c
9 spectrum
n>
a
ïs
©2
ai
D
N 1
El i
Zaterdag 3 april 2010
T
wee weken geleden kwam de laatste lichting Nederlandse militairen in Uruzgan aan. Om de
twee weken mailt sergeant Kjeld uit Vlissingen PZC-verslaggeefster Ondine van der Vleuten
over zijn ervaringen in Tarin Kowt (TK of Kamp Holland), waar hij leiding geeft aan zeven
man. Ook met de Zeeuwen in Camp Hadrian, Deh Rawod, verderop, houdt hij contact.
- Zie ook www.pzc.nl/uruzgan
Van: o.vandervleuten@pzc.nl
Verzonden: woensdag 31 maart 2010
Aan: kjeld@uruzgan.af
Onderwerp: lente
Hey Kjeld!
Jammer dat jullie niet twee weken later uit Zee
land vertrokken zijn, want nu ben je zo onge
veer van de winter in de zomer beland terwijl
wij hier genieten van een heerlijke lente. Over
al bloeiende bollen en de knoppen van de pru
nus voor mijn huis worden steeds dikker. Maar
jij hebt nu wel wat anders aan je hoofd dan het
weer in Vlissingen, denk ik.
In mijn eerste mail vroeg ik of je tijdens je trai
ning in Oirschot voorbereid was op wat je daar
te wachten staat. Ik bedoel de cultuurschok,
niet de gevechtshandelingen. Heb je inmiddels
al contact gehad met de lokale bevolking, of de
kans gekregen rond te kijken in de omgeving?
Je hebt ook contact met Zeeuwse militairen in
Deh Rawod, weet ik. Toevallig kreeg ik een
mailtje vanuit Scharendijke over een twintigjari
ge Zeeuwse die in Deh Rawod gelegerd is.
Haar reis naar Uruzgan verliep wat ingewikkel
der, met twee keer overstappen en drie dagen
overnachten in Kandahar voor ze per Chi
nook-helikopter naar Deh Rawod konden. Een
maal op haar bestemming, moest ze gelijk mee
draaien. „Zwaar en zeker emotioneel", schreef
haar vader. „Gelukkig heeft ze daar voldoende
steun gekregen." Dagelijks msn'en en bellen ze
met elkaar. Hij besluit zijn brief met: „Een leuk
detail vertelde ze mij gisteren, dat de Zeeuwse
vlag iedere keer wordt overgedragen aan een
nieuwe lichting soldaten die daar komen. Zij
heeft nu de verantwoording deze vlag weer
over te dragen aan een volgende Zeeuwse sol
daat die daar nieuw komt. Of zij de soldaat
wordt die hem mee terug mag brengen is nog
even afwachten."
En hiermee besluit ik mijn mail. Als je het leuk
vindt, stuur ik je binnenkort wel een échte
brief, met wat Zeeuws zand erin. Of komt die
niet door de screening?
Liefs, Ondine
Van: kjeld@uruzgan.af
Verzonden: 2 april 2010
Aan: o.vandervleuten@pzc.nl
Onderwerp: searching
Salaam aleikum Ondine!
Op plaatjes en filmpjes zie je altijd Afghanen die fruit verkopen, schoe
nen repareren langs de straat, kinderen die op voertuigen af komen ren
nen en zwaaien, oude mensen die hun hand naar hun hart brengen als
teken van respect. Maar pas nu ik het allemaal met eigen ogen zie, fs het echt
voor mij. De kinderen zijn speels en soms brutaal en vragen steeds om dingen,
ze willen aan je plukken, onze spullen bekijken. Ook wapens en messen, maar dat
kan natuurlijk niet. Als ze te lastig worden, maak je een handgebaar en zegt "za,
za!" wat betekent: 'weg, weg!!' Luisteren ze niet, dan gooi je een steen in de
riching van de kinderen. Het klinkt hard, maar zo doet de lokale bevolking het
ook. Soms kregen ze zelfs een pak slaag of een schop van een oudere op het
plein. De meisjes lopen hier ongesluierd rond en zijn opgemaakt, want nu mogen
ze nog gezien worden en moeten ze nog uitgehuwelijkt worden. Voor 5000 dol
lar konden we een meisje kopen... We hebben ze verteld dat dat bij ons niet ge
bruikelijk is. Onze eerste opdracht was een shura beveiligen en begeleiden. Een
shura is een meeting van militairen en lokale mensen die veel macht en aanzien
hebben. Ze gingen het hebben over hoe het verder moet, nu Nederland besloten
heeft weg te gaan uit Afghanistan. „Nu gaan we echt de poort uit", dacht ik, „Bui
ten zijn mensen die ons misschien iets proberen aan te doen." Ik had best veel
gezonde spanning, zal ik je zeggen. Een sergeant van de ouwe lichting reed mee
en vertelde over Tarin Kowt-stad en de lokale bevolking. Hoe ze tegenover ons
staan, hoe laat meestal de drukte begint, wat de mensen de hele dag zoal doen.
Op de shura-locatie bleek de beveiliging al in orde te zijn. We reden verder, een
steeg in die uitkwam op een
plein met allemaal gualas
(hulzen) en groentetuinen.
Overal vandaan kwamen kin
deren aangerend, zwaaiend
en gillend. Toen de beveili
ging 'stond', konden we een
beetje ontspannen, maar we
bleven scherp: iedereen die
het plein op wilde, moesten
we searchen op verdachte ob
jecten. Een brommer met
twee jonge mannen erop
kwam ons tegemoet rijden.
We maanden hen langzaam
te rijden en te stoppen. De
voorste man brabbelde wat
in het Afghaans. Ik kon aan
zijn gebaren zien dat hij geen tijd had en dóór wou. Hij leek iets onder zijn ge
waad te hebben. Toen we hem vroegen om zijn gewaad opzij te trekken, weiger
de hij aanvankelijk. De man bleek een soort van buidel op zijn buik te dragen,
waar we niet aan mochten komen. Verdrietig deed hij de buidel open. Er zat een
dood baby'tje in... Op zo'n moment is het even slikken, maar er móet wel verder
gesearched worden, want de mannen konden het kindje ook als afleiding gebrui
ken. Na de search schudde ik zijn hand en zei: Ma nena", wat 'bedankt' bete
kent. Ook wenste ik hem sterkte, maar hij hoorde me al niet meer en reed ver
der. Zo gaat het leven hier. Van de mannen in Deh Rawod heb ik begrepen dat
het daar ook goed spannend is. De eerste lED's zijn al uit de grond getrokken.
Grtzzz, Kjeld
PS Dat van dat zand opsturen lijkt me geen goed idee. Of je moet bezoek willen heb
ben van de marechaussee:!; Magr een Zeeuwse vlag zou leuk zijn!
Militairen searchen een passant, foto Ministerie van Defensie
Nederlandse bases
CHORA
SHAHIDI
HASSAS
Chora
Uruzgan
Tarin
Kowt
CHfNARTU
Deh Rawod
DEH
RAWOD,
nb: Afghaanse overheid rekent district Gizab sinds 20061
AFGHANISTAN
9 Kabul
200km
