JOB GOSSCHALK
E
spectrum 8
Zaterdag 3 juli 2010
Sinds hij weg is bij Kemna Cas
ting, 'hopt' job Gosschalk van
set naar studio. „Nu ik niet meer
naar kantoor ga, mis ik soms het
gevoel van ergens bijhoren. Dit
is iets meer een nomadenbestaan."
Alhoewel, nomadenbestaan. Gosschalk
lacht, licht beschroomde blik door de
woonkeuken. Vers verbouwd, perfecte
mix van design en persoonlijke touch.
Openslaande deuren naar de wilde tuin,
hartje Amsterdam. Sam, de hond, scharrelt
rond, boven werkt zijn assistent.
Twee jaar geleden droeg Gosschalk de lei
ding over van het castingbureau waar hij
een dikke twintig jaar werkte. Voor 80 pro
cent van de Nederlandse toneelstukken, te
levisieseries en speelfilms regelde hij de
sterbezettingen.
Nu schrijft en regisseert hij zelf Als zijn ex
straks is verhuisd, trekt zijn nieuwe 'speel
tje' Kemna en Zonen in op de bovenver
dieping, zijn eigen productiebedrijf De
kentering kwam met Alles Is Liefde, film-
succes naar zijn idee. Nu zit hij middenin
de opnames voor de speelfilm Alle Tijd. Ei
gen scenario, eigen regie, met een hoofdrol
voor Paul de Leeuw.
„De breuk met Kemna Casting begint nu
zichtbaarder te worden. Maar het is heel
geleidelijk ontstaan, zoals dat gaat met
breuken. Eerst komt er een barstje en dan
spat alles uit elkaar. Het begon met Alles Is
Liefde. Daar heb ik een paar jaar van mijn
bestaan ingestoken. Toen bedachten we
dat er een remake moest komen van 't
Schaep met de Vijf Poten. Voor het regisse-
Hij was de grootste
castingdirector van
Nederland. Maar Job
Gosschalk (42) laat
zich niet meer zien
op premièrefeestjes.
„Als ik mijn smoking
aantrok, wist ik: nu
moet ik alle ballen
hooghouden."
door Marjolijn de Cocq
foto's David van Dam/GPD
ren van Single was ik meer dan een half
jaar weg van kantoor. Het werd allengs
meer. Ineens had ik mijn eigen productie
huis. Nou ja, twee man en een paardenkop
en zo wil ik het graag houden. Want ik wil
niet weer op maandag wakker worden en
me verantwoordelijk voelen voor het sala
ris van al die mensen.
„Mijn voorganger Hans Kemna zei altijd:
'Casten zit je in het bloed'. Dan dacht ik:
Nou nou, wat pathetisch. Maar hij had ge
lijk. Het casten zelf zal ik nooit moe zijn.
Laatst werd ik gebeld of ik iemand wist
voor een bijrol in een film, de burgemees
ter in Dik Trom. En dan zit gelijk de cadans
van zo'n rol in je hoofd, die blijft dan reso
neren tot je weet wie, tot je weet: nu is het
goed. Dat is de bewijsdrang, dat jij dit het
beste kunt. Zelfs na twintig jaar, ja.
„Dat zit bij mij in alles. Ik word zo moe
van dat psychogebabbel dat je in je jeugd
moet gaan wroeten waar het vandaan
komt Ik heb een heel fijne jeugd gehad.
Maar ik was natuurlijk wel het jongste
kind, een nakomertje met vier oudere zus
sen. Dan loop je constant rond van: Ik ben
er! Ik ben er! Ik ben er! Maar inmiddels
weet ik wel dat ik word gezien. Waar ik
vroeger geen première of feestje oversloeg,
kom ik daar nu nooit meer. Heel conse
quent. Ik zag mezelf opeens, alsof je boven
jezelf uitstijgt, op zo'n premièrefeestje.
Met mensen die tegen je aan staan te pra
ten en ondertussen over hun schouder
staan te kijken of er niet iemand is die nog
belangrijker is.
„Natuurlijk, ik vond dat vroeger ook leuk.
Lekker socializen, lekker netwerken. Jezelf
in de kijker spelen, je weet: die tien minu
ten dat we staan te praten, gaan niet om
mij, dat is sociaal handig gemanoeuvreer
om gaten in de carrièreplanning te dich
ten. Maar het is op een bepaalde manier
ook belastend. Ik ben eigenlijk niet zo out
going. Ik weet hoe het werkt, ik weet hoe
ik moet zijn. Als ik mijn smoking aantrok,
wist ik: nu moet ik alle ballen hooghou
den. Leuk zijn, leuk doen. Maar ik heb on
bewust heel lang op mijn tenen moeten
lopen.
„Ik wil helemaal niet klinken als een ver
zuurde man, ik houd niet van lijden. Ik
ben nergens gedesillusioneerd over, heb
ook van elke dag genoten. Maar de zweem
van belofte die aan me hing, vond ik niet
meer prettig. De status die ik nog steeds
heb, vind ik wel heel prettig. En dat mijn
leven nu meer naar binnen is gericht, vind
ik heerlijk.
„Alles wat ik heb gedaan, de toneelschool,
het casten, produceren, regisseren, is me
overkomen. Al houd ik eigenlijk niet van
het woord overkomen, ik heb er natuurlijk
wel een rol in gespeeld. Ik wist eigenlijk he
lemaal niet wat een castingdirector was
toen ik me op mijn 17e inschreef bij Hans
Kemna. Jeroen Krabbé zou Anne Frank
gaan regisseren. Ze zochten acteurs voor
de rol van Peter en Kemna deed de afhan
deling. Zodoende kwam ik daar in die kel
der aan het Singel in Amsterdam. Er hin
gen foto's van sterren. Daar hing een sfeer
van: hier gebeurt het.
„Durf. Dat had je in Deventer niet. Voor
