reizen
Kleurloos
Op een meter afstand van
het zwart-wit: schermpje
volgen we Oranje
Zaterdag 19 iuni 2010
Het WK voetbal beleef ik in Australië. Het tijdsver
schil van acht uur blijkt een zegen. Down under
zijn de eerste wedstrijden van Oranje namelijk te
zien om half 10 in de avond. Precies zoals het is bedoeld.
Overdag werken, 's avonds voetbal kijken. Australië zit in
het toernooi, dus alle wedstrijden worden live uitgezonden.
We verheugen ons op Oranjes eerste match tegen Denemar
ken. Een dag voor de wedstrijd beginnen we met de speur
tocht naar kijkgelegenheden, want het motel waarin we
zijn gehuisvest, is wars van luxe. Op onze kamers geen tele
visietoestel. We mogen al blij zijn dat er stroom is.
Het dorpje stelt niet veel voor. Mount Isa is een grote krui
sing met een paar zijstraten. Waar kunnen we onze eerste
wedstrijd zien? Australiërs houden niet zo van voetbal,
maar des te meer van drinken. De pubs zijn dan ook rijk ge
zaaid én voorzien van grote beeldschermen. Normaal
wordt daarop oeverloos gerugbyd, maar tijdens het WK ver
toont men ook voetbal. We kiezen voor een Ierse pub. Daar
zullen we Oranje de Denen zien vermorzelen. Het publiek
is ladderzat en zeer luidruchtig. Voetbal is voor Australiërs
ongeveer wat bij ons korfbal is. De Duitsers hebben het Au
stralische team al voor gek gezet en dat heeft het enthousias
me geen goed gedaan. Het nationale elftal stond bekend on
der de naam de soccaroos, maar nu worden ze 'suckaroos'
(suck betekent zoveel als waardeloos) genoemd.
Maandag de 14e breekt aan. Een dag als alle andere.
Of misschien toch niet. Waarom is het in ons dorp
je zo rustig? Alle winkels blijven donker. De meeste
restaurants zijn dicht. Slechts een enkele pub heeft
de deuren open. Ongerustheid begint te knagen.
Een paar uur voor de wedstrijd komt een dramati
sche mededeling. Het is Koninginnedag. De Britse
Queen Mum is jarig en daarom hebben ook de. Au
straliërs vrij. Alle kroegen zullen om 21.00 uur de
deuren sluiten. Een drama. De eigenaresse van ons
Spartaanse motel vertelt het zonder blikken of blozen. Zelf
houdt ze al helemaal niet van voetbal.
Wanhopig gaan we de straat op. Er zal toch wel ergens een
televisie aanstaan? Maar alle inspanning blijkt vergeefs.
Zelfs de handelaar in plasmaschermen heeft de verkeerde
zender op zijn modellen in de etalage. Een half uur voor de
wedstrijd dringt tot me door dat het niet gaat lukken. Maar
de uitbaatster van ons motel strijkt met de hand over haar
hart. No worries. We mogen in haar werkkamer kijken. En
misschien vindt ze ook nog wel ergens een kratje bier. Op
gelucht stappen we naar binnen, de ogen speurend naar
een flatscreen van formaat. Maar het kantoortje blijkt een
beschimmelde, vochtige ruimte. De atmosfeer is verstik
kend. In een hoekje staat een televisie. Nou ja, televisie.
Sommigen kennen ze nog wel. De eerste draagbare appara
ten. Lichtgroen plastic, een schermpje ter grootte van een
ansichtkaart, ronde afstemknop. En zwart-wit. Het valt niet
mee beide ploegen uit elkaar te houden. Op een metertje af
stand van het schermpje volgen we de verrichtingen van
Oranje. Een kleurloze wedstrijd. In alle opzichten.
De volgende dag leidt onze zoektocht naar Sydney. Godzij
dank. Daar schijnt bij de haven een megascherm te staan.
Langzaam gaat het lichaam weer naar een lichte verhoging.
Echte koorts zal spoedig volgen. Vol vertrouwen gaan we
straks op weg naar Darling Harbour, waar we zullen zien
hoe Oranje gehakt maakt van de Japanners. En voor de
wedstrijd eten we sushi. Dat brengt geluk.
Voor je het weet, is de vakantie of die mooie reis alweer voorbij. Wat
rest zijn foto's en herinneringen. En vaak een souvenir.
Sommige souvenirs zijn meer dan een herinnering. Voor de zomerbij-
lage Uit Thuis, in juli en augustus iedere zaterdag bij uw krant, zijn
wij op zoek naar uw bijzondere souvenir. Heeft u iets bijzonders op
de tafel staan, aan de muur hangen of veilig opgeborgen in een la,
laat het ons weten. Stuur een foto van uzelf en het souvenir en een
korte beschrijving van het verhaal achter uw souvenir.
Stuur uw foto en tekst naar: souvenir@wegener.nl
Handwerken in
Noord-Vietnam is soms
ook voetenwerk.
foto Peter de Jaeger
