Bejaardenwoning is al 40 jaar
24!
Lintje voor
Sandbouwman
Jo Kodde
Pont blijft
varen bij
Hansweert
Baby's ruiken aan boek in Thoolse bieb
donderdag 1 juli 2010
goes - Jo Kodde uit Amemuiden
is gisteren benoemd tot Ridder in
de Orde van Oranje Nassau. Bij
zijn afscheid als voorzitter van de
Coöperatie Nedato en als vi-
ce-voorzitter van de Raad van
Commissarissen Nedato BV in
LEVENSLOOPBESTENDIG
Angela de Vilder bewoont al 40 jaar een
bejaardenwoning. Bejaard is ze nog niet zo
lang. Over levensloopbestendig wonen.
Goes, kreeg hij een lintje uitge
reikt.
Jo Kodde (62) vervulde sinds 1966
veel functies in landbouworganisa
ties. Hij heeft zelf ook een groot
boerenbedrijf in de Oranjepolder
in Arnemuiden, een familiebedrijf
dat hij samen met zijn neef opzet
te. Ook die heet Jo Kodde. Ze wor
den daarom met bijnamen aange
duid: zwarte Jo (die nu een lintje
krijgt) en blonde Jo (CDA-raadslid
in Middelburg).
'Zwarte' Jo Kodde had (en heeft)
verschillende functies bij onder
meer ZLTO, Telersvereniging,
Aardappelafzetorganisatie en Arbi
tragecommissie Contractteelt Aard
appelen.
hansweert - Het zomerpontje
Hansweert-Perkpolder blijft zeker
tot en met maandag varen.
Schipper Laurens de Brouwer wil
afwachten wat de gemeente Rei-
merswaal beslist over zijn bezwaar
schrift tegen de verlaging van de
subsidie.
Het besluit valt dinsdag. Eigenlijk
zou dat deze week gebeuren, maar
de wethouder voor toerisme is op
vakantie. Mede-subsidiegever
Hulst volgt in principe Reimers-
waal.
Het vaarseizoen was gepland van
28 juni tot en met 27 augustus. Het
veer trok in de zomer van 2009
zo'n 2.700 passagiers. Toen kampte
de Onderneming met doorgesne
den afmeertouwen in de haven
Hansweert.
Het veer Perkpolder-Hansweert
vaart maandag, woensdag, vrijdag
en zondag.
zie ook www.rondjepontje.nl
door Claudia Sondervam
Ik weet nog goed dat ik de
sleutel kreeg. Van De Klerk,
de architect." Vandaag is het
veertig jaar geleden dat An
gela de Vilder met haar jong
ste zoon Adrie in een splinternieu
we bejaardenwoning trok. Al die
jaren verder woont ze er nog, aan
de Pasteurstraat in Kruiningen.
Met haar 88 jaar nu echt bejaard,
maar al heel lang stiktevreden met
haar huis.
Dat was anders toen ze het voor
de eerste keer zag: „Toen ik hier in
het deurgat stond, dacht ik: moet
ik hier in? Waar ben ik aan begon
nen... Maar ik dacht ook: vooruit
meid, pak aan. Je hebt wel voor he
tere vuren gestaan. En ik wil hier
nooit meer weg. Ze zullen me
moeten wegdragen."
Eigenlijk was haar een eengezins
woning aan de Albert Schweitzer-
laan toegezegd. „Maar de gemeen
te kreeg nieuw personeel en dat
ging voor. Wethouder Suy had
nog gezegd: 'We hebben iets voor
je. Da's echt iets voor jou. Ie werkt
toch nog? Ik woonde toen nog in
bij mijn broer aan de Hoofdstraat
in 't Kasteeltje'. Zo noemden we
dat."
Daar overbrugde ze haar verhui
zing vanuit Hontenisse naar 'd'n
overkant'. Haar twee oudere kinde
ren woonden al op de Bevelanden
en wilden dat zij ook overkwam.
Toen haar ouders op Hontenisse
waren overleden, besloot ze de
oversteek te wagen.
Het enige wat beschikbaar
was, waren de nieuwe be
jaardenwoningen. De ech
te Kruiningers wilden er niet wo
nen: het blokje lag aan de buiten
ring van het dorp. „Het hoorde er
niet bij. Ik keek nog uit tot op het
kerkhof. De Einsteinstraat was
nog een grote boomgaard. En op
de plek van de kinderopvang was
een sloot met prikkeldraad en
koeien erachter."
Inmiddels is mevrouw De Vilder
„Ik ga hier niet weg.
