'Russenvakantie'
in Hurghada
spectrum 10
M atkotverbod
'Gegarandeerd
Rusvrij'
Zaterdag 27 februari 2010
STANDPLAATS
door
Ad Bloemendaal
Over het politieke klimaat in
Israël valt weinig positiefs te
melden, maar het weer kan er
mee door. Terwijl Nederland
kleumt, belooft de februarimaand hier
de warmste te worden sinds mensenheu
genis, met al wekenlang temperaturen
van ver in de 20 graden.
In de weekeinden strijkt het halve land
neer op de stranden van Tel Aviv. Nog
zonder toezicht, want de reddingsbriga
de functioneert alleen in het officiële bad
seizoen, dat om onduidelijke redenen
wordt bepaald door de Europese zomer.
Het mooie weer heeft een voortijdig ein
de gemaakt aan mijn wekelijkse strand
wandeling. Vanaf nu is het harde
zand langs de vloedlijn iedere zater
dag het domein van de matkotspe-
lers. Volgens onofficiële berekenin
gen geven op iedere zomerse week-
eindedag langs het strand van Tel
Aviv zo'n 6.000 koppels zich over
aan dit ellendige, en buiten Israël
gelukkig vrijwel onbekende, tijd
verdrijf.
Er is weinig voor nodig. Twee bats
van hout, als bij pingpong, maar
dan dubbel zo groot, en een squash-
balletje. De spelers staan tegenover
elkaar, volgens de ongeschreven re
gels op een afstand van 8 meter,
maar dat varieert naar leeftijd, ge
slacht en ervaring. Het gaat het erom el
kaar zo snel en hard mogelijk de bal toe
te spelen. Het opvallendste verschil met
tennis is dan ook dat de beoefenaars het
elkaar zo gemakkelijk mogelijk dienen te
maken. Er zijn officiële wedstrijden,
waarbij het team wint dat binnen een
tijd van drie minuten de meeste 'hits'
(eenmaal heen en weer) weet te slaan.
Het nationale, en bij gebrek aan interna
tionale competitie dus ook internationa
le, record staat op 178. Matkot is hier de
nationale 'sport' en tevens de enige waar
in Israëliërs uitblinken.
Nu u bekend bent met materiaal en spel
regels, moet u me beloven het matkot-
spel nooit te zullen spelen. Of in ieder ge
val niet op drukke dagen langs de vloed
lijn. Burgemeester en wethouders van
Scheveningen en Katwijk: wees gewaar
schuwd. Vaardig nu reeds een matkotver-
bod uit, voor de gekte overslaat
Wie denkt dat ik overdrijf, is hierbij
vriendelijk uitgenodigd op een drukke
zaterdag spitsroeden te lopen tussen de
matkotspelers en -stuntelaars. Je bent
nog niet geraakt door een vervaarlijk
met zijn bat zwaaiende badgast, of je
krijgt voor de zoveelste maal een keihard
balletje tegen je hoofd. Spelers die achter
gemiste ballen aanhollen, kruisen je pad
of botsen tegen je op. En om de 20 meter
kijk je in de dwingende ogen van een
matkotter die eist dat je een afgezwaaid
balletje opraapt en teruggooit. Laf als ik
ben, doe ik dat nog ook.
Aan de kust van het Heilige Land wordt
matkot al heel lang beoefend. Er is een
waarneming bekend uit 1932. Het was
dus zo goed als onvermijdelijk dat een
gek in zijn huis in Tel Aviv een matkot-
museum zou inrichten. Je ziet daar on
der meer het grootste matkotbatje ter
wereld (schijnt gebruikt te zijn door Go
liath), met een doorsnee van 2 meter en
30 centimeter. Nog eens wat anders dan
'de Nachtwacht'.
Matkot vormt niet alleen een plaag voor
wandelaars en joggers. Wie zich in het
rulle zand neervlijt om een boek te le
zen, wordt hoorndol van het staccato la
waai van hard houten bats tegen hard
rubberen balletjes. Pokkepokkepokke-
pokkepok! Waar is de psycholoog die
een dissertatie wil schrijven over het ver
band tussen matkot en oorlog?
Vanuit alle delen van de voormalige Sovjet-Unie vliegen ze het hele jaar
af en aan, de spotgoedkope chartervluchten naar Egypte. De lokale
bevolking heêft een hekel aan de onbeschofte en vaak bezopen
vakantiegangers. De Russen kunnen op hun beurt de Arabieren niet
luchten of zien. Op pad met een groep Russische toeristen.
door Olaf Koens
In de Sovjet-Unie waren rei
zen naar het buitenland voor
behouden aan een kleine
groep geselecteerden. Nu
men vrij mag reizen, gaan
meer Russen het land uit.
Turkije, China en Egypte zijn
populaire bestemmingen.
In Europa zijn Spanje, Italië
en Duitsland in trek.
