bewoners per persoon zo'n 5.000 euro
uitgekeerd gekregen. „Dat is genoeg voor
nieuwe meubels", legt Borisova uit. „Het
hotel waar we zitten, is overigens gewel
dig. We krijgen goed te eten en het perso
neel zorgt voor mijn broer wanneer ik bij
voorbeeld even weg moet."
In hotel Brno kwam ook de Russische pre
mier Vladimir Poetin begin augustus op be
zoek. „Hij is de enige die ik vertrouw",
zegt Borisova. „De rest van de machtheb-
bers doet maar wat. Wanneer ik kom uit
leggen dat wij een tweede etage nodig heb
ben, lachen ze me uit. Ik durf er eigenlijk
niet meer tegen te protesteren. Voor je het
weet smijten ze je nog in de cel ook."
De nieuwe elektriciteitsmasten zijn uitge
rust met videocamera's. Het hele land kan
meekijken mêt de voortgang van de bouw.
Hier en daar hangen affiches. Kleine huis
dieren worden nog altijd vermist en som
mige mensen proberen hun grond te ver
kopen. Omdat de bouwbedrijven nogal ri
goureus te werk gaan, hebben de bewo
ners met verf gekalkt wat wel en wat niet
mag. 'Afval', staat er op een oude koelkast,
In het door branden zwaar getroffen Maslov
ka verschijnen de eerste nieuwe huizen.
