zijn elke dag anders
ié i i
k- l| g i
verdronken land van
saeftinghe
II
- I'S- If ja 1 SR -' f*
dinsdag 1 juni 2010
.-W&ê.
'V:-
'%?V'
'mÊÊ
$B» if
■-■<:: - - -
"WW -
pjgg - r
Nature 2800 g;!> ad We tersr :!de Saeftinghe
Niets beschadi :n ei? veronlra ten
(art. 1M, 191 'en ieItauwbesc! -rmingswef199S)
integraal miliai l escftei ningsfjebted
(tnilieuverorden -g PfovIZeêiapd art. 5,41)
Geesten,, zeeUu tn iernvuvnen
In de loop der tijd ontstonden er verscheidene mythen en legenden
over het gebied. Een bekende volksvertelling vormt de basis van het
Suske 8c Wiske album Het Verdronken Land. Volgens de legende was
het gebied in de 16e eeuw zo welvarend, dat de inwoners behoorlijk ar
rogant waren. Op een dag ving een Saeftinghse visser een zeemeermin.
Haar zeemeerman eiste dat de visser haar terug gaf. Toen de visser
weigerde, sprak de zeemeerman een vloek uit over het land: „Het Land
van Saeftinghe zal vergaan, alleen de torens zullen blijven staan." In
1570 zette de Allerheiligenvloed alles onder water.
foto's Lex de Meester
Volgens een andere vertelling zijn witte schimmen die af en toe in mis
tig weer opdoemen, geesten van verdronken mensen.
Een minder spannend, maar geschiedkundig correct weetje is af
komstig uit de scheepvaartwereld. In het Verdronken Land komt tot
op de dag van vandaag Lepelblad voor, een klein, zeldzaam plantje,
dat enorm veel vitamine C bevat. Het werd meegenomen op verre
zeereizen, om scheurbuik te voorkomen. Tijdens'een wandeling door
het gebied kun je het zelf plukken en proeven. Misschien iets minder
smaakvol dan een mandarijntje, maar oh, zo gezond!
