5 spectrum
Niet alleen op zondag vlees snijden
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
Marjan
Berk
kraamvisite
Zaterdag 20 maart 2010
De politici, die openlijk kiezen voor het
zien opgroeien van hun kinderen, krij
gen luid applaus en worden gezien als
voormannen in de emancipatie van
de man. Het doet mij denken aan mijn eigen ar
beidsleven, waarvan 27 jaar doorgebracht in het
theater en vervolgens verder werken achter de
schrijftafel, met vele uitstapjes naar de podia
waar lezingen worden gehouden. Hoe deed ik
dat vroeger? Heb ik het opgroeien van mijn kin
deren gemist?
In de jaren van geboorte en zogen was het een
wankel evenwicht, want mijn freelance bestaan
was een kwestie van hollen of stilstaan. Vierhon
derd voorstellingen in de musical 'De kleine pa
rade' van Wim Sonneveld, dat kwam soms neer
op een maand lang iedere avond spelen in het
hele land, met een wegennet dat nog niet zo uit
gebreid was als tegenwoordig. Een avond optre
den in Cuyk aan de Maas betekende diep in de
nacht thuiskomen. Soms bleven wij veertien da
gen in het Zuiden, overnachten in kleine hotelle
tjes en moesten er op het thuisfront ingewikkel
de oppasregelingen worden getroffen met
schoonmoeders en huishoudsters. Soms kreeg
een kind een keelontsteking en ontstond er een
hotline tussen de huisarts, de inwonende hulp
en mij en stond je 's avonds niet al te geconcen
treerd op het toneel. Maar dankzij solidair ge
drag van iedereen groeiden mijn vijf kinderen
allemaal op tot onafhankelijke mensen. Mijn
zoons trouwden met werkende vrouwen, en zit
ten op het ogenblik zelf midden in hun leven
vol compromissen van 'papadagen', oppasrege
lingen en bakfietsen waarin de kleinsten wor
den vervoerd naar de crèche, een oppasplek die
nog niet bestond in de jaren dat mijn kinderen
klein waren. En tegenwoordig is daar de buiten
schoolse opvang, een zegen voor éénoudergezin
nen, zoals dat van mijn oudste zoon die vier jaar
geleden weduwnaar werd en nu door een logis
tiek ingewikkeld leven slalomt, waarin hij er
wonderwel in slaagt er toch een oergezellig ge
zinsleven op na te houden. Zijn kleine dochter
wordt voorgelezen, leert zwemmen en gaat naar
ballet Mijn zoon heeft een heel netwerk van
buurvrouwen en vriendinnen, die af en toe ko
ken en zijn dochtertje opvangen bij afwezigheid
van pa. Wij maakten indertijd veelvuldig ge
bruik van de studentenoppascentrale, hetgeen
tot veel vrolijke oppasavonturen leidde. Ook
heb ik nog eens een mannelijke huishouder ge
had, een geflipte dominee, die het huishouden
een uitdaging vond. Maar na twee maanden
hield hij het voor gezien en stapte over naar een
andere bedrijfstak.
In de jaren vijftig en zestig kreeg ik als werken
de moeder vaak verwijten naar het hoofd. De
keel- neus en oorarts blafte tegen mij, toen ik
mij met mijn jongste zoon plus oorontsteking
bij hem vervoegde: 'dan moet U maar niet gaan
werken!' Ik weet heel zeker, dat die afkeurende,
berispende en hatelijke woorden nog nooit te
gen een werkende vader zijn gezegd!
De vragen tijdens interviews over mijn werk:
'hoe doet U dat met Uw kinderen?', werden ook
nooit aan werkende mannen gesteld. Kortom,
het wordt tijd dat die workaholics in de politiek
zich openlijk uitspreken voor een keuze, waar
door hun opgroeiende kinderen aanspraak kun
nen maken op een vader, die niet alleen op zon
dag het vlees snijdt!
