II
Het EUmAlwjv
dinsdag 23 februari 2010
Boswachter Marijke Lieman
foto's Lex de Meester
Met vaste tred loopt
Marijke Lieman over het
blubberige voetpad naar
het Eiland van De Meijer,
onder de rook van
Terneuzen. De dooi is
ingetreden. „Onvoorstelbaar dat het zo lang zo
koud blijft." Marijke Lieman verlangt naar de
lente, de tijd dat de natuur weer tot leven
komt.
Ze stopt even, vlak bij het toegangshek tot het
Eiland van De Meijer„Hoor je dat." Af en toe
klinkt een soort fluitje. „Smienten", weet ze,
„die overwinteren in dit gebied, aan de oevers
van de Otheense Kreek." In de verte is één van
de kolossale windmolens in de Koegorspolder
te zien. Snowbase, de skihal van Terneuzen,
steekt in dezelfde hoek de kop op. Het is ook
niet bepaald stil. Het Eiland van De Meijer ligt
vlakbij de drukke TractaatwegTerneuzen-
Gent. Die poets je niet weg.
De charme van het Eiland van De Meijer is
juist dat het dichtbij de bewoonde wereld ligt,
vindt Marijke Lieman. Op een mistige
woensdag - haar vrije dag, maar ze komt toch -
staan er zelfs vijf auto's geparkeerd. Staatsbos
beheer stelt de natuurgebieden open voor
iedereen, als het even kan. Graag zelfs.
Maar niet alles kan. Hondenuitlaatcentrales
hebben het Eiland van Meijer ontdekt. Twee
wandelaars met zes honden komen aanlopen.
De honden zijn niet aangelijnd. „Laatst waren
hier jonge reeën. Dat gaat niet samen met
loslopende honden." Staatsbosbeheer zint op
een oplossing. Een stuk akkerland wordt bij
het natuurgebied getrokken na de oogst dit
jaar. „We maken daar een hondenuitlaatplaats
en er komen enkele picknickbanken."
Als het zover is, gaat Staatsbosbeheer meer
toezien op loslopende honden op het Eiland
van De Meijer, waarschuwt Marijke Lieman. Ze
mag ook boetes uitdelen. Niet dat ze dat vaak
doet. Ze schetst een beeld van de boswachter
van vroeger, een ietwat autoritaire man met
een snor en geweer. De moderne boswachter
heeft een andere rol, die van gastheer of
gastvrouw. Voorlichting en recreatie zijn de
hoofdtaken van Marijke Lieman. Ze is druk
met plannen maken en ideeën ontwikkelen,
zoals voor de hondenuitlaatplaats bij het
Eiland van De Meijer. Met als gevolg dat ze veel
binnen zit. „Driekwart van mijn werktijd ben
ik binnen bezig", schat ze, „en een kwart van
mijn werktijd buiten."
Marijke Lieman vindt het prima zo. Ze komt
uit het onderwijs. Ze werkte bij het Edudelta
College in Goes voordat ze drie jaar geleden bij
Staatsbosbeheer kwam. „Ook dat werk deed ik
met passie, maar dit is mooier." Ze pakt haar
verrekijker en tuurt naar vogels op de
Otheense kreek. „Smienten, tafeleenden,
meerkoetjes", somt ze op. En vol enthousi
asme: „Weet je dat hier zelfs een wespendief
heeft gebroed."
Harmen van der Werf
Het Eiland van De Meijer, op steenworp
afstand van het dorpje Spui, is 43 hectare
groot en door middel van een brug verbonden
met het Gat van Pinte (23 hectare). Het Eiland
van De Meijer is genoemd naar de vorige
eigenaar en ligt ingesloten tussen twee kreken,
de Otheense en Bronkreek. Staatsbosbeheer
heeft het hooggelegen terrein sinds 1997 in
beheer. Het was altijd een weiland. Tien jaar
geleden is het Eiland van De Meijer heringe
richt met jonge aanplant, met essen, iepen en
schietwilgen om er een paradijsje voor
(bos)vogels en aantrekkelijker wandelgebied
van te maken.
