9 spectrum
03
3
c
5
Crq
3
Zaterdag 29 mei 2010
n maart kwam de uit Middelburg afkomstige luitenant Thijs aan in Uruzgan. Thijs is pelotonscom
mandant in Deh Rawod (Camp Hadrian), waar ook de Zeeuwen Marc en Randy zitten. Elke twee
weken mailt hij PZC-verslaggeefster Ondine van der Vleuten over zijn ervaringen. Luitenant Thijs
heeft ook contact met de Zeeuwse Zico in kamp Tarin Kowt (Kamp Holland), verderop.
Reageren? www.pzc.nl/uruzgan
0
Van: o.vandervleuten@pzc.nl
Verzonden: 27 mei 2010
Aan: thijs@uruzgan.af
Onderwerp: bermbom
Hallo Thijs,
Dat was schrikken, vorige week zaterdag, toen
we in Zeeland hoorden dat er weer slachtof
fers waren gevallen bij een aanslag met een
bermbom, precies tussen Deh Rawod en Tarin
Kowt.
Het eerste wat ik dacht was: er zullen toch
geen Zeeuwen bij zijn? Een rare gedachte, alsof
het minder erg zou zijn als anderen iets ergs
overkomt. Maar zo werkt het nu eenmaal: als
er iets gebeurt met iemand die je kent, of die
uit dezelfde omgeving komt als jij zelf, komt
het harder aan.
In Zeeland gingen veel vlaggen halfstok toen
bij het vliegtuigongeluk in Libië ook twee
Zeeuwse slachtoffers bleken te zijn. Joëlle van
Noppen uit Vlissingen kende ik via via. Een ta
lentvolle jonge vrouw, die een kindje van zes
achterlaat. Het tweede slachtoffer was de (van
oorsprong) Middelburger Jeffrey Jakobsen. Zee
land is klein; ik kwam voortdurend mensen te
gen die de één of de ander kenden. Dan zie je
goed wat een impact het heeft, als er iemand
overlijdt, zeker als dat iemand is die jong uit
het leven gerukt wordt.
Vreemd om dan te bedenken dat militairen
zich bewust in levensbedreigende situaties be
geven, omdat dat nu eenmaal hun werk is. Jul
lie worden ervoor opgeleid en weten wat je te
wachten staat. Maar in het veld blijkt pas of ie
mand echt met die stress om kan gaan, lijkt
mij. En wat, als dat niet goed gaat?
Zojuist zijn er hier bij de PZC vlaggen opge
haald van de Kustmarathon Zeeland, die bij jul
lie in Uruzgan zullen worden afgeleverd. Voor
de deur stonden twee erg mooie vrouwelijke
militairen. Je begrijpt dat ik direct aan Jack de
Vries moest denken, de (nu ex-)staatssecretaris
van Defensie. Hoe doen jullie dat, als er in Deh
Rawod iets moois opbloeit tussen twee militai
ren?
Ondine
Van: thijs@uruzgan.af
Verzonden: 27 mei 2010
Aan: o.vandervleuten@pzc.nl
Onderwerp: zware periode
Tsengé, Ondine?!
De afgelopen week begon goed. Vrijdag 21 mei vierden wij op het
kamp nog dat we tot op de helft van de uitzending zijn, met een lu
diek sportevenement en het symbolisch doorzagen van de tijdbalk.
De dag erna, nu precies een week geleden, zaten we opeens in een af
schuwelijke situatie en brak de zwaarste periode tot nu toe aan.
Ik werd naar de 'ops' geroepen. Ops is het zenuwcentrum voor operaties in het
veld; daar vandaan wordt iedereen aangestuurd. Er was iets verschrikkelijks ge
beurd. De Fransen hadden een geïmproviseerde bom gevonden. Een van onze
eenheden had dié onschadelijk gemaakt. Bij het verlaten van de die locatie werd
een van de voertuigen in de CAT zelf geraakt door een geïmproviseerd explo
sief. Ik kan niet beschrijven hoe de sfeer was toen duidelijk werd wat de gevol
gen van die aanslag waren. Even was de verslagenheid zo ontzettend groot, dat
er geen woorden voor zijn.
En toch kan daar op zo'n moment, hoe hard het ook klinkt, helaas niet te lang bij
stil worden gestaan. Je zit middenin die situatie, er zijn mensen in het veld die
hulp nodig hebben. Het is op zo'n moment heel bijzonder om te zien hoe profes
sioneel mijn collega's reageren en handelen, ledereen, zowel hier op het kamp
als op de locatie waar het gebeurde, deed er alles aan om de situatie onder con
trole te krijgen en de mensen die hulp nodig hebben, bij te staan. Vooral de jon
gens die 'op locatie' waren - daar waar het gebeurde dus - zijn boven zichzelf uit
gestegen. In de zwaarste om
standigheden die je maar
kunt bedenken zetten ze
een ongelooflijke prestatie
neer. Ik ben er trots op deze
mannen, die daar alles op
alles zetten om mensenle
vens te redden, mijn colle
ga's te mogen noemen.
Zoals je inmiddels weet, zijn
er ondanks alle inspannin
gen toch nog dodelijke
slachtoffers gevallen. We
zijn zwaar getroffen door
het verlies van onze Af
ghaanse tolk, de Franse kapi
tein en onze eigen korporaal
Luc Janzen. Het zal nog lang
duren voordat de mensen
hier dat verlies een plekje
hebben kunnen geven. Maar we moeten, en zullen doorgaan. Samen komen we
er wei doorheen. We zijn nu op de helft, en het werk is nog niet af. Er is nog
veel opbouwwerk te doen. Het leven is hier hard, net als de bevolking. Tijdens
de laatste shura (wekelijkse bijeenkomst van wijze mannen) kwam er een jongen
van een jaar of zestien naar ons toe die in zeer goed Engels een gesprek met ons
aanknoopte. Hij heette Moqim en gaf aan dat hij op de Amerikaanse basis in Ka-
bul had gewerkt en daar Engels had geleerd. Sinds ongeveer een jaar woonde hij
weer in zijn geboorteplaats Deh Rawod en nu werkte hij bij de pas opgerichte
bank. Ook vertelde hij dat, omdat zijn vader al een paar jaar geleden was overle
den, hij de 'man des huizes' was en daarmee verantwoordelijk was voor vier ge
zinnen. Bizar toch? Een jongen van zestien die de kost voor vier families ver
dient. Dat kunnen wij ons in het mooie en beschaafde Zeeland niet voorstellen.
Marc (I), de zestienjarige bankmedewerker Moqim en ik.
Thijs
anp bron reuters
nb: Afghaanse overheid rekent district Cizab sinds 2006 tot Uruzgan
Nederlandse bases
200km f
Ii
