9 spectrum
00
5'
o>
3
c
c
_N
Qtq
cu
3
HBBMWp
Zaterdag 20 maart 2010
D
e laatste lichting Nederlandse militairen is deze week in Uruzgan aangekomen. Om de
twee weken mailt sergeant Kjeld uit Vlissingen PZC-verslaggeefster Ondine van der Vleu
ten over zijn ervaringen in Tarin Kowt (TK of Kamp Holland), waar hij leiding geeft aan
zeven man. Belangrijkste taak is het opsporen van IED's ('bermbommen'). Sergeant Kjeld
houdt ook contact met andere Zeeuwen in TK en kamp Deh Rawod, verderop.
Van: o.vandervleuten@pzc.nl
Verzonden: maandag 15 maart 2010
Aan: kjeld@uruzgan.af
Onderwerp: First contact
Hey Kjeld!
Hoe is het, daar in Uruzgan? Warm,
droog en stoffig, veronderstel ik.
Hoe ziet de plek eruit waar je de ko
mende zes maanden bivakkeert?
Heb je als groepscommandant meer privacy of
privileges dan een ander, een extra luxe tent of
meer mogelijkheden om te internetten of ben
je gewoon one of the boys
Het zal nog wel even duren voor je weer eens
een bioscoopje kan pikken, maar dan moet je
zeker 'The Hurt Locker' gaan zien. Ga ik ook
doen. De film heeft zes Oscars gewonnen en
voor zover ik begrijp, gaat het om de belevenis
sen van militairen in Irak die precies doen wat
jouw team doet: explosieven opsporen. Ze
moeten het vertrouwen van de lokale bevol
king winnen, omdat dat bruikbare tips kan ople
veren, maar tegelijk altijd wantrouwend en op
passend blijven. Heel dubbel dus. Lopen er in
jullie kamp ook Afghanen rond of is dat alleen
toegankelijk voor militairen?
Het familiedrama in Zierikzee, in het laatste
weekeinde dat jij nog in Zeeland was, heb ik
heel intens meebeleefd. Ik had dat weekeinde
coördinatiedienst en was voortdurend in con
tact met de collega's die vanuit Zierikzee ver
slag deden. Een collega vroeg toen of het me
niet raakte, omdat ik heel zakelijk aan het rege
len was. Ja, het raakte me, maar er moesten din
gen geregeld worden, dus dat deed ik. Maar
die nacht reed ik in mijn dromen met levenlo
ze lichamen rond, op de fiets vastgesjord en in
de auto, op zoek naar hulp. Hulp waarbij? Geen
idee. Maar het had me duidelijk wél geraakt.
Ik vertel dit omdat ik me afvraag hoe jullie daar
omgaan met heftige gebeurtenissen. Vangen
jullie elkaar op, of is er meer een houding van
'echte mannen huilen niet'?
Groetjes vanuit een (soms) heerlijk zonnig
Vlisssingen. Ik ruik de lente al!
Ondine
Van: kjeld@uruzgan.af
Verzonden: woensdag 17 maart 2010
Aan: o.vandervleuten@pzc.nl
Onderwerp: eindelijk vertrokken
Salaam aleikum Ondine!
Jemig, wat was het zwaar afscheid te nemen. Ik riep altijd dat ik er niet zo'n
moeite mee had, maar de realiteit is keihard. Op het vliegveld lopen de emo
ties hoog op. Voor het eerst zie ik mijn opa huilen. Mijn moeder probeert
door haar tranen heen nog een beetje te lachen. Als laatste neem ik afscheid
van Clari, mijn grote liefde, steun en toeverlaat, mijn alles. Een liefdevolle knuf
fel, met moeite krijg ik „Luff yoe" uit mijn dichtgeknepen keel. Een laatste zwaai,
ik zie nog net een handkus voor ik achter de matglazen ruit verdwijn. Nu sta ik
er alleen voor, vanaf hier moet ik het zelf doen. Nadat ik mijn plekje gevonden
heb in het vliegtuig leun ik tegen het raam. De tranen komen weer. Ik probeer
ze zo onopvallend mogelijk te laten lopen. Man, dit is het moeilijkste afscheid
wat ik ooit heb gehad.
Na 6 uur 20 minuten vliegen wordt de landing in Mirage ingezet. Mirage is voch
tig warm, benauwd en drukkend. We krijgen onze wapens, scherfvest en helm
en moeten overpakken op een ander vliegtuig, een Hercules van de Canadezen.
Na lang wachten krijgen we het sein GO en stappen we in het vliegtuig. Hang-
stoeltjes van stof en plastic, nul beenruimte. Dit belooft een leuke vlucht te wor
den. Drieënhalf uur later komen we aan in Kandahar Airfield. We kunnen even
wat slaap pakken. Om 05.30 uur lokale tijd kruip ik in mijn krakende en piepen
de bed. Een paar uur later worden we opgehaald voor de laatste vlucht, eindbe
stemming Tarin Kowt.
Op het vliegveld van Tarin Kowt kijk ik mijn ogen uit. Wat een hitte, wat een
landschap, wat een droogte. We krijgen tijdelijke slaapplaatsen aangewezen in
een lange, grote tent. Onze
vaste slaapplaatsen worden
nu namelijk nog bezet door
de mensen die wij gaan af
lossen. De komende paar da
gen staat in het teken van
wennen aan de hitte en om
geving en het overnemen
van de spullen. Ik heb stie
kem al gekeken waar ik
straks kom te liggen. Geen
driesterrenhotel, maar het
kan er mee door. Ik deel de
kamer met een andere
groepscommandant en zijn
plaatsvervanger. Met zijn
drieën op een vierpersoons-
kamer; dat is niet verkeerd.
De andere jongens hebben
die luxe niet. Het eten is hier uitstekend, ruime keuze en goed van kwaliteit.
Overal staan koelkasten met koud water en zakjes aanmaaklimonade zijn er in
overvloed. Bij elke maaltijd krijg je één blikje fris, wil je meer dan kuh je terecht
in de kleine 'supermarktjes' op het kamp. Er is genoeg te doen: fitness, sport, oe
fenen op de schietbaan. Er zijn ontspanningsruimtes met internet en telefoon,
bellen naar Nederland is gratis.
Het is nu nog te vroeg om je te kunnen vertellen hoe ik zal reageren als we iets
schokkends meemaken. Hopelijk gebeurt er niets. Maar als het toch gebeurt: ik
geloof niet in 'stoere jongens huilen niet'. Ik ben een gevoelsmens en durf m'n
tranen te laten zien. Als ik de tranen over het afscheid weer voel opkomen, laat
ik ze maar gewoon gaan. Ook ik ben een mens.
De 'eetzaal' in Tarin Kowt.
foto Ministerie van Defensie
Grtzzz, Kjeld
anp bron reuters
Nederlandse bases
nb: Afghaanse overheid rekent district Gitab sinds 2006 tot Uruzgan
"T
AFGHANISTAN
'Kabul
200km
