m vervoering
Niets boven heel
laag gemiddelde
15
Populieren blijven voorlopig staan
agenda
dinsdag 25 mei 2010
De complete agenda, inclusief de
filmagenda van de bioscopen,
vindt u op onze website.
OP PAD
Kamperland
Zeeuws Planetarium. Wisselende tijden
geopend: www.zeeuwsplanetarium.nl
Oost-Souburg
Ringrijden, Oranjeplein 8.00 uur.
Neeltje jans
Expositie Watercanon over de vijfentwin
tig meest kenmerkende gebeurtenissen
uit de Nederlandse watergeschiedenis.
Deltapark 10.00-17.00 uur.
Ritthem
Open dag Rammekenshof met bezoek
aan bloementuinen en boomgaard,
Rammekensweg, 10.00-17.00 uur.
Veere
Beklimmen toren en bezichtigen kerk en
muziek-installatie van Dies Ie Due.
Grote Kerk 11.00-17.00 uur.
PODIUM
Vlissingen
De slotavond van HZ Cult met onder an
dere een optreden van rockband Navaro-
ne.
Arsenaaltheater, Arsenaalplein 19.00 uur
Scène uit Van hunebed tot Hyves. foto Ben van Duin
hoofdplaat - Het dagelijks be
stuur van Waterschap Zeeuws-
Vlaanderen heeft besloten 176 po
pulieren aan Magereind bij Hoofd
plaat voorlopig te laten staan.
Eerder deze maand was het schap
nog van plan de 'niet in het open
landschap passende' bomen te
rooien, mede op verzoek van Het
Zeeuwse Landschap. Na protesten
van onder meer de Onafhankelijke
Waterschapspartij ziet het dage
lijks bestuur van kap af
Het 'wensbeeld' van het schap -
'ingegeven door de ontstaansge
schiedenis, de ruimtelijke opbouw
van het landschap en ecologische
aspecten' - is weliswaar een onbe-
plant Magereind. Ook zouden wei
devogels zonder bomen minder
last hebben van kraaien en eksters.
Bij nader inzien is het bestuurscol
lege toch niet helemaal overtuigd
van nut en noodzaak van de kap,
dus sneuvelen de bomen pas tus
sen 2011 en 2015 volgens het gel
dende rooiplan.
door Willem Nijssen
Theaterrecensent Willem Nijssen geeft wekelijks zijn
impressies weer van voorstellingen die hij heeft bezocht.
Deze week: "Van hunebed tot Hyves' in de Stadsschouw
burg Middelburg.
Als de politiek van Israël ter sprake komt,
durf ik soms wel in het midden te gooien
dat wij erfelijk belast zijn met een collec
tief schuldbewustzijn. Dat is dan kritisch
bedoeld, en de ondertoon is natuurlijk dat ik daar ui
teraard geen last van zou hebben. Opdat ik Israëlische
praktijken vrijuit zou kunnen veroordelen. Maar afge
lopen zaterdag, bij 'Van Hunebed tot Hyves', heb ik
ontdekt dat ikzelf in vér bovengemiddelde mate lijk
te lijden aan dat collectieve schuldbewustzijn. Bepaal
de grappen over Joden kunnen er bij mij nog altijd
niet in.
'Van Hunebed tot Hyves' is min of meer opgezet als
een populaire televisiequiz over onze geschiedenis,
en de gast aan tafel (voor de 4e ronde alweer) is een
zekere mevrouw Frank. De presentator onthult, dat
het hier om de beroemde schrijfster van dat beroem
de dagboek gaat. Helemaal niet omgekomen in Ber-
gen-Belsen, dus. Integendeel, al die jaren ondergedo
ken om het succes van haar dagboek ('een knap stuk
je ghostwriting') op peil te houden. Ze moest wel,
want haar vader was ('een echte jodenstreek') met de
rechten gaan lopen, en dit was de enige manier om
misschien ooit nog wat centjes te zien. Maar noppes,
en dus was ze tenslotte dan toch maar opgedoken.
Iets in die aard, want voor we op de helft van de grap
waren, vond ik hem al zo smakeloos - sterker nog: zo
walgelijk misplaatst - dat ik niet eens meer goed heb
kunnen luisteren. Wat ik nog net besefte, was dat een
deel van het publiek er toch wel flauwtjes en een
beetje oh-oh-ingehouden om kon lachen. Voor mij
was de toon volkomen verkeerd gezet, en het heeft
een hele tijd geduurd voor ik nog iets positiefs in de
ze poging tot historisch cabaret kon ontdekken.
Zoals de spelers het eind van hun voorstelling moes
ten zien te halen, moet ik nu het eind van mijn arti
kel zien te halen. Dus laat ik meteen maar breed uit
pakken met het sterkste punt van 'Van Hunebed tot
Hyves'. Dat waren (of zijn) de woordspelingen. Na
een potpourri van onduidelijke teksten op bekende
liedjes als de 'Pastorale' of'Mijn Sofietje' opent de
show met wat aandacht voor de Hunebedbouwers.
