'Ik wil de beste
van de wereld worden'
spectrum 10
Zaterdag 13 maart 2010
Op de Paralympische Winterspelen van Vancouver komt
vanaf vandaag maar één Nederlander in actie: de Vlissing-
se zitskiër Kees-Jan van der Klooster. Een man van 32 jaar
die zijn handicap relativeert en volop durft te leven.
„Voor mijn snowboardongeluk had ik nooit het idee de
beste snowboarder van de wereld te willen worden. Nu
heb ik die drive bij het zitskiën wel."
door Roeland van Vliet
foto's Marco de Swart
Tijdens de presentatie van de paralympi
sche ploeg, nu drie weken geleden, zorg
de Kees-Jan van der Klooster voor grote
ogen bij de aanwezigen. Nadat hij was
voorgesteld op het podium had hij de
schuine afrit kunnen kiezen. De Vlissinger nam
echter de kortste weg. Hij reed met zijn all-ter-
rain-rolstoel gewoon over het randje en liet zich
een halve meter naar beneden stuiteren. Hij zag de
mensen kijken en haalde z'n schouders op. Pff,
piece of cakel
Wie Van der Klooster kent, is wel wat van hem ge
wend. Hij is nergens bang voor. Nooit geweest. Ze
noemen hem een thrill seeker, iemand die het ge
vaar opzoekt. Een betere stempel op hem zou zijn:
iemand die het gevaar niet uit de weg gaat. „Ik
vind het mooi als de mensen op de piste naar me
kijken en denken: zóóó, die gaat hard. Dat geeft me
een goed gevoel. Zoiets verwachten ze niet van een
zitskiër."
Tot 2001 was Van der Klooster een gedreven inli
ne-skater, skateboarder en wakeboarder. Hij was
spraakmakend. Er bestaat een foto waarop hij op
zijn skates over een auto heen schanst, met op de
achtergrond veel publiek, 's Winters was hij een fa
natieke snowboarder. Hij trok graag naar de Alpen.
Dat het met die sport negen jaar geleden misging,
was pure pech. Hij was met een vriend bezig aan
de laatste afdaling van de dag en zocht een route
off-piste. Op een - naar later bleek - overhellend
stukje sneeuw pauzeerde hij even om te kijken hoe
hij veilig zijn weg kon vervolgen. Maar daar kwam
hij niet meer aan toe. De sneeuw begon te schui
ven en Van der Klooster tuimelde naar beneden.
Hij had de tegenwoordigheid van geest om zijn
hoofd te beschermen, maar viel vervolgens wel op
'zijn rug. Hij was verdoofd en voelde geen pijn,
maar wist direct dat er iets mis was. En terwijl zijn
vriend hulp ging halen en hij daar zo'n drie kwar
tier lag, hield hij er al rekening mee dat hij vanwe
ge een dwarslaesie nooit meer zou kunnen lopen.
Maar hij besloot nooit bij de pakken neer te gaan
zitten.
Die kalmte is verbazingwekkend. Mentaal is hij ij-
zersterk, verklaart hij. „Ik dacht al vrij snel: dit kan
er ook nog wel bij. Ik had al zoveel tegenslagen ge
kend. En oké, nu was het een keer een fysieke te
genslag, voor iedereen duidelijk zichtbaar."
Met 'zoveel tegenslagen' doelt hij op zijn bewogen
K-J Projects Unlimited Abilities
Sinds maart 2008 heeft Kees-Jan van der Klooster het
bedrijf K-J Projects Unlimited Abilities. Zijn missie is
'het veelal bestaande beeld van mensen met een beper
king te veranderen'.
Eén van de activiteiten van KJ Projects is 'sCOOL on
wheels', dat al wel sinds 2004 loopt. Kinderen uit de
hoogste basisschoolklassen kunnen daarbij ervaren hoe
het is om in een rolstoel te zitten. In Zeeland heeft
Van der Klooster al veel scholen bezocht.
De 32-jarige Vlissinger is ook in te huren als gastspre
ker of om demonstraties te geven van de sporten die
hij beoefent.
Van der Klooster treedt daarnaast nog op als adviseur
van mensen met een beperking. Hij geeft raad op ge
bied van sportbeoefening, woon-/werkruimte, vakantie,
vervoeren hulpmiddelen.
Meer informatie is te vinden op www.kjprojects.com
jeugd. „Het was er niet één volgens het boekje",
zegt hij met gevoel voor understatement. „Maar
die jeugd heeft me wel gemaakt tot wie ik nu ben.
Die heeft ervoor gezorgd dat ik het allemaal beter
kan hendelen."
Met zijn vader heeft Van der Klooster nooit con
tact gehad. Die verliet zijn moeder al voordat hij ge
boren werd. Op zijn achtste („Een leeftijd waarop
je nog niet alles bevat") kon zijn moeder niet meer
voor hem zorgen. Van der Klooster kreeg eerst on
derdak bij een tante. Vier jaar woonde hij bij haar.
Daarna ging hij naar een internaat in België, ook
voor vier jaar. Op zijn zestiende kwam hij terug in
Vlissingen. Hij ging meteen op zichzelf wonen. Op
relatief jonge leeftijd stond hij er al voor een groot
deel alleen voor.
Van der Klooster meldde zich aan bij de bedrijfs-
school van De Schelde, maar het werk op de
scheepswerf boeide hem niet. „Al die boutjes en
die moertjes... Nee, dat was niets voor mij." Op de
detailhandelsopleiding (MBO) in Middelburg slaag
de hij wel. Vervolgens trok hij naar Amsterdam
voor de HBO-studie marketingmanagement. Ook
daar had hij het naar zijn zin. Hij kwam nog wel
vaak terug naar Vlissingen. „Ik was rondom Bel-
lamypark een veel geziene gast in het uitgaansle
ven."
De Walchenaar had begin 2001 z'n leven weer hele
maal op de rails. Hij was aan een studie bezig, had
een baantje daarnaast, de relatie met zijn moeder
was hersteld en hij had net verkering gekregen. En
toen kreeg hij tijdens de wintersport in Porte du So-
leil, op de grens van Frankrijk en Zwitserland, een
snowboardongeluk. Matthijs van Nieuwkerk noem
de het in 2008 een dramatisch ongeluk, met de
klemtoon op elke lettergreep. Kees-Jan van der
