'Dit stuk kan zijn vleugels Mr Moke valt op door muziek én door uiterlijk J MIDDELBURG „Ook wie niet sterft, wordt geraakt", zegt de torenwachter in Vlammen stad. Een tweeluik over muizen en soldaten. Judith de Rijke schreef en re gisseerde in opdracht van het Zeeland Nazomerfestival dit toneelstuk over het (vergeten) bombardement van 17 mei 1940 op Middelburg. Vlammenstad heeft in de eerste opvoeringsreeks, in mei van dit jaar, al honderden toeschouwers geraakt. Een reprise lijkt niet alleen voor de hand liggend, maar zelfs noodzaak. door Ali Pankow 'Vlammenstad', vrijdag 27 augustus, zaterdag 28 augustus en maandag 30 augustus t/m zaterdag 4 september, verzamelen op Abdijplein, Middelburg. Aanvang: 15.15 (behalve op 27 aug. en 1 en 2 sep.) en 18.15 uur. Prijs: €17,50 (CJP/65+ €15,-) Tegenstellingen zijn kenmer kend in het werk van theater maakster Judith de Rijke. Vlammenstad bestaat uit twee monologen. Twee mannen blikken ie der op eigen manier terug op het bom bardement op Middelburg. De een, Moon (gespeeld door Adri Over- beeke), doet dat als 15-jarige; de ander, Muis (Bram Kwekkeboom), recon strueert als 85-jarige de gebeurtenissen van toen. Hij doet dat aan de hand van cijfers en statistische gegevens. Jong versus oud dus, maar ook hoog (in de torenvoet van de Lange Jan) tegenover laag (de crypte van de Abdij), een ruim te die aan een schuilkelder doet den ken. Ook in de tekst verweeft De Rijke mooie tegenstellingen: betrokkenheid en afstand, lichtheid en pijn. Auteur/regisseur en de twee spelers hebben alle drie Zeeuwse roots. Alle drie ook waren zij bij eerdere produc ties van het ZN F betrokken, in wisse lende samenstellingen. Voor De Rijke is het de tweede schrijfopdracht van de festivalorganisatie. Eerder schreef zij Vandaag geen vis (2008), een stuk over een moeder die niet in staat is ui ting te geven aan de liefde voor haar zwakzinnige dochter. Opvallend in beide producties is De Rijkes taalgebruik. „Ik zoek naar iets dat dwingt, geen realistische spreek taal. Schrijven, spreken vanuit een be perking, een kader waarbinnen heel veel moet. Maar binnen het kleine ka der dat overblijft, krijgen de spelers dan juist heel veel ruimte. Vergelijk het met Glenn Gould die Bach speelt. De compositie ligt vast, maar door zijn heel eigen interpretatie onderscheidde Gould zich toch heel specifiek", legt De Rijke uit. Bij het schrijven moet zij heel erg in de personages kurmen geloven. Die moet zij horen praten. „Het is een kwestie van gewoon schrijven wat je zeggen wilt. Ik ben er niet op uit mooie zin nen te maken. Bij het schrijven van Vlammenstad heb ik me steeds afge vraagd hoe deze twee mensen hun ver haal over het gebeuren zouden vertel len." De oudere mensen die De Rijke in het kader van haar research sprak over hun persoonlijke herinneringen aan het bombardement, toonden zich tij dens de première geraakt. „Ik vond het heel bijzonder dat die getuigende men sen erbij waren. Dat maakte het wel heel speciaal. Specifiek de mensen voor wie een stuk geschreven is, drei gen juist bij een première wel eens wat buiten beeld te raken", zegt De Rijke. Het hernemen van een voorstelling be schouwt zij als een mooie uitdaging. „Ik ga niet naar aanleiding van recen sies of reacties van mensen veranderin gen aanbrengen. Een voorstelling groeit gewoon altijd in de loop van een opvoeringsreeks, is in elk geval steeds in beweging. Dat is ook het leu ke. De repetitietijd voor de première is een heel compacte periode, waarin je soms erg worstelt met iets. Na de pre door Rolf Bosboom Ze weten de weg naar Zeeland inmid dels moeiteloos te vinden. Na recen te optredens op Vestrock in Hulst, Klomppop in Ovezande en in 't Beest in Goes mag Moke nu op de mooiste concert locatie van Nederland spelen: het Abdij plein in Middelburg. In Goes omschreef gi tarist Phil Tilli Zeeuwen als 'een mooi volk'. „Moke houdt van Zeeland." De groep bestaat naast Tilli uit Felix Ma- ginn (zang, gitaar), Marcin Felis (bas), Rob Klerkx (drums) en Eddy Steeneken (toet sen), die allemaal ervaring hebben opge daan in andere bands. Als Moke maakten ze enkele jaren geleden een opmerkelijke entree in de Nederlandse popmuziek. Met hun keurige kleding, bedacht-nonchalante coiffures en Orange-versterkers vielen ze alleen al door hun uiterlijk op, maar hun op de britpop-leest geschoeide muziek trok zeker ook de aandacht. Dat het kwin tet een seizoen lang regelmatig te zien was in De Wereld Draait Door, zorgde meteen voor grote naamsbekendheid. Het debuutalbum Shorland (2007) maakte de verwachtingen waar, met sterke num mers zoals Last chance, Here comes the sum mer en This plan. Een jaar geleden ver scheen de opvolger: The long and dange rous sea, met hoesfoto's van Anton Cor- bijn. Voorbode was de single Switch. Moke koos er bewust voor een andersoorti ge plaat te maken dan Shorland. De arran gementen zijn rijker geworden, inclusief de inzet van strijkers. Het accent ligt ook meer op het toetsenwerk van Eddy Stee neken en iets minder op de gitaarpartijen van Tilli en Maginn. Opnieuw trekt de groep er volle zalen mee en is Moke een van de meestgevraagde bands op festivals. Moke, woensdag 1 september, Abdijplein, Middelburg. Aanvang: 21.00 uur. Prijs: €15,- (CJP/6S+ €12,50). Moke foto Covert de Roos mière kun je de voorstelling weer wat lichter gaan benaderen, treedt er een versoepeling in. Dat is niet een kwestie van alleen maar herhalen, maar dan durf je ook stappen te zetten om het geheel naar een hoger niveau te tillen." De Rijke heeft Overbeeke en Kwekke boom na afloop van de eerste reeks op voeringen geen advies of opdracht meegegeven. „Nee, laat ze maar ge woon lekker uitrusten. Hun tekstken nis houden ze zelf wel paraat." „Wij repeteren deze keer maar drie da gen. Dat is kort en het moet dus scherp gebeuren. Het leuke is dat we niet meer helemaal terug hoeven naar het begin. In feite kunnen we vooral werken aan vorm en ritme. De psycho logische onderbouwing en de door gronding liggen er al. Wij kunnen ons bezighouden met de grote dingen en heel creatief bezig zijn", licht De Rijke toe. Zij kan eerdere toeschouwers zeker aanraden Vlammenstad tijdens het Na zomerfestival nogmaals te komen bekij ken. „Er zitten zoveel lagen in het stuk. Bovendien hebben we tijdens de eer ste reeks vaak ook voor scholieren ge speeld en dat bepaalde soms de atmo sfeer van de opvoering. Ik vind dat de voorstel ling zijn vleugels al heel aardig had uit geslagen, maar wellicht wordt het bereik in de tweede reeks nog breder. Wie weet wélke stap pen we nog gaan zetten."

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2010 | | pagina 76