Deskundigen - allemaal keien op hun vakgebied -
hebben de onderste steen boven willen halen en heb
ben nu een theorie. Die wil de presentator nu wel
eens voorleggen aan een levensechte Hun die in zijn
programma te gast is. „Hebben u en de Hunnen
begint hij. „Nee, nee, het is u en de uwen", onder
breekt zijn collega. Minutenlange spraakverwarring.
Van dat kaliber. Soms sterk, soms flauw.
Gouden-eeuwers die verklaren dat de peper 'hot'
wordt. Johan van Oldenbarnevelt die liever over een
'halszaak' spreekt dan over een 'hoofdzaak'. De be
faamde woorden van Barack Obama ('Yes, we can!')
die worden veranderd in 'yes, we can't' (uitgesproken
als: yes weekend!"). Het jaar 1672 ('de regering rade
loos, het volk redeloos en het land reddeloos') is het
jaar van de moord op de gebroeders De Witt, een ver
schrikkelijke lunchpartij. Van dat kaliber. Humor die
binnen de minuut belegen wordt. Godzijdank volgt
er hier tenminste nog een schitterende parodie op
een beroemde televisiekok, die samen met een gast
zo'n lunchpartij bereidt...
De vier vaste spelers George van Houts, Tom de Ket
(toch geen kleine jongens), Tina de Bruin (van 'De
Nieuwste Show') en Kim van Zeben laten zich elke
avond door een andere Bekende Nederlander verster
ken. Die speelt dan samen met de zaal drie ronden
van een geschiedenis-quiz. Platen van Isings (de be
roemde platen die vroeger de klaslokalen opsierden)
naar onderwerp rangschikken, een in stukken geknip
te 'Nachtwacht' weèr reconstrueren. Van dat soort
werk. Op zaterdag mocht droogkloot Jan Rot de hon
neurs waarnemen. Hij deed dat zo droog als hij is.
Vermakelijk voor zo lang het duurt. Maar er is eigen
lijk niets uit de voorstelling dat boven een heel laag
gemiddelde aan humor en verrassing uitstijgt. 'Van
Hunebed tot Hyves' mist scherpte en klasse.
Deze week
(op woensdag en donderdag) komt Hans Liberg met
zijn jubileumshow 'The best of 25' nog eens naar de
Stadsschouwburg van Middelburg. Hij toert met die
hoogtepunten uit zijn tien shows nu al voor het twee
de jaar rond. Helaas... uitverkocht natuurlijk.
dige album 'Aurora'. De contrabas
sist zong in het Hebreeuws, En
gels, Spaans of Landino, veelal dub-
belstemmig met zangers Karen
Malka. Naarmate het optreden vor
derde stapte Cohen meer uit zijn
rol als begeleidend bassist en toon
de zijn virtuositeit op contrabas in
intro's en solo's. Melodische vond
sten op de snaren doorspekte hij
met percussieve klanken. Daar
voor roffelde hij met de handen
Al Di Meola
op de klankkast. Percussie speelde
een belangrijke rol bij dit optre
den. Itamar Doari zat op de cajon
die hij bespeelde en om hem heen
bevonden zich verschillende trom
mels en bekkens waarmee hij de
meest fantastische ritmes creëerde,
met de handen en soms stokken.
De üd, een 11-snarig instrument
dat als voorloper van de luit wordt
beschouwd, die Amos Hoffman
bespeelde, versterkte de klank
kleur van het Midden-Oosten.
Al Di Meola sloot het festival op
maandag af. Deze geweldenaar
maakt nog steeds ongekende in
druk met zijn snelheid op de gi
taar. Bij zijn huidige gezelschap,
World Synfonia, gebruikt hij die
gedoseerd. Hoewel hij speelde op
een akoestische gitaar was het in
het begin even zoeken naar wat
hij speelde want hij lardeerde zijn
spel met de nodige effecten. Fla
menco, tango, genres uit het Mid
den-Oosten en meer werden moei
teloos aan elkaar geregen in soms
complexe maar vooral melodische
stukken. Naarmate het concert vor
derde gebruikte hij steeds meer
een boeiende vraag en en ant
woord vorm, veel met accordeo
nist Fausto Beccalossi en later in
de uitgebreide toegiften - het pu
bliek trakteerde de gitarist op een
lange staande ovatie en kwam mas
saal tot aan het podium - met de
percussionisten.
Net als vorig jaar waren de zeven
honderd stoelen op het Abdijplein
nagenoeg allemaal bezet. Het pu
bliek kreeg wereldtoppers te zien,
die er zin in hadden, en hun beste
kunnen ten toon spreiden.
