reizen^
Ontbijtnieuws
mrmm
w
De argeloze luisteraar
wordt doorlopend herin
nerd aan zijn sterfelijkheid
Oerbos in Europa is zeldzaam. Midden in Duitsland ontdekte
Arnoud Cornelissen echter nieuw 'oerwoud'. Het kon ontstaan
omdat in de voormalige DDR veel bossen verboden militair
gebied waren. Met dank aan de Koude Oorlog.
In dit woud zijn
delen waar geen
mens meer komt
mm H-
F 'X m
Zaterdag 17 april 2010
reizen@wegener.nl
024-3650360
f "V p de 2ie verdieping van ons hotel in het centrum
I 1 van een warme Braziliaanse stad is het prettig ver
blijven. Niet alleen wat het uitzicht betreft, ook
qua temperatuur. In de nacht volstaat een lakentje. Af en
toe zucht een briesje door het open raam. De wind strijkt
als een warme hand over mijn been. Ik heb in tijden niet zo
lekker geslapen.
Maar ook na een fijne nacht volgt de ochtend. Tijd om wak
ker te worden. Thuis in Nederland doe ik dat altijd met de
S radio. Het ontbijtnieuws vult op luide toon het huis. Niet
Tt dat er ooit veel te melden valt, maar de zendtijd moet ge
vuld, dus worden berichten uitgesponnen, opgeblazen en al-
5 maar herhaald. Zo gaat dat nu eenmaal.
Door de uitvinding van webradio kan dat luisterfeest heden
ten dage ook in het buitenland gevierd worden. Op mijn te
lefoon zit een zogenaamde 'App' waarmee ik de Nederland
se radio ontvang, overal waar er maar een wifi-verbinding
is. Dus na die heerlijke nacht gaat bij mij op de 21e verdie
ping boven het ontwakend Brazilië de Nederlandse radio
aan. Vanwege het tijdsverschil krijg ik bij ons ontbijt de Hol
landse lunchradio. Een regelrecht wonder, dat mij aanzet
tot een lekker potje mijmeren.
Vroeger zat Hilversum 1 nog op de middengolf Daardoor
kon je via frequentie 747 tot ver buiten de landsgrenzen lek
ker lang blijven luisteren naar je eigen taal. In de Eend op
weg naar Zuid-Frankrijk raakte je het contact met Neder
land ergens tussen Lille en Parijs pas definitief kwijt. Vanaf
dat moment was je aangewezen op de radiostations van de
Fransoos. Daarop werd alleen maar geleuterd of je hoorde
een Beatles-hit, vertaald en gezongen door Johnny Hally-
day. Dan was je echt weg. Afgesloten van Nederland, het
wekelijkse telefoontje naar de familie uitgezonderd.
Van die tijd herinner ik mij geen grote nadelen. Er bleek bij
terugkomst eigenlijk nooit iets gebeurd te zijn. Ook al was
je er een paar maanden tussenuit geweest, je miste
niks. Ja, het overlijden van min of meer bekende
personen kon je zijn ontgaan. Lange tijd leefde je
dan in de veronderstelling dat bijvoorbeeld Dorus
nog onder ons was, terwijl die nou net in een perio
de van je eigen uitlandigheid het tijdelijke voor het
eeuwige had verwisseld. Dat ontdekte je vervolgens
bij het jaaroverzicht. Niks aan de hand.
Maar nu is er dus de webradio. Alle gezellige vader
landse geluiden wereldwijd 24 uur per dag beluister-
baar. En omdat het kan, doe ik dat ook. Zodoende
ontgaat mij niets meer. Ook al omdat er nauwelijks
iets te ontgaan valt. Wat gebeurt er eigenlijk weinig
in ons land. En wat wordt daar toch veel aandacht aan be
steed.
Ik bekijk de zonovergoten stad onder mij. Half acht en al
heerlijk warm. Een goed humeur ligt op de loer. Dan komt
ineens de reclame. Als ik thuis boterhammen voor de kinde
ren sta te smeren, kan ik me er al zo over opwinden. Hier is
dat nog erger. Rondom de nieuwsprogramma's op de radio
wordt de argeloze luisteraar doorlopend herinnerd aan zijn
eigen sterfelijkheid. Waarom toch? Vooral de spotjes waar
in wordt opgeroepen een goed doel in het testament op te
nemen, vallen bij mij slecht. Dat voortdurende gehamer op
postmortale liefdadigheid. 'Moeder heeft een goed doel in
haar testament opgenomen, wat goed van haar'. 'De kinde
ren missen je zo schat, fijn dat je een goed doel in je testa
ment opnam'. 'Korting bij de notaris als u een goed doel
steunt in uw testament'.
Ik word daar niet blij van. Zo graag als ze je dood willen
hebben. Daarna volgen dan commercials voor de week van
de nierziekten, de dag van de hartkwaal, de maand van het
herseninfarct. In elk spotje wordt gemeld hoeveel mensen
eraan overlijden. Bij allemaal is het één op de drie, geloof
ik. Dus welbeschouwd zijn we eigenlijk al uitgestorven of
op z'n minst goed bezig. Fijn nieuws voor onze planeet,
maar ik word er een beetje sacherijnig van. Tot overmaat
van ramp duikt tussendoor ook steeds ene Ton de Ridder
op. Dat reclamespotje van die opgewekte man met z'n tank
pas, vreselijk, de definitieve genadeslag voor mijn humeur.
