geen muggen
dinsdag 10 augustus 2010
heb je het strand met allerlei faciliteiten,
alles is op loopafstand. Er zijn best veel
mensen die gewoon met de boot blijven
liggen. Soms wordt er een beetje oneerbie-
ding gezegd: 'We hadden net zo goed een
stacaravan kunnen nemen'.
Een steiger verder ligt de Meneldor,
een kloeke zeilboot, net terug van
een rondje Engeland, Schotland en
Ierland. Een heel mooie reis, maar Lucien-
ne Lestraden is toch wel blij weer terug te
zijn in de zoute wateren: „Geen muggen,
echt geweldig! Dat zoete water van de
Schotse kanalen was vreselijk. Hier kan
's avonds alles weer open en het licht aan.
En schoon water: we hebben gisteren
voor het eerst weer kunnen zwemmen."
Tussen de verre reizen door komt de fami
lie Lestraden altijd weer terug in de Greve-
lingen, al vijftien jaar.
Ook buiten de vakanties reizen ze bijna
elk weekeinde wel van Lisse af naar Port
Zélande. Vader en zoon zijn even van
boord. Op het dek leest Lucienne Lestra
den in Een verborgen Geschiedenis, het boek
van Annejet van Zijl over het leven van
prins Bernhard. Dochter Marion is ver
diept in een tijdschrift.
Televisie kijken is op het schip eigenlijk
not done, al komen dankzij de satelliet alle
zenders binnen. Daarentegen wordt er
heel wat afgepraat, over het water getuurd
en gelezen aan boord. „Vergeet het klus
sen niet", zegt Lucienne. „Als er niet ge
zeild wordt, wordt er ongenadig veel ge
klust. Onze boot is pas drie jaar oud, maar
toch is er altijd wat. Is het niet aan het
schip zelfj dan wel aan de apparatuur; die
is heel gevoelig. Wij fungeren op deze stei
ger als serviceboot. Wij hebben zoveel on
derdelen liggen, dat de halve steiger altijd
bij ons komt lenen."
Zo gaat het niet alleen op dit schip, horen
we. Het leven in een jachthaven bestaat
uit heel veel socializen, al dan niet met een
bittertje of glas droge, witte wijn in de
hand. Soms varen een paar schepen naar
een eilandje om te barbecuen, soms is er
een steigerfeestje en wordt met vereende
krachten verrassend uitgebreid gekookt.
„Iedereen drie pitjes, dat is toch een hele
boel pitten bij elkaar", zegt Lucienne la
chend. „Hier aan boord bakken wij trou
wens ons eigen brood. Eerst gaat het de
motorruimte in om te rijzen, want daar is
het lekker warm, en daarna de oven in.
Die hebben wij, zeker. Alleen een wasma
chine en een droger niet, verder zijn wij
van alle gemakken voorzien."
n de jachthavens ligt alles door elkaar,
zegt Jaap van der Velde, ervaren
oceaanzeiler uit Vlissingen. „Mensen
met zeiljachten waar je de wereld mee
rond kunt en boten die je als 'drijvende ca
ravans' zou kunnen omschrijven, met
maximaal comfort aan boord. Twee heel
verschillende types zeilers, maar ze heb
ben gemeen dat ze allemaal van het water
houden. In de haven gaan die groepen ge
woon met elkaar om. Je hebt er alleen an
dere gesprekken mee."
Zeezeilers praten over hun verre reizen,
degenen die meer van het type 'drijvende
caravan' zijn, over andere zomerse genoe
gens, legt Van der Velde uit.
Wat hij met name bij de zeilers van het
type 'drijvende caravan' wel eens ziet, is
dat er gezondigd wordt tegen de vlag-
etiquette. „De Nederlandse driekleur be
hoort elke ochtend te worden gehesen en
voor zonsondergang binnen te worden ge
haald. En nog iets: op de spiegel, dus de
achterkant van het schip, hoort alléén de
driekleur te wapperen. Dus geen provincia
le vlag. Of erger nog: een piratenvlag. Dan
heb je het écht niet begrepen!"
Moeder Lucienne en dochter Marion Lestraden:
licht aan."
,Hier kan 's avonds alles weer open en het
foto's Lex de Meester