Wat moet ik in
een verzorgingshuis?"
Het huis steekt solide in elkaar,
vindt de bewoonster. „Eigenlijk is
dit levensloopbestendig gebouwd
voordat het woord bestond."
Duurzaam woont ze zeker: de
vloerbedekking houdt zich na veer
tig jaar familiebijeenkomsten keu
rig en de meubels zijn nog
Zeeuws-Vlaams: „Van Morres. Die
woonde toen op het Vismarktje in
Hulst. Daar had hij een klein be
drijfje met knechten. Hij maakte
zelf zijn meubels."
Inmiddels is de mening van de
Kruiningenaren over de bejaarden
woningen gekeerd: de woningen
zijn gewild. Maar mevrouw de Vil
der gaat niet weg. „Daar hoef je
niet op te rekenen. Wat moet ik in
een verzorgingshuis? Ik heb goede
thuiszorg en tafeltje-dek-je. In een
verpleeghuis wonen is veel duur
der. Ik heb een thuiszorgindicatie
tot 2023; anders steken ze mijn Mevrouw Angel;a de Vilder is al veertig jaar de tevreden bewoner van een
geld wel ergens anders in!"
aan alle kanten omgeven door ge
zinswoningen.
Het huis is klein: een woonkamer
van 25 vierkante meter, een keu
ken van t8 vierkante meter, een
slaapkamer en een kleintje erbij.
Ze woonde er twee jaar met haar
zoon, en na diens trouwen was
het huis eigenlijk groot voor haar
alleen. De drie kinderen met aan
hang en zes kleinkinderen vierden
er Sinterklaas, Pasen; elk familie
feest kon er in. Ieder weekeinde
kwam de familie er thuis. „En dan
kregen de kleinkinderen een gul
den voor Jo Bode. Die verkocht
snoep voor vijf cent en zo had je
een hele zak vol", weet kleindoch
ter Fiona nog. Ook de achterklein
kinderen - twaalf in getal, maar
twee van hen moet de familie
door overlijden missen - komen er
graag-
door Florence Imandt
tholen - Zo af en toe begint er-
eentje te huilen. Maar eigenlijk
valt het best mee. Het lijkt wel of
de Thoolse baby's zich zeer wel be
wust zijn van de gewichtigheid
van het moment.
In de bieb in Tholen werd gisteren
namelijk de aftrap gegeven voor
het project 'Boekstart'. Dat is een
nieuwe dienstverlening van de bi
bliotheek gericht op jawel, ba
by's.
Eerlijk is eerlijk, geeft projectleider
Saskia den Otter toe, ook de mede
werkers van de bieb zelf reageer
den in eerste instantie een beetje
sceptisch op het nieuwe project.
„Het gaat uiteraard niet om lezen,
maar om het bezig zijn met boe
ken. Eraan voelen, ruiken, proe
ven. Het exploreren van een boek
noemen we dat."
Uit Engels onderzoek is gebleken
dat het belangrijk is voor de taal
ontwikkeling en dus verdere loop
baan dat mensen op ultrajonge
leeftijd in aanraking met boeken
komen. „Wie als baby omgaat met
boeken, studeert gemiddeld drie
jaar langer", zegt de projectleid
ster. Diana Hage uit Oud-Vosse-
meer neemt het meteen aan. Haar
zoon Karsten is negen maanden
nu en die zet ze bewust bij haar
op schoot als ze voorleest aan zijn
oudere zusje Maura. „Je ziet dat
het herkenning geeft. Hij slaakt
kreetjes en wordt enthousiast."
Natuurlijk zijn babyboeken geen
leesboeken, maar vooral kijk- en
sabbeldingen, gemaakt van stof.
Ze hebben felle kleuren, met hol
lende konijnen en kwakende kik
kers erin. Sommige boekjes knispe
ren ook zo lekker.
Vanaf heden zijn die speciale baby
boekjes dus te leen in de bieb. En
wees gerust, alle boekjes worden
gewassen, door leerlingen van het
aangrenzende Westerpoortcollege.
Wethouder Peter Hoek reikt het
eerste Boekstartkoffertje uit. Dat
koffertje, zegt hij, symboliseert de
attachékoffer die de baby als vol
wassene later wellicht met zich
gaat meetorsen. „Dat zal vol papie
ren zitten, hier zit een sabbelboek-
je in, maar het is wellicht een eer
ste stapje op weg naar dé carrière
van later."
Q www.boekstart.nl
Wethouder Peter Hoek overhandigt het eerste koffertje aan baby Hugo en
moeder Carlyn. foto Robert van den Berge
