16I zeeland Wonderwel gespaard Twee keer vertellen voegt zeeland in de vorige eeuw Nieuwe Centree op bijzondere locatie Zierikzee maandag 1 maart 2010 zierikzee - Na drie succesvolle edi ties in 2009 is het op 9, 10 en 11 april tijd voor de voorjaarseditie van Centree 2010, de cultuurmani festatie in en rond de Nieuwe Kerk in Zierikzee. Volgens project leider Willem Huijbreghs wordt deze voorjaarseditie om verschil- lende redenen bijzonder. Het geva rieerde programma biedt klappers als soulzangeres Jenny Lane en singer/songwriter Bertolf uit de band van Ilse deLange. Een extra verrassingselement zit hem vol- gens~ Huijbreghs met name in de opmerkelijke locatie. De Nieuwe Kerk in Zierikzee wordt van bin nen in een nieuw jasje gestoken en als proef voor mogelijke verde re ontwikkelingen in de toekomst omgetoverd tot muziektempel. Deze week opnieuw een exemplaar van de nieuwe ansichtkaarten uit de collectie van Hans Lindenbergh, getoond over het thema 'Zeeland en water'. De vraag luidt: Weet u waar deze foto ge maakt is? U kunt natuurlijk gewoon de plaats vermelden, maar we zijn ook benieuwd naar uw verhalen en anekdotes die te maken hebben met deze plaats. De oplossingen kunnen voor vrijdag verstuurd worden naar de redactie van de PZC, postbus 91, 4330 AB Middelburg onder vermel ding van Raadkaart. Of fax naar 0118-434019. Inzenden bij voorkeur via e-mail naar redactie@pzc.nl. Drie inzenders van goede antwoorden krij gen een waardebon. De kaart van vorige week riep herinneringen op aan de aangrijpende gebeurte nissen die zich in Zierikzee voorde den tijdens de rampnacht. De afge beelde woningen aan de Hoofd poortstraat werden in 1953 door het water verzwolgen en dat staat inzenders nog helder voor ogen. Diverse mensen gaan in op de lot gevallen van het 'wonderwel ge spaarde' gezin De Spirt. Dat be stond uit vader en moeder en hun twintig maanden oude zoon Dona- to. Mevrouw J. Dam-Leijdekker uit Terneuzen: „Mijn zus en zwager woondenmet hun zoontje in het tweede huis rechts (foto). In de rampnacht zijn alle huizen wegge spoeld. Mijn zus kwam terecht in de polder, ze was bijna acht maan den zwanger. Ze had haar zoon bij zich, zag het wiegje drijven dat reeds klaarstond en probeerde daar Donato in te leggen en het naar de Havendijk te duwen, maar dat ging iedere keer de diepte in." Uiteindelijk lukt het de vrouw om met haar kind in de armen de wal te bereiken, waar ze werden opge- vangen. Gezien de verwondingen die het jongetje had opgelopen, werd gedacht dat het niet meer leefde. Men wilde het kind achter laten in de kelder. De moeder wei gerde echter te geloven dat het kind dood was en toen men nog eens ging kijken gaf het kind teke nen van leven. Mevrouw Dam: „Mijn zwager is twee dagen zoek geweest en was terechtgekomen op de hooizolder van boer Kloet. Wij thuis maar bidden voor hun zielerust want wij wisten dit alles niet." Uiteindelijk is het gezin here nigd en is op 19 maart 1953 een ge zonde dochter geboren. De waardebonnen gaan naar: J. Dam-Leij dekker, Terneuzen; G. A. Kooman, Zierik zee en Rinus de Moor, Retranchement door Willem Nijssen Theaterrecensent Willem Nijssen geeft in deze rubriek wekelijks zijn impressies weer van voorstellingen die hij de voorgaande dagen heeft be zocht. Deze keer: de voorstellingen 'De infiltrant' van De Varkensfa briek en 'Lucinde' van