In het piepkleine Graszode heerst de
2
Gastvrij in.
woensdag 14 juli 2010
De karatetraining begint met een traditionele groetceremonie. Hiermee toon je respect voor de
Japanse kreten en een roep om
innerlijke kracht. De afmattende
karatetraining op het Vlissingse
strand deed zomerreporter Jessie
Scheele in het zand bijten.
door Jessie Scheele
Allemaal op een rij gaan staan,
luidt het commando. Vlug loop
ik naar de langere mensen toe,
er vanuit gaande dat we op
lengte moeten gaan staan.
Fout. Lachend wijzen ze naar het eind van
de rij. Bij de karatetraining word je name
lijk op bandniveau geclassificeerd. Elk ni
veau heeft weer een andere kleur band.
Snel haast ik me naar mijn 'witte' medeka-
rateka's.
Dat traditie een belangrijk onderdeel is bij
karate, blijkt wel uit de groetceremonie
waarmee de training wordt ingeleid. Hier
mee toon je respect voor elkaar. Een Japan
se kreet wordt gebroken door de zeewind.
De vrouw naast me fluistert dat we moe
ten knielen. Eerst wordt de sensei, de le
raar, gegroet door middel van een buiging.
Daarna volgt de groet aan de medeleerlin
gen. Zoals bij elke sport is een warming-up
essentieel om je zowel fysiek als mentaal
voor te bereiden op de komende inspan
ning. Het opwarmen van de spieren wordt
gecombineerd met verschillende rekoefe-
ningen. Puffend stort ik in het zand. „Blijf
die houding vasthouden", roept Richard.
Langzaam voel ik mijn rechterbeen ver
krampen. Hoe moet ik dit in vredesnaam
volhouden? Als dit me klaar moet stomen
voor de oefeningen die hierna volgen, dan
staat me nog heel wat te wachten.
Voldoende opgewarmd is het tijd voor ki-
hon, de basistraining. Zonder een goede ki-
hon is karate onmogelijk. Het legt namelijk
de basis voor verder karate-onderwijs. Ik
leer hoe je stabiel blijft staan, hoe je stoten
en trappen afweert, maar ook hoe verschil
lende aanvalstechnieken in elkaar steken.
Dat valt eigenlijk best mee.
Maar... Onderschat deze vechtkunst niet.
Het wordt een stuk pittiger wanneer we de
basistechnieken gaan combineren. Oké, ik
moet toegeven dat ik het ritme nog niet he
lemaal onder controle heb en dat mijn
kracht me af en toe ook wat in de steek
laat. Maar al met al gaat me dit toch nog re
delijk af Richard knikt goedkeurend.
Dan is het tijd voor kata, een individuele
stijloefening waarbij je denkbeeldig tegen
meerdere tegenstanders vecht. Een stap
naar links, dan afweren met de handen en
vervolgens weer een draai naar rechts ma-
Bij karate is het belangrijk dat de oefening foutloos en ritmisch verloopt.
Leerlingen kijken gefascineerd naar een demonstratie van hun medekarateka's.
1
Graszode telt één doodlopende straat.
R-f WS - -----
door Tom Vennink
Graszode, een afgelegen buurtschap
tussen Heinkenszand en Lewe-
dorp, heeft een omvang van
slechts één doodlopende straat. Enkel vo
gelgezang klinkt in het laantje. Het is een
plek die volkomen wordt beheerst door
pure gemoedsrust.
Aan het eind van de straat wordt gewerkt
aan een beeld van een bizon. Ton Paarde-
kooper bewerkt rode albaststeen in zijn
voortuin. Hij woont nu tien jaar in Graszo
de. „Ik wil hier niet meer weg", zegt hij.
„De vrijheid is onbegrensd. De ruimte, de
rust, het is heerlijk. Ie kan lekker een stuk
gaan lopen zonder direct bij iemand door
de straat te hoeven lopen. Ik vind het ook
fijn dat iedereen elkaar kent, maar dat het
niet zo is dat je altijd bij elkaar zit."
Een paar huizen verder kunnen Ian en Kit
ty de Bruin zich vinden in de mening van
hun straatgenoot. „We lopen de deur niet
bij elkaar plat", aldus Jan. „Elk jaar is er
een barbecue voor alle bewoners van de
buurtschap en je loopt natuurlijk weieens
bij elkaar binnen voor een kopje koffie."
Het echtpaar verhuisde vanuit Rotterdam
naar een straatje op het platteland. „Ja, dat
was nogal een verschil", lacht Kitty. „Toch
wenden we snel aan de kalmte."
Niet iedereen gedijt in de sereniteit. De
overbuurvrouw van Jan en Kitty vond het
toch te stil. Bovendien was er volgens haar
niks te doen voor haar kinderen. Jan haalt
een boek over de voormalige gemeente Le-
wedorp, waar Graszode onder viel, uit de
kast. De eerste twee huizen werden in 1832
gebouwd. Door het gebrek aan onderko-
