5 spectrum
Vruchten plukken!
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
op de planken
Marjan
Berk
Zaterdag 6 maart 2010
Ik bel mijn schoondochter, die aan tafel zit
met haar dochtertjes van drie jaar en negen
maanden. Ik informeer of alles goed gaat Ja,
alles gaat goed. Dan: „Veerle wil je wat vra
gen!" Ik luister.
„Oma, heb jij vriendinnen?"
Mijn kleindochter, net drie jaar en bezig op de
crèche een intens sociaal leven op te bouwen,
onderzoekt dat leven. Vriendinnen, dat is het
nieuwste. Op de crèche heeft ze ook vriendin
nen en leert ze de pikorde van de populariteit
kennen. Ik vertel haar van mijn vriendinnen,
van wie een aantal ook oma zijn en ook van de
jongere vriendinnen, die net als haar moeder
kindjes hebben. Ze vindt het buitengewoon inte
ressant.
Gisteren ging ik bij ze eten. Bij binnenkomst
zegt ze: „Ik ga cadeautjes inpakken voor jouw
vrienden!"
Ijverig begint ze een aantal playmobilpoppetjes
in te pakken. „Veerle, dat zou ik niet doen. Mijn
vrienden hebben al playmobilpoppetjes".
Ze kijkt teleurgesteld nu haar vrijgevigheid
wordt afgeremd. Ik weet iets beters.
„Weet je, mijn vrienden vinden het vast heel
fijn wanneer je een tekening voor ze maakt!"
Ze knikt, ze vindt het ook een goed idee. Ijverig
begint ze een enorme papieren olifant uit te
knippen. „Vinden jouw vrienden dit wel mooi?"
„Ja, vast wel. Maar misschien vinden ze het nog
mooier wanneer je die olifant kleurt."
Het beest wordt intens blauw en groen geschil
derd, met rode stippen. Mijn vrienden zullen ver
rukt zijn. Ze stopt de olifant persoonlijk in mijn
tas.
Ik voel mij bevoorrecht. Mijn een na jongste
kleindochter die zich om mijn vriendenschaar
bekommert. Mijn oudste kleinkinderen zijn al
twintig en negentien jaar. Met hen heb ik weer
een totaal ander contact. Het zijn adolescenten
die bezig zijn een eigen leven te verwerven.
Oma's zijn leuk hoor, maar ze behoren niet
meer tot hun dagelijkse 'core business'. Welnee.
Ze zijn heel aardig opgevoed, maar wanneer je
ze kaarten stuurt, hoor je niks meer terug. Tot
ze zelf op een dag jou een kaart sturen. En wee
je gebeente, wanneer je daar niet op reageert!
Hun opvoeding begint zich nu uit te betalen.
„Waarom laat je niks horen? Vond je die kaart
niet leuk?"
Het zijn allemaal klassieke ogenblikken. Zo gaat
het ook met het opruimen van de eigen kamer.
Zolang ze nog in huis wonen, is die kamer
meestal een grote anarchistische chaos. „Ruim
je kamer op!", je kunt die kreet net zo goed door
een luidspreker een aantal keren per dag laten
omroepen, helpen doet het niet. Maar dan. Ze
verlaten het nest, voor studie of werk. Ze gaan
zelfstandig wonen.
Bij mijn kinderen voltrok zich een wonder. Zo
dra ze de eigen verantwoordelijkheid voor de ei
gen rotzooi ondervonden, werden die kamers
een voorbeeld van 'goed wonen'. Netjes, schoon,
ik heb mij een aantal keren zeer verbaasd over
hun voortschrijdend inzicht hoe ze, eenmaal los
van de ouderlijke navelstreng, plotseling volwas
sen gedrag gingen vertonen. Deze ervaringen
vormen een pleidooi om consequent te blijven
opvoeden. En ik zit tevreden in mijzelf te hum
men, wanneer mijn driejarige kleindochter mij
aan tafel trots laat zien, hoe papa haar heeft ge
leerd met haar mond dicht te eten!