Het Nederlandse reisbu
reau Annasol kondigde in
2005 aan dat het vliegvakan
ties naar de Turkse kust ver
kocht die 'gegarandeerd Rus-
vrij' zijn. Volgens medewer
kers van het reisbureau heb
ben Russen op vakantie een
heel andere mentaliteit dan
Nederlanders. 'Zij doen alsof
het hotel van hen is en zijn
vaak onvriendelijk tegen het
personeel en andere gasten.'
In Goa liet de voorzitter van
de Bharatiya Janata Partij on
langs weten dat 'Russische
toeristen een kwaadaardig
gezwel zijn voor het land'.
De laatste jaren nam de
komst van Russische toeris
ten flink toe, terwijl ook de
misdaadcijfers en de etni
sche spanningen groeiden.
In Oostenrijk stelde het toe
ristenbureau van wintersport
plaats Kitzbühl een quotum
in voor Russische toeristen.
Maximaal 10 procent van de
hotelkamers zou nog maar
naar Russen mogen. Het toe
ristenbureau werd terugge
floten door de Oostenrijkse
minister van Economische
Zaken.
"W"" ekker, Rusinnen", mompelt
I de boomlange Egyptische
buschauffeur. Hij grijnst,
doet zijn zonnebril op en
JL-^I vraagt een collega om een
sigaret. Achterin zijn bus ligt de Oekraïnse
reisleidster Jelena nog te slapen. De chauf
feur maakt haar wakker. „Nu al?", vraagt
ze. „Ik hoop dat ze nog niet dronken zijn."
Het hele jaar door vliegen honderden char
ters af en aan naar Hurghada in Egypte.
Vanuit steden als Zaporizja, Omsk, Kiev,
Orenburg, Sotsji, Perm, Jakoetsk en vooral
Moskou. Vertegenwoordigers van verschil
lende reisorganisaties zwaaien met bordjes
en doen hun uiterste best groepen toeris
ten bij de juiste bus af te leveren. Russisch
is de voertaal in Hurghada. Wanneer een
dikke vrouw in een bontjas vraagt wan
neer de bus nu eindelijk vertrekt, snauwt
de buschauffeur haar toe: „Wanneer ik
daar zin in heb."
Het is de schrik van menig vakantieganger
uit Europa: een buslading vol Russische
toeristen. Toen de economie in de landen
van de voormalige Sovjet-Unie aantrok,
kon de middenklasse het zich plots veroor
loven op vakantie te gaan naar oorden in
Turkije, Cyprus of Egypte, die voorheen*
voornamelijk het domein waren van wes
terse vakantiegangers.
Ze komen uit Oekraïne, Wit-Rusland, het
verre Russische Oosten, de Baltische Sta
ten of Centraal-Azië. Maar voor de buiten
wereld zijn het allemaal Russen. In Zwit
serland misdroegen Russische toeristen
zich dusdanig, dat sommige hotels een
'Russenverbod' afkondigden en later adver
teerden 'honderd procent Rusvrij' te zijn.
Wanneer de bus vol is en de chauffeur de
motor start, zucht Jelena diep. Ze staat op,
loopt naar voren, pakt de microfoon en
vraagt 'of we er allemaal zin in hebben'.
Het blijft pijnlijk stil in de bus. „Goed",
zegt Jelena. „Of jullie er zin in hebben of
niet, we moeten eerst een paar afspraken
maken. Jullie zitten allemaal in andere ho
tels, maar de regels zijn voor iedereen het
zelfde. Om te beginnen: naakt of topless
zonnebaden is verboden, je mag geen ko
raal mee naar huis nemen en probeer er
niet in je eentje op uit te gaan. Als je echt
zo nodig een waterpijp wilt kopen, hou er
dan rekening mee dat je wel de waterpijp
zelf en ook de tabak, maar niet de kooltjes
het land uit mag nemen. Heeft iedereen
dat begrepen?"
Weer blijft het stil. „Ik vroeg of iedereen
het begrepen had!", schreeuwt Jelena. Er
klinkt gejuich. „Zie je wel", lacht de reis
leidster. „Groep A moet over twee minu
ten uitstappen."
Bij binnenkomst in het hotel krijgt ieder
een een fluorescerend armbandje om. „U
mag het absoluut niet kwijtraken", drukt
de receptionist me op het hart.
In het Desert Rose-resort loopt alles vol
gens een strak schema. Egyptische sjou
wers dragen de bagage naar binnen en
loodsen de groepen naar hun kamers. De
hele dag door zijn er maaltijden in een
enorme kantine. Zoals bij de meeste re
sorts in Hurghada is het verblijf'all inclusi
ve': de vlucht, het hotel, de maaltijden en
zelfs de alcohol is bij de prijs inbegrepen.
De prijzen variëren, maar een week in een
'vijfsterrenhotel' kost hier ongeveer
400 euro, soms minder. Twee mannen uit
de Russische industriestad Tomsk wrijven
de slaap uit hun ogen. „Mijn vrouw slaapt,
dan kan ik tenminste ongehoord eens wat
drinken met mijn broer hier", vertelt een
