is
het woord in
spectrum 2
Zaterdag 3 april 2010
op haar gemak baant ze zich een weg tus
sen ojeks, bejaks, bosjes kikkers en openge
reten schildpadden. Als vrouw-van-de-con
sul verkeert ze vaak in hogere klassen, de
ene receptie na de andere, maar ze kletst
net zo lief met de man die blumkol en bu-
rekol verkoopt.
„Hier moet alles supervers zijn. Ik zou
graag eens zelf koken, maar dan is mijn ko-
ki beledigd. In ons huis loopt acht man per
soneel rond. Behalve een kokkie hebben
we een chauffeur, een butler, een wasmeis-
je, wat huishoudelijke hulpen, het tuinjon-
getje en twee wakers. Oh, en degene die
het zwembad schoonmaakt. Vooral onze
dochters zijn er nog steeds niet aan ge
wend dat ze geen privacy hebben. Maar
het is heel normaal hier. Louwrens' voor
ganger had het ook. Eten, kleren, onderko
men en een verzekering krijgen ze van
ons. Plus salaris. Daarvan kunnen hun kin
deren naar de universiteit en dan houden
ze nog geld over om familie, rijstvelden en
huizen in Noord-Java te onderhouden."
Gera is opgegroeid in Zierikzee. „Op mijn
achttiende wist ik niet hoe snel ik er weg
moest, maar nu is mijn ouderlijk huis onze
basis. Ook voor Louwrens, die uit de buurt
van Nijmegen komt. Hij is nog Zeeuwser
dan ik, houdt mij via PZC.nl op de hoogte
van het Zeeuwse nieuws. Als het even kan,
gaan we naar Zierikzee. En dan draai ik ge
woon weer mee. Winkelen in Goes, mosse
len eten in Philippine, de boot naar Bres-
kens en vanaf de dijk bij boerderij Levens
strijd staren naar de vlammen van Sloe.
Dat is ons lievelingsplekje. We hebben er
nog wel eens aan gedacht een flatje op de
boulevard in Vlissingen te nemen, maar
het is er nooit van gekomen. Wij hebben
Zierikzee. Vanuit Londen zullen we nog va
ker in Zeeland zijn, zeker nu onze jongste
is aangenomen op de Roosevelt Academy.
Zij heeft veel van de wereld gezien, maar
wist bij Middelburg gelijk dat dit haar stad
is. En zo is het cirkeltje weer rond."
Helemaal, en dan ook echt he-le-maal, aan
de andere kant van de stad woont Arnold
Kraan. Nol, voor de Vlissingers. Als zoon
van de chirurg, die destijds de praktijk van
dokter Staverman overnam, kennen ze
hem er namelijk allemaal. En dan zijn z'n
broertjes Pim en Piet ook nog eens Wal-
cherse politieke partijbonzen geworden
van de lokale partijen in Vlissingen en Mid
delburg.
„Tuurlijk ben ik trots. Al ben ik zelf hele
maal niet politiek. Piet was vroeger een
stuk ongeluk hoor! En ach, Pim... Ik weet
nog dat we met onze vader aan het varen
waren en een onbestuurbaar bootje tegen
kwamen. We namen die man aan boord
en zetten hem af op het Badstrand, bij de
duiktoren. Ineens stapte Pim ook uit.
Twaalf was 'ie toen. Wat bleek? Hij rende
gelijk naar de PZC om te zien of hij nog
een kwartje uit het avontuur kon draaien.
We zijn opgegroeid in de Julianalaan, de
artsenbuurt, zaten op school in de Kasteel
straat. Vlissingen was heel leuk in die tijd."
Toch vertrok Arnold. Via een onafgemaak
te studie geneeskunde belandde hij op de
textielschool in Enschede, waarna hij te
rechtkwam bij de Firma W.A. Scholten
chemische fabrieken in Groningen. „Een
zetmeelfabriek. Maar van zetmeel kun je
stijfsel voor textiel maken. Als textielex-
pert reisde ik de hele wereld over. Negen
maanden per jaar zat ik elders. Dat ging
van België naar Duitsland, Tsjecho-Slowa-
In de tempel vereren tientallen Chinezen hun overleden ouders met kaarsen en wierrook.
Een kruidenwinkel in Chinatown.
Ze heeft gewoond in Bangla
desh, Jemen, Abu Dhabi,
Zuid-Afrika, Jamaica, nu zit
ze alweer vijfjaar in Jakarta
en binnenkort wordt Londen
aan het rijtje toegevoegd. „Het enige con
stante in ons leven is verandering", zegt
Gera Klijnsma. „En Zierikzee."
Op de dag dat Gera Klijnsma als Europees
secretaresse werd geïnstalleerd in Brussel,
ontmoette ze Louwrens. Ze werden ver
liefd. „Maar we wisten ook gelijk dat Louw
rens naar Bangladesh zou gaan. Via de te
lex liet hij me weten dat ik er niet kon wer
ken, en dat we dan maar moesten trou
wen."
Dat huwelijk was een goede keuze, maar
hun nieuwe woonplaats viel niet mee.
„Mensen liggen daar gewoon op straat
dood te gaan. Bovendien voelde ik me al
leen. Het is geen gastvrij land. En dat kun
je van Indonesië niet zeggen. Welkom,
dat is het woord hier. In de supermarkt
beginnen dametjes 'Daar bij die molen'
tegen me te zingen. Of ze beginnen over
pannenkoeken, dat ze die zo lekker vin
den - net als wij met babi pangang. Ter
wijl de Nederlandse tijd toch niet altijd
even leuk is geweest. Maar zelfs
de VOC heeft hier geen ne
gatieve bijsmaak. Het
lijkt eerder of ze er trots
op zijn. Dat begreep ik
in het begin niet.
Maar het is ons alle
maal vergeven."
Haar lievelingsplek
in Jakarta is China
town. Volkomen
Jakarta is een stad van grote
tegenstellingen. Aan de ene kant
van de straat staan krotten, aan
de andere kant exclusieve
kantoorpanden. Of koloniale
landhuizen. Daarin wonen niet
per se bule's, blanken, maar zo
nu en dan zit er zeker eentje
tussen. Zelfs Zeeuwen.
door Wendy van den Hurk
Gera
Klijnsma
