sport 135
respect afgedwongen
het veld
'Te weinig geloof
in WK-titel 1998'
WK Zuid-Afrika
Oranje naar de
kwartfinale?
Sl°*aken zullen maandag af moeten haken!
Meld je alvast aan op www.kras.nl/2466
waarom zou je meer betalen
zaterdag 26 juni 2010
door Roel Wiche
JOHANNESBURG - Toen Mark van
Bommel bij de pupillen van W
Maasbracht speelde, liep hij eens
halverwege een wedstrijd naar een
ploeggenootje dat nog nooit ge
scoord had. Hij fluisterde in zijn
oor dat hij mee naar voren moest
lopen, pakte de bal en passeerde
bijna alle spelers van de tegenstan
der. Bij het lege doel keek hij om
waar het andere jongetje bleef en
schoof hem de bal in de voeten.
Die had, zo wil de overlevering, de
dag van zijn leven.
Van Bommel (33) heeft een uitste
kende sociale antenne, zeggen de
mensen die dicht bij hem staan.
Hij is intelligent, nieuwsgierig, ei
genwijs en verbaal zo ontwikkeld
dat hij de prijs kreeg voor de meest
welbespraakte voetballer van het
Nederlands elftal. Hij kruipt graag
in zijn cocon, als de discussie fel
wordt, om vervolgens zijn gespreks
partner weer uit te dagen. Schrijf
dus niet op dat hij zich ontpopt als
ongekroonde leider van Oranje.
Want dan zal hij zijn eigen visie
verdedigen, resoluut.
„Dat is geen onderwerp, het gaat er
mij om dat je je gewaardeerd voelt.
Ik vind het mooi om onopvallend
te zijn en toch belangrijk voor het
elftal. Er wordt niet altijd positief
over mijn rol geoordeeld. Je moet
je méér laten zien, hoor je dan.
Kijk, Nigel de Jong en ik houden
ons bezig met het afbreken van de
tegenstander, maar óók met voet
bal. Dat wordt wel eens onderge
waardeerd."
Ze hoeven straks geen standbeeld
voor hem te bouwen in München
of Limburg, alsjeblieft niet zeg. Van
Bommel weet dat hij, op het veld
dan, lang het imago heeft gehad
van 'bad boy'. Een bloedzuiger, een
ongeleid projectiel, volgens sommi
gen. Een absolute winnaar die on-
misbaar is, volgens anderen. Hij
zelf denkt dat de beeldvorming
over zijn persoon te zeer bepaald is
door zaken die hij niet in de hand
heeft. „In mijn laatste jaar bij PSV
heb ik een hoog niveau gehaald.
Dat niveau heb ik in mijn beleving
vastgehouden bij Barcelona en bij
Bayern München. Maar dat was
moeilijk te volgen in Nederland,
ook omdat ik twee jaar interland
voetbal gemist heb. Altijd maar
weer kwamen die momenten over
waaien waarin ik een overtreding
maakte. Dit seizoen komen veel
wedstrijden van Bayern op de Ne
derlandse televisie. En dan hoor je
'dat is toch best een aardige spe
ler'."
Die 'aardige speler' staat inmiddels
hoog in de hiërarchie bij het Neder
lands elftal, hoger dan ooit. Waar
hij in het verleden moest vechten
voor zijn status, ook als jongen van
de provincie, is hij nu onomstre
den. Gerijpt in lichaam en geest, als
voetballer en als mens. Geen speler
van Oranje won zoveel prijzen
(acht) als Mark van Bommel. Iets
wat meer opvalt over de grens dan
in eigen land. „In Duitsland heb
ben spelers een handtekeningen
kaart waar op de achterkant staat
hoeveel titels je gewonnen hebt.
Op die van Uli Hoeness (Bayern-
topman) staat Weltmeister en Euro
pameister. Zoiets is toch mooi?
Daar gaat het uiteindelijk om, de
hoeveelheid titels die je wint. Maar
in Nederland ligt dat anders. Wij
verafgoden winnaars niet."
Hij had, misschien, nog méér zilver
werk kunnen oogsten. Of goud.
Oranje speelde twee jaar lang zon
der Van Bommel, inclusief het 0 zo
grillige EK 2008. Marco van Basten
stak zijn twijfels over zijn functio
neren niet onder stoelen of banken
en tartte hem daarmee tot het ui
terste. Het dwong Van Bommel,
een man van trots, tot het meest in
grijpende besluit uit zijn carrière:
bedanken voor het Nederlands elf
tal.
Het gebeurde na een incident dat
hem tot in het diepst van zijn ziel
gekrenkt heeft. „Nu, twee jaar later,
vind ik het nog steeds moeilijk om
erover te praten. Ik vond dat ik ge
lijk had, dat ik in mijn recht stond.
Dat vond ook iedereen die erbij
was. Nee, ik wil niet de vuile was
buiten hangen. Maar er moet écht
iets gebeurd zijn wil je zo'n ingrij
pend besluit nemen. Het is niet eer
lijk gelopen."
Onder de huidige bondscoach is
zijn gevoel 180 graden gedraaid, al
wist hij vanaf zijn rentree in Oran
je dat de vooroordelen op de loer la
gen. Schoonvader en schoonzoon,
dat had een splijtzwam kunnen
worden, of een tikkende tijdbom.
