9 spectrum
Zaterdag 17 april 2010
n maart kwam de uit Vlissingen afkomstige sergeant Kjeld aan Uruzgan. Hij is als commandant in
gedeeld bij 13 Gemechaniseerde Brigade Oirschot en leidt een achtkoppige pantsergeniegroep in
Tarin Kowt (Kamp Holland). Elke twee weken mailt hij PZC-verslaggeefster Ondine van der Vleu
ten over zijn ervaringen. Sgt Kjeld heeft ook contact met kamp Deh Rawod, verderop.
2'"Reageren? www.pzc.nl/uruzgan
T oevallig ben ik zelf ook net op missie in Deh Rawod geweest. Deh Rawod
- 'de andere kant van de berg', zeggen wij - is veel kleiner dan TK. We slie
pen dus buiten, bij onze voertuigen. De volgende dag stapten we in de
Buma om terug te gaan naar Kamp Holland, Tarin Kowt. De Bushmaster, of kort
weg Buma, is hét transportmiddel hier: een gepantserde truck van ruim 7 meter
langen bijna 3 meter hoog, met enorme wielen. De Buma is bestand tegen zwa
re explosieven en kan zo'n 110 km per uur rijden. Opeens hoorden we 'ting,
ting!', een geluid alsof er kogels insloegen. Gelijk daarna hoorde ik mijn boord
schutters achter roepen: „Contact links! J*zus, we worden beschoten!" De vijand
had ongeveer vijf kogels onze richting afgevuurd. Eén van mijn mannen zag het
zand achter de Buma opspatten en hoorde kogels langsfluiten. Daarna niets
meer. In een doodse stilte scanden we de sectoren af, op zoek naar de
m*therf*ckers, maar ze waren al verdwenen. Daarna vervolgden we onze weg. Ik
voelde mijn hart in mijn keel bonzen. Pas toen we weer veilig in TK waren en ik
zoals altijd over de radio 'Romeo hier Golf, Jammers uit.' had geroepen, voelde
ik mijn hartslag weer dalen. Pfff, zo... Dat ook weer gehad.
Nu laat Ik de mannen uit Deh Rawod aan het woord. Hun commandant Thijs
heeft wat mails doorgestuurd. In zijn eigen mail lees ik dat een paar weken gele
den Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Willem Alexander in Deh Rawod geweest
is. Hij vervolgt: „Ook hebben wij vanavond (net voor ik dit schrijf) aan onze Vo-
lendamse BN'er Jan Smit en de Staatssecretaris van Defensie Jack de Vries laten
zien hoe wij zuiderlingen een feestje bouwen! Bij gebrek aan bier gingen er liters
water door de lucht, maar dat mocht de pret niet drukken. Het dak ging eraf!"
Combat life saver Zico uit Vlissingen was nog maar net in Deh Rawod toen hij
bericht kreeg dat zijn opa
overleden was. „Diezelfde
nacht nog werd geregeld
dat ik de volgende dag in de
helikopter naar huis zat",
mailt hij. „Na de begrafenis
ben ik nog een week thuis
geweest. Eén dag na mijn te
rugkeer in het kamp was het
tijd voor actie: geïmprovi
seerde bommen opsporen.
Ik heb er zelf ook een gevon
den. Als dat gebeurt, gaat je
hart echt sneller kloppen."
Mare uit Goes, die Bushmas-
ter-chauffeur is, schrijft Over
het leven op Coyote, een
vooruitgeschoven post op een grote heuvel ongeveer 20 kilometer ten noorden
van Deh Rawod. Coyote waakt over de enige brug over de rivier de Helmand, in
dit gebied dat de Green Triangle (de groene driehoek) wordt genoemd. „We
moeten de douches draaiende houden, de voertuigen aftanken en de aggregaten
onderhouden. De WC hier is een geval apart: een grote wasbak. Voor de vrou
wen is een soort stoeltje gemaakt met wat doek eromheen. Op Coyote gaan we
bijna elke ochtend op patrouille. De middag heb je dan voor jezelf. Ik heb met
een maat, Tim, een ligbank en een hangbank in elkaar geknutseld, van wat plan
ken en een kapot veldbedje. Vanaf een uur of 3 is het chaos in de keuken: dan
moeten wij met zes man koken voor zestig man, met vier gare brandertjes en
wat primitieve middelen. Als tv-kok Herman den Blijker het zag, zou hij waar
schijnlijk spontaan gaan huilen."
Grtzzz, Kjeld
Bushmaster-chauffeurs Randy uit Hulst (links) en Mare uit
Goes (rechts) tijdens een 'uitstapje'.
Van: o.vandervleuten@pzc.nl
Verzonden: woensdag 14 april 2010
Aan: kjeld@uruzgan.af
Onderwerp: opties
Hey Kjeld!
Na het lezen van je vorige mail be
grijp ik waarom militairen na hun
terugkeer soms even moeite heb
ben om hun draai weer te vinden
in de burgermaatschappij. Het begrip 'normaal'
krijgt toch een heel andere betekenis, als je in
een samenleving verkeerd hebt waarin het ge
woon is om stenen te gooien naar lastige kinde
ren, waarin vrouwen als goederen verhandeld
worden en je zomaar iemand kunt tegenko
men die rondrijdt met een dode baby die be
graven moet worden. En dat zijn dan nog je
eerste ervaringen! Hier in Zeeland is het leven
een stuk minder spannend (gelukkig). Terwijl jij
daar loopt te zweten, wint de zon hier lang
zaam aan kracht. In mijn tuin zijn na de sneeuw
klokjes, krokussen en hyacinten nu tulpen en
anemonen boven de grond gekomen.
Sinds ik de Zeeuwen in Uruzgan volg, lees ik
met grotere aandacht de berichtgeving over mi
litaire aangelegenheden. Ik las dat Nederland in
Uruzgan meehelpt met het opbouwen van het
Afghaanse rechtssysteem. Dat er te weinig
rechtszaken worden behandeld, dat verdach
ten soms lang zonder proces in de gevangenis
zitten en dat rechtbanken slecht functioneren.
De Afghanen zelf hebben er blijkbaar zo weinig
vertrouwen in, dat ze vaak niet eens bij de
rechtbank aankloppen als er een conflict is. Ho
pelijk lukt het jullie in Uruzgan ook op dit front
resultaten te boeken, vóór in augustus de mis
sie ten einde is.
Heb je al iets gehoord vanuit Camp Hadrian in
Deh Rawod? Lijkt dat op je beschrijving van
Kamp Holland, waar jij zit, of gaat het daar heel
anders aan toe?
Trouwens: die vlaggen waar je om vroeg, ko
men eraan! De Stichting Marathon Zeeland
stelt vlaggen beschikbaar!
Van: kjeld@uruzgan.af
Verzonden: donderdag 15 april 2010
Aan: o.vandervleuten@pzc.nl
Onderwerp: Deh Rawod
Salaam aleikum Ondine!
Liefs, Ondine
anp bron reuters
Nederlandse bases
nb; Afghaanse overheid rekent district Cizab sinds 2006 tot Uruzgan
