3 spectrum
Zaterdag 15 mei 2010
Verwoesting in cijfers
22 doden;
800 daklozen;
573 panden (woonhuizen en zaken) verwoest;
18 openbare gebouwen, waaronder het Abdij
complex uit 1120 inclusief de Lange Jan, het
Stadhuis, de Provinciale Bibliotheek, het
Oost-Indisch Huis, het monument In den
Steenrotse, de RK-kerk, de Waalse kerk en de
kerk van de Vrijzinnig Hervormden, de Rijks
HBS en de Sint Jorisdoelen;
y met de verwoesting van de Provinciale Biblio-
De Markt met het verwoeste stadhuis.
Duitse militairen poseren in Middelburg.
was pats hier, pats daar
beurd; de St. Pietersstraat is aan beide
kanten verbrand en de Abdij is ver
woest.
Mevrouw A.F. Meeuwse (geb. 1923)
Toen de oorlog uitbrak was ik
zeventien. Ik woonde op het
Molenwater nr. 65, een huis
uit 1925, recht tegenover de Lutherse
Kerklaan. Wij zaten, toen op 17 mei
1940, thuis. We zijn niet weggeweest,
want mijn vader was ziek, hij had
een spierziekte. En hij lag op dat mo
ment op bed. We hadden een serre
aan de achterzijde van ons huis en
die hadden we beschermd met oude
matrassen en zo, zodat hij geen glas
over zich heen zou krijgen.
Hoe we wisten dat de mensen ge
vraagd werden de stad te verlaten,
weet ik niet precies meer. Ik denk dat
het in de krant stond, in ieder geval:
wij konden vanwege mijn vader toch
niet weg. Er waren meer mensen in
de stad gebleven, maar dat waren er
niet veel.
Op 17 mei heb ik geen vliegtuigen ge
zien, maar ik heb ze wel gehoord. En
er vlogen granaten rond van de be
schieting. Wij zaten in huis met alles
dicht. Op een gegeven moment
klonk er een harde knal. We dachten
dat alles instortte, maar in onze klei
ne voortuin bleek een gat van een me
ter diep te zitten. Dat moet een gra
naat zijn geweest. Onze schutting aan
de achterzijde werd weggeslagen en
de ruiten lagen er allemaal uit. Je
weet niet wat je overkomt...
Het tijdstip waarop het'begon weet
ik niet meer. Het was ook zo'n angsti
ge toestand. Volgens mij zijn het niet
zoveel vliegtuigen geweest, het lijkt
me meer een granaatbeschieting te
zijn geweest. En hoe laat de brand
precies begonnen is weet ik ook niet.
Mijn grootmoeder, die bij ons boven
woonde, wilde steeds maar in de kel
der zitten. Zij en mijn tante vlogen
de deur uit. Ze wilden naar een nicht
je in de Bogardstraat. Het was natuur
lijk verschrikkelijk gevaarlijk om toen
over straat te gaan. Ze zijn twee da
gen weg geweest, hebben eerst in een
kelder op de Dam gezeten en zijn
toen gedirigeerd naar Kinderzorg aan
de Veersesingel. Er kwam een blok
hoofd van de Luchtbescherming kij
ken hoe het bij ons was. Die vond dat
mijn vader weg moest. Dat was dus
allemaal tijdens het bombardement.
Militairen wilden hem met een ambu
lance naar het Militair Hospitaal (de
Kloveniersdoelen) brengen, maar
daar is hij nooit gekomen. Hij is uit
eindelijk bij Zonneveld in Oostkapel-
le terechtgekomen. Omdat hij vanwe
ge zijn ziekte niet kon spreken wist
men niet wie hij was. We zijn hem
zodoende een week kwijt geweest!
En dan waren mijn oma en tante ook
nog een paar dagen weg. Uiteindelijk
zijn wij, mijn moeder en ik, ook weg
gegaan. Ik heb mijn fiets gepakt en
wat spullen en we zijn gaan lopen.
Toen we op de Noordsingel waren,
kwam er een man naar buiten die zei:
'Ga maar terug naar huis, want de
stad is overgegeven.'
Het Belastingkantoor waar ik werkte
is gespaard gebleven. Dat was dat gro
te huis in de Lange Noordstraat. Toen
ik naar mijn werk ging zag ik puinho
pen natuurlijk en het smeulde nogal.
Het was zo erg. Soms ruik ik die
brandlucht nog.
Middelburg 17 mei 1940, het verge
ten bombardement - redactie:
Peter Sijnke; auteurs: Koos Bosma,
Tobias van Gent, Victor Lauren-
tius, Peter Sijnke en Anneke van
Waarden-Koets - uitgave Den
Boer/De Ruiter, €29,50. Het boek
wordt woensdag 19 mei in Middel
burg gepresenteerd.