Het is nu, op het veld van eer in
Zuid-Affika, een thema waar nie
mand het meer over heeft. De
schoonzoon heeft respect afge
dwongen, zonder dat hij daarvoor
zijn schoonvader nodig had. „Ik
weet dat er sceptisch naar onze rela
tie werd gekeken. Ik voelde veel
druk, voor mijn gevoel moest ik de
eerste tien interlands direct top
presteren. Het was voor mij een uit
daging om dat te laten zien. Vanaf
het eerste moment heb ik mijn ni
veau gehaald. Was dat niet ge
beurd, dan weet je precies wat er
aan de hand zou zijn geweest. Nu
is de situatie normaal, zoals het
ook de bedoeling is."
door Leon ten Voorde
JOHANNESBURG - Frank de Boer
(113 interlands) en Phillip Cocu
(101 interlands) hebben wel eens
momenten dat ze terugkijken over
hun schouders. Dan vinden ze de
herinneringen terug, die ze in het
nieuwe leven als assistent-trainers
meenemen naar -het Oranje van
dit moment. Wijze lessen, die als
dwingende boodschappen worden
afgegeven. „Als we op het WK van
1998 iets meer geloof in onze kan
sen hadden gehad, waren we we
reldkampioen geworden", zegt De
Boer.
In '98 in Frankrijk werd Oranje in
de halve finales na strafschoppen
uitgeschakeld door Brazilië. Het
was de laatste keer dat het Neder
lands elftal op een WK uitzicht
had op goud.
„Als team hebben we toen nooit
in de wereldtitel geloofd. We von
den het leuk als we een ronde ver
der kwamen, meer niet", aldus De
Boer.
„Ik ben er nog steeds van over
tuigd dat het dubbeltje tegen Brazi
lië de goede kant had kunnen op
rollen als we met zijn allen dat ene
doel in ons hoofd hadden gehad:
namelijk wereldkampioen wor
den. Maar wij vonden de halve fi
nale al een topprestatie."
De Boer maakt de verwijzing naar
'98 heel bewust. „Omdat ik vind
dat de groep van nu net zo veel
kwaliteit heeft." Daarom zijn de
twee boezemvrienden ook voort
durend in gesprek met de spelers.
„Houd die focus, blijf scherp, wees
nooit tevreden met de achtste fina
les, of de kwartfinales", zegt Cocu.
„Je moet in een toernooi altijd wa
ken voor teveel euforie."
De Boer zegt als geen ander te
kunnen putten uit zijn eigen car
rière. „Als ik terugkijk op mijn
loopbaan, dan ontbrak bij mij die
focus op het EK van 1992 en het
WK van 1994. Ik zat niet in die
tunnel. Ik miste scherpte. Er was
alleen niemand die mij toen in
fluisterde dat ik niet goed bezig
was. Persoonlijk zat ik als speler in
'98 en op het EK van 2000 wel in
die opperste concentratie. Als
ploeg hadden we dat in 2000 ook
veel sterker dan in '98. Op dat EK
in eigen land was de tweede plek
niet goed genoeg. Dat we het doel
niet haalden, kwam omdat we de
penalty's verprutsten. Niet door
het gebrek aan geloof." „Niet al
leen het individu, maar het hele
team moet maar een missie voor
ogen hebben", zegt De Boer. „Als
je als reserve plotseling moet inval
len, moet je niet schrikken. Dan
moet je er meteen klaar voor zijn.
Over zulke dingen praat je met de
jongens en dan vooral met de jon
ge spelers. Bijvoorbeeld met Elia,
die voor het eerst op een groot
toernooi speelt."
Cocu en De Boer zijn er heilig van
overtuigd dat dit soort mentale as
pecten uiteindelijk de doorslag
geeft op het veld, dat zo dicht bij
elkaar zit. „Stel dat we Brazilië nog
tegenkomen. Als dat gebeurt staan
er alleen maar goede spelers op
het veld. En twee teams die elkaar
in kwaliteit niets ontlopen. Net als
in '98 dus. Zo'n topwedstrijd
wordt dan beslist door details.
Door zaken als geloof en vertrou
wen."
Frank de Boer (links) en Phillip Cocu.
foto Koen van Weel/ANP
wereldkampioen in de poule nog
onder het nietige Nieuw-Zeeland
eindigt.
Ook tegenvallend, maar daarom
niet minder verwacht, is de margi
nale rol van de Afrikaanse landen.
Overal in Europa lopen fantas
tische Afrikaanse spelers rond,
maar zet er elf bij elkaar en vroeg
of laat gaat het altijd mis door een
gebrek aan (tactische) discipline.
Alleen Ghana heeft de groepsfase
overleefd.
Argentinië en Brazilië zijn na het
voortraject nog altijd favoriet
voor de wereldtitel, maar vanaf
vandaag, als het vangnet is wegge
haald, zal alles anders zijn. Dan
telt het niet meer of je nou mooi
of lelijk hebt gespeeld.
Er zullen mensen zijn die stellen
dat het wereldkampioenschap nu
pas gaat beginnen. Laten we
hopen dat het vooral leuker
wordt.
Spandoek van: Antoine, Zoutelande
mm':