Cargo en het Zuidelijk Toneel. Vorige week in de krant gelezen: 'Als cultuurpar ticipant doen onze zes tigplussers het niet bijs ter goed. Slechts de helft doet soms aan cultuur'. Uit het artikel maak ik op, dat men niet heeft ge teld hoe vaak een grootouder nog eens een sprookje vertelt aan zijn kleinkind. En ook niet hoeveel goe de films ze op hun tv (trouwe vriend) bekijken, en evenmin hoe veel boeken ze in de stilte van hun uitgestorven woonkamer adem loos verslinden. Uiteraard werd al leen geteld hoe vaak ze de kassa passeren. En er blijkt 'gebrek aan interesse' om daarvoor de deur nog uit te gaan. (Geen woord over gebrek aan geld...) Zo af en toe vind ik het best wel eens verfrissend te vergeten dat ik voor mijn beroep op weg ben naar de schouwburg en om me dan te verplaatsen in iemand die zich spe ciaal voor de gelegenheid nog eens in zijn klamme regenjas worstelt en de drup instapt om aan 'cul tuurparticipatie' te gaan doen. Wij worden kennelijk geacht daaraan mee te werken, en inderdaad meen ik vaak een 'zie ons eens aan cültuur doen'-sfeertje in de zaal te proeven. En dan heb ik toch in eens diep respect voor de twee da mes die tijdens De Infiltrant van De Varkensfabriek na 10 minuten ontdekten dat ze daar niet voor ge komen waren, en die vervolgens zonder aarzelen het Arsenaalthea ter uitstapten. Niet dat het nou zo slecht was, wat die twee acteurs in 11 a 12 rol len op de planken brachten. Inte gendeel eigenlijk. Best wel grappig. Geloofwaardig verhaal meestal ook. Raak getroffen typologie. En het theaterkind in mij -als dat ooit sterft dan... dan stop ik met dit werk- het theaterkind in mij was helemaal weg van al die snelle rol wisselingen. Een hoed op, een sjaal om, een stem anders en ho- 11 1 ■«■ïnfMB—KBBM Mohammed Azaay en Karim El Guennouni. pla, daar had wéér iemand anders een rol in het stuk. Twee tienervrienden, Hassanova en Mimoun, waar het onbegrijpe lijk tussen klikt. Hassanova die veel te jong de leiding heeft over het familie-imperium: een shoar mazaak waar ook levendig wordt gehandeld in drugs. Mimoun die langzaam meegesleurd wordt in dat wereldje van kleine en steeds grotere criminialiteit. Die eruit stapt maar er terug in wordt ge chanteerd. En hoe alles uiteinde lijk natuurlijk slecht afloopt. Ik heb me echt geen seconde ver veeld (en véél seconden ver maakt), en toch kan ik me voorstel len dat je wel eens iets meer wilt krijgen dan alleen het gevoel, dat je participeert in cultuur. En dat dat hier nou niet direct zo voor de hand lag, tenzij je gewoon eens lek ker wilde lachen (is dat cultuur?). En daar hadden die dames zeker geen zin in. Vrijdagavond. Heel de week hard gewerkt. Dat zou lich te en vlugge kost moeten zijn, om wakker te blijven. En dat was in 't Beest in Goes wél en niet het geval. Lucinde, een modern lu guber sprookje naar Harold Pin ters stuk Stilte. In de oorspronkelij ke première in 1969 'bevonden de spelers zich buiten tijd en ruimte, op stoelen op een spiegelende vloer, met hun schaduwen ver weg achter hen' meldde Sunday Ti- Scène in het wereldje van de criminaliteit. Een speciale bijlage met aandacht voor nieuwe trends in woning en tuininrichting. Adverteren? Neem contact op met Verkoopteam Zeeland tel. (0118) 43 40 70 e-mail: teamzeeland@bndestem-pzc.nl

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2010 | | pagina 58