CARO EMERALDZOEKT
spectrum 2
Zaterdag 10 april 2010
Ze moet nog even haar haren
krullen, meldt ze bij binnen
komst in de Amsterdamse
cluf>. De Uggs worden ver
ruild voor turkooisblauwe
schoentjes. Het gipskorset, overblijfsel van
een gebroken ruggenwervel, gaat uit en
onthult volle vormen in een strak jurkje
met even turkooisblauwe patronen.
Haar styliste mag tevreden zijn. Het imago
van Caro Emerald staat. Zoals haar debuut
album Deleted Scenes From The Cutting
Room Floor, een vrolijke vrijage tussen re-
tro-swingjazz en moderne beats. De op
klein label uitgebrachte cd stond binnen
een week op nummer één van de album
hitparade en vestigt duurrecords.
Een instant succes, met alle schijn van een
toevalstreffer. Eigenlijk was ze alleen maar
gevraagd een demo te komen inzingen
van een single voor een Japanse popact.
Tof liedje, snelle koortjes. Maar haar versie
van het nummer Back It Up werd de door
braak van een zangeres die al vanaf haar
11e voor het podium leeft.
Ze was altijd al 'dat meisje dat zo goed kan
zingen'. Haar twee jaar oudere zus zei
vroeger: 'Als jij later rijk en beroemd
wordt...'. Zo toevallig is de treffer dus niet.
Als Caro, zoals je het uitspreekt, zich in
iets vastbijt, laat ze niet meer los.
Als ze terugdenkt aan de gelukkigste mo
menten in haar leven, is ze altijd luidkeels
aan het zingen. „Zingen doet wat met
me", zegt Caro Emerald. „Het is zo'n onge
kende sensatie waar je blij van wordt. Dat
ik het op het podium durf, maakt het nog
specialer. Als er iemand naar je kijkt, zing
je nog beter. Dat is ook de magie."
Het afgelopen jaar liep op
rolletjes voor zangeres
Caro Emerald (28). Haar
debuutalbum Deleted Scenes
From The Cutting Room Floor
breekt verkooprecords. Ze
brak door met de hit Back It
Up en kreeg deze week de
Schaal van Rigter, de
radioprijs voor de meest
gedraaide single van eigen
bodem. Volgende week
maakt ze kans op drie
3FM-awards: voor beste
zangeres, single en
nieuwkomer. „Ik ben
gelukkig in spel en liefde."
door Marjolijn de Cocq
foto's Cynthia Boll/GPD
Ze werd geboren op de Amsterdamse Ro
zengracht, in de Jordaan bracht ze de eer
ste tien jaar van haar leven door. Daarna
werd het Diemen-Zuid, Amsterdam-Oost
en -West. „Ach joh, ik heb overal ge
woond." Haar moeder is allochtoon, gebo
ren op Aruba. „Ze is al heel lang in Neder
land, heeft geen accent, maar als ik goed
kijk, is het wel echt een buitenlandse da
me, met geheel eigen trekjes." Haar vader
is filosoof, verbonden aan de Universiteit
van Amsterdam. Ze heeft, naast haar zus,
een 15 jaar oudere broer die al snel het
huis uit was. „Echt zo'n VPRO-gezin", ken
schetst ze. „Toen ik klein was, mochten
we alleen naar het teugdjoumaal en Sesam
straat kijken."
Muziek was een bindende factor, maar
dan wel klassiek. Haar moeder speelde pia
no, haar vader en zus fluit, haar broer gi
taar. Kleine Caro speelde elke keer wat an
ders. Haar moeder deed haar op haar 4e al
op pianoles. Maar ze had er niet het ge
duld voor. Ook niet voor de blokfluit die
volgde en de viool. „Ik was heel gefrus
treerd dat je eerst iets met je vingers
moest kunnen. Werd driftig, dan wilde ik
zo'n instrument uit het raam smijten. Als
ik wil dat iets nü lukt, moet dat nü en niet
over twintig minuten."
Toen ontdekte ze dat ze kon zingen. Aan
het einde van de lagere school werd een
slottoneelstuk opgevoerd. Ze zong, een Ne
derlandse tekst op Dream A little Dream Of
Me van The Mamas and the Papas. „Voor
mijn moeder is dat hét moment dat ik
mijn talent ontdekte."
Ze ging op zangles, op de Amsterdamse
muziekschool. Heel fanatiek, ze had goed
door dat ze sneller ging dan de rest en dat
ze opviel. „Er zijn natuurlijk zat meisjes
die er net als ik een beetje halfbloedig uit
zien. Maar vroeger onthielden mensen me
al. Hé, ben jij niet die zangeres?, zeiden ze
dan. Kind, wat ben je getalenteerd!"'
Op zangles zong ze 'truttige meisjesliedjes'
van Mariah Carey en Madonna. De Disney-
filmsongs, helemaal fantastisch. Maar niet
te rijmen met de altoscene op het Barlaeus
Gymnasium die naar hardrock en punk
luisterde. „Ik had het gevoel: Dat Mag
Niet. Dus ik leidde op school echt een dub
belleven."
Op school wilde ze bij de toffe mensen ho
ren. Werd een heftige pubet, zocht exces
sieve vrienden met een grote bek. „In de
eerste klas begon het al: roken, stiekem
drinken, veel blowen. Dat ging best ver.
Maar ja, er waren er meer die het deden."
Er kwam zelfs het moment dat ze zich van
haar droom liet afpraten. Een studiekeuze
gesprek op school. „Mijn mentor daar had
klassiek gezongen, kende alle haken en
ogen van het vak. Zij wilde mij vooral ver
standig adviseren. Dus toen ik thuiskwam,
zei ik: Mam, ik wil rechten studeren. Mijn
moeder was woedend."
Ze heeft het nog een jaar gedaan ook, rech
ten gestudeerd en haar propedeuse ge
haald. Maar het podium zat 'vastgeroest'
in haar hoofd. Een jaar later begon ze op
het Amsterdams Conservatorium.
Er zijn zangers die gedesillusioneerd ra
ken, de opleiding is zo breed. „Die zeggen:
'Dat gedoe eromheen hoefik allemaal
niet'. Maar ik had juist een fascinatie voor
solfège, voor muziekleer, ik wilde graag op
gehoor noten kunnen opschrijven. Een po
diumcarrière willen is nog niks, ik wilde
het ook kunnen."
Daarna ben je nog niet automatisch de
diva. „)e komt van de opleiding en dan is
het: je hoofd boven water houden. Het eer
ste doel is überhaupt met muziek je geld
verdienen. Ik vond het al tof dat ik dat
had bereikt." Als er iets was waar ze geen
