i7 spectrum
Zaterdag 17 juli 2010
n maart kwam de uit Middelburg afkomstige tweede luitenant Thijs aan in Uruzgan. Thijs is com
mandant in Deh Rawod (Camp Hadrian). Elke twee weken mailt hij verslaggeefster Ondine van
der Vleuten over zijn ervaringen. Vandaag de laatste aflevering vanuit Uruzgan.
i
Beste Ondine,
Het is alweer zover, de laatste dagen zijn aangebroken en dus zal dit on
ze laatste bijdrage uit het gebied zijn. De afgelopen week zijn de jon
gens heel druk geweest met het overdragen van kennis aan de Amerikaanse een
heid die hier zit. Er was zo op het laatst nog genoeg te doen: het materiaal nakij
ken, tellen en stickeren zodat het kon worden ingeleverd, en als laatste, nog
'even' de persoonlijke spullen inpakken en inleveren. Onze fab's (slaapvertrek
ken) zijn schoongemaakt en klaar voor de volgende bewoners. Randy en Mare
willen ook nog even laten weten hoe zij het einde van de uitzendperiode heb
ben ervaren, dus ik laat hen nu aan het woord.
Randy: 'Het is nu zondag 11 /07, precies een week voordat we thuis komen. Heer
lijk gevoel. Over drie dagen vertrekken we uit Deh Rawod en verlaten we Camp
Hadrian. Achteraf gezien gaat het altijd snel, maar ik kan me momenten herinne
ren dat een week een eeuwigheid duurde. Ik heb afgelopen week mijn Buma he
lemaal in orde gemaakt om die in te leveren. Als het dan zover is doet dat toch
ook wel wat met je, je hebt daar toch zowat je hele uitzending in geleefd. En
morgen is dat dan opeens weg. Het is genoeg geweest, het is tijd om naar huis
te gaan. Eerst nog eventjes genieten op Kreta en daarna zijn we er. We hebben
het gefikst!'
Mare schrijft: 'De laatste loodjes wegen het zwaarst, weet ik nu. Ook al is dat zo,
je moet nog steeds elk moment scherp blijven. De dreiging is de afgelopen we
ken een stuk reëler geworden. Onze groep is net terug van de laatste shift van
veertien dagen op Coyote. Daarmee zit onze laatste patrouille erop. Onze een
heid heeft de meeste patrouilles met succes afgerond, en daarvoor hebben wij
een soort prijs gekregen: De Gouden Waterpomp.
De Amerikanen die ons komen overnemen zijn inmiddels gearriveerd. Er loopt
nu dus driehonderd man extra rond op ons kleine kampje. Een drukte van jewel
ste! De Amerikanen zijn met ons mee geweest op patrouilles. We hebben ze
het gebied laten zien en op aandachtspuntjes gewezen. De bevolking is niet blij
dat we weggaan. Dat zegt toch wel iets over hoe blij ze zijn met ons Nederlan
ders! Nu maar hopen dat de Amerikanen ons werk hier voortzetten en net zulke
goede resultaten boeken als wij. De afgelopen maand kwam het vertrek steeds
dichterbij. Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat ik blij ben
dat we naar huis gaan. Eerst even met zijn allen wat stoom afblazen op een wel
verdiende, betaalde vakantie van twee dagen in Kreta. Daar krijgen we nog een
paar gesprekjes met maatschappelijk werkers en kunnen we, na bijna vijf maan
den zonder alcohol, weer eens een biertje drinken. Binnenkort spullen inleveren,
en daarna op naar Kreta!'
Tot zover Marc. Tot slot nog een groet van alle Zeeuwen op de base. Speciaal
hiervoor hebben we met zijn allen een foto gemaakt en zoals je ziet is de Zeeuw
se vlag (inclusief die van de Kustmarathon) voor velen een trots bezit!
Thijs
Van: thijs@uruzgan.af
Verzonden: 14 juli 2010
Aan: o.vandervleuten@pzc.nl
Onderwerp: vertrek
Hallo Thijs,
Je moest eens weten hoeveel mensen het
me de afgelopen tijd gevraagd hebben: 'En,
hoe was het, ben je nog naar het vliegveld
geweest om Thijs en de anderen op te
wachten?' De vraag kwam iets te vroeg, want
je komt pas deze zondag terug; maar ik zal er
niet zijn, op het vliegveld. Hoe nieuwsgierig ik
ook ben naar jullie verhalen, ik kan me levendig
voorstellen dat de mannen dan maar één ding
willen: verenigd worden met hun familie. Die
verhalen hoor ik later wel, heb ik dus besloten.
Kjeld, die in Tarin Kowt gelegerd was en inmid
dels alweer een tijdje terug is, heb ik wel al ge
zien. Daardoor weet ik nu ook dat zo'n maan
denlang verblijf in een totaal ander land, met
alle ervaringen die bij zo'n missie horen, heel
wat met je doet.
Toen Kjeld de afgelopen week bij mij langs
kwam, viel zijn oog op uit de kluiten gewassen,
uitgebloeide reuzenklaprozen in mijn tuin.
„Héé! Poppy!", zei hij verbaasd. Voor mij waren
het gewoon mooie bloemen, uitgebloeid inmid
dels, waarvan alleen de grijsgroene, typerende
zaaddozen over waren. Maar Kjeld was gelijk
terug in Uruzgan. Hij keek gefascineerd hoe ik
er één afbrak en hoe het melkwitte vocht en
de onrijpe zaden zichtbaar werden. Hele vel
den vol rose-witte poppy's stonden er daar, ver
telde Kjeld. Als ze uitgebloeid waren, sneden
de Afghanen de onrijpe zaaddozen in, waarna
het witte sap er uit druppelde. Eenmaal opge
droogd en ingedikt werd het eraf geschraapt
en verkocht als opium. Of verder verwerkt, tot
heroïne. Zeer lucratief dus, de opiumteelt.
Kjeld vertelde dat de boeren niet blij waren als
jullie door een veld trokken. Begrijpelijk. Moet
je hier eens proberen, met dertig man door
een akker...! Ik ben nu op vakantie, maar zullen
we snel afspreken, als jij en ik allebei weer in
Zeeland zijn? Mail me maar!
Ondine
Van: o.vandervleuten@pzc.nl
Verzonden: 16 juli 2010
Aan: thijs@uruzgan.af
Onderwerp: welkom thuis
200km f
anp bron reuters
-nb: Afghaanse overheid rekent district Gizab sinds 2006 tot Uruzgan
