RBQMSQRS
'Gespleten dorp'
iól zeeland
Zaniac en GorkA27 winnen finale
Helmert Woudenberg
zeeland
in de
vorige
eeuw
maandag 15 februari 2010
Dit is opnieuw een foto uit de collectie van Hans Lindenbergh
met het thema winterse taferelen. De vraag luidt: Weet u waar
deze foto gemaakt is? Dit keer krijgt u geen hint.
U kunt uiteraard uw oplossing vermelden zonder toevoeging van een
leuke anekdote. We zijn echter wel benieuwd naar uw verhalen die te
maken hebben met deze omgeving.
De oplossing kan vóór vrijdag verstuurd worden naar de redactie van de
PZC, postbus 91,4330 AB Middelburg met vermelding van Raadkaart.
Of fax naar 0118-434019. Inzenden via e-mail naar redactie@pzc.nl.
Drie inzenders van goede antwoorden krijgen een waardebon.
Als je de verhalen leest over
Overslag, dan wil je daar
zelf eens een kijkje gaan ne
men. Overslag is een grensdorp en
bestaat zowel uit een Nederlands
als Belgisch gedeelte. Links is Bel
gisch grondgebied, rechts Neder
lands