Pas bij de verse papaja, aan de ontbijttafel naast het felblau
we zwembad, klaar ik op. De ergernissen verdampen en ik
kijk naar m'n moderne telefoon. Het is maar één klikje en
de 'App' wordt verwijderd. Zal ik het doen of moet ik niet
zo zeuren?
Eindeloos golven de akkers
over de heuvels van het
Thüringer bekken. In de
verte tekenen zich de top
pen af van het middelge
bergte van het Thüringer Wald en
de Thüringer Rhön, die het gebied
omcirkelen. Smalle wegen voeren
naar sprookjesachtige dorpjes en
stadjes in deze voormalige DDR-
provincie, in het hart van Duits
land.
Hier zijn de romantische, middel
eeuwse burchtjes verschoond ge
bleven van westerse modernise
ring. Je stuit zomaar op het kasteel
van Doornroosje. Iedereen is er
wakker aan het worden, want heel
geleidelijk en voorzichtig begint
het toerisme op gang te komen.
Amateuristisch soms en lang niet
altijd op het niveau waaraan de
verwende toerist gewend is.
Hainichland, zoals de regio heet, is
een paradijs voor wandelaars die
een dagmars lang door ongerepte
natuur willen dwalen zonder een
ander mens tegen te komen. In de
dichte loofbossen van de Hainich
brult de natuur het voorjaar toe.
Het ritmische geklop van een gro
te bonte specht begeleidt de mu
ziek van de honderden zangvo
gels. „Probeer jij dat maar eens",
knikt ranger Helge Grasshoffin de
richting van het getik. „Vijftien
keer per seconde tegen keihard
hout", benadrukt hij.
Even verderop ligt het bewijs van
de noeste arbeid, een bergje hout
snippers. In de boom zelf een
prachtig rond gat dat een ideale
broedplaats is. En zoals altijd het
geval is in de natuur: na gebruüc
door de specht maken andere die
ren er dankbaar gebruik van als zo
merverblijf. Vleermuizen bijvoor-
De Drachenschlucht is een lange,
smalle kloof bij Eisenach.
foto Torna Babovic
beeld, of, later in het jaar, eek
hoorntjes om hun zaden te ver
stoppen.
Het dierenleven tiert welig in dit
natuurgebied. Het is onvoorstel
baar dat 20 jaar geleden hier Russi
sche tanks door deze bossen ploeg
den en militairen zich voorbereid
den op een oorlog die nooit
kwam. De soldaten hielden vooral
flink huis aan de randen van het
huidige natuurgebied. De Russi
sche troepen lieten na de eenwor
ding alles achter wat voor hen
geen waarde meer had, zelfs muni
tie. Nog steeds is het zuidelijkste
deel van het park afgesloten voor
bezoekers, omdat het vanwege de
explosieven in de grond te gevaar
lijk is. Het ruimen en schonen zal
nog wel een aantal jaren in beslag
nemen.
De natuur heeft zich het gebied in
middels in rap tempo toegeëigend.
Op de ooit kaalgeslagen vlakten
schieten de jonge bomen weer op.
Verdwenen flora en fauna verschij
nen weer in de nieuwe rustgebie
den. Wie de rijkdom aan bijvoor-
beeld vlindersoorten wil bekijken,
moet wel snel zijn. Over enkele ja
ren zijn ze weer verdwenen. „Het
motto van de nationale natuurpar
ken is de natuur, natuur laten",
legt Grasshoff uit. De consequen
tie daarvan is, dat bij het ouder
worden van het bos, vegetatie ver-
De 60 meter hoge Trusetaler water
val kan via een trap worden beklom
men. foto Torna Babovic
dwijnt. En daarmee ook bepaalde
dieren. „Dat is nu eenmaal de na
tuurlijke gang van zaken."
Ondanks dat duidelijke motto,
zijn tientallen rangers dagelijks be
zig in het 13.000 hectare grote na
tuurgebied. De Hainich wordt na
melijk door een groot aantal wan
del-, fiets- en ruiterpaden doorsne
den. Die routes moeten vrij wor
den gehouden van omgevallen bo
men. En zeker na een strenge win
ter moeten de routemarkeringen
worden gecontroleerd en zonodig
worden hersteld. Want wie hier
de weg kwijtraakt en niet over een
kompas of gps-navigatie beschikt,
kan flink verdwalen.
In de kern van het woud zijn grote
delen waar geen mens meer komt.
Daar lopen geen paden of wegen.
Het is het koninkrijk van de wilde
kat, de voorvader van onze ver
trouwde huiskat. Hij is een van de
hoofdbewoners van het nieuwe
oerwoud, samen met reeën, her
ten, zwijnen en andere Europese
diersoorten. Ooit moet ook hier
de wolf hebben rondgelopen.
Grasshoff: „We verwachten dat de
wolf over een jaar of tien weer
thuis in de Hainich is. Dat zou
goed zijn voor het op peil houden
van de wildstand. Maar op kortere
termijn zouden we al erg blij zijn
als de lynx weer terugkeert."
De beschermde status van het ge
bied heeft een groot voordeel. De
dieren voelen zich hier zo op hun
gemak, dat ze ook overdag door de
bossen dwalen. Een ontmoeting
met de wilde kat is daarom zeker
niet uitgesloten. Hoewel het een
toevalstreffer zou zijn, geeft
Grasshoff toe. „Ik heb collega's die
nog nooit een wilde kat hebben ge
zien. Ik ben er een tijdje geleden
Het boomkronenpad bij Thiemsburg
voert langs de toppen van de bo
men. foto Thomas Stephan
-x. V - V
A 'A y V
i- yA ,v
f.
