5 spectrum
De afreis
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
merkwaardig
Marjan
Berk
Zaterdag 19 juni 2010
Het is een klassiek beeld: een geopende koffer.
Daarnaast stapels kleren, waarboven een vraagte
ken hangt. Wat moet mee? Negen dagen Bretag-
ne, dat kan letterlijk van alles betekenen, van
bloedheet tot storm en regen. Levenslang gecon
ditioneerd door de gedachte 'beter méé verlegen
dan... enzovoort'. In ieder geval twee badpakken,
om na het plonzen in de Atlantische Oceaan
steeds weer een droog pak aan te trekken. Ik tob
verder. Travelling light, hoe doe je dat ook al
weer....
Dan de boeken. Ik selecteer uit de stapel ongele
zen twee pillen: Solar, van Ian Mc Ewan en The
pregnant widow van Martin Amis. Ik heb inmid
dels alle kritieken van twee van mijn lievelings
schrijvers wel gelezen, nu maar eens onderzoe
ken wat ik er zelf van vind.
Een schrift, waarin verder wordt geschreven
aan het nieuwe boek. Ach, ik moet altijd denken
aan George Sand, 's Ochtends schreef zij de laat
ste zinnen van haar laatste boek. 's Middags be
gon zij ijverig aan een nieuw werk. „Je bent zo
gretig!", zei laatst een vriendin, die zojuist met
pensioen ging. Mijn wenkbrauwen gingen om
hoog: gretig?
„Misschien doe ik het graag", was mijn ant
woord. Ik ben nooit bezig met mij af te vragen
waarom ik schrijf. Nu ja, ik mag graag vorm ge
ven aan de spannende heksenketel in mijn fron
tale kwabben, want dat is voor mij schrijven. En
gelukkig staat er geen straf op, hoewel het au
teursrecht wel onder druk staat.
Naast het verantwoord vullen van de koffer is
daar de zorg voor de achterblijvende plantjes.
„Deze mag uitsluitend twee keer per week een
bodempje water!", instrueer ik de vrouw die de
verantwoording over het groenfront overneemt
gedurende die negen dagen afwezigheid. „En de
ze ouwe lidcactus, niet te veel. Maar ook niet te
weinig. En alléén op het schoteltje!" Vermoeid
knikt mijn plantenthuiszorg haar hoofd. Hoe
veel jaren doet zij dit nu al? Zij kent mijn plan
ten als haar eigen kinderen.
Daarna bel ik mijn eigen bloedjes om afscheid te
nemen. En beloften af te leggen over mee te sle
pen Franse worsten. Chocola wordt niet besteld,
eventuele hitte levert smeltgevaar op. Wel nog
even de maten van mijn kleindochters opschrij
ven, voor eventuele uitverkoopjurkjes....
Nu nog even de vriendin, met wie ik op stap ga,
bellen over de logistiek van ons vertrek. Een
zoon is gecharterd om de oude meisjes met kof
fers en al op te halen en op het juiste moment
op juiste perron in de juiste wagon van de Tha-
lys te hijsen.
Ik besluit op dit ogenblik, vlak voor de afreis,
mijn 'mind' een andere setting te geven. 'Mind-
setting', een prachtige term om je hersens een
zwaai in andere richting te laten maken. Ik doe
vanaf dit ogenblik net zoals ik vroeger deed, op
het moment dat de barensweeën zich aankon
digden. Ik zag er niet meer tegenop, nee...ik zei
tegen mijzelf: „morgenavond om deze tijd is het
nieuwe kind er wel!" Deze positieve benadering
van zaken waar je als een berg tegenop ziet pas
ik nu ook toe: „Morgen om deze tijd zit ik aan de
rand van het zwembad bij het hotel en nip van
een glaasje ijskoude witte wijn!"
Met die blik op mijn nabije toekomst sluit ik
met een klap de koffer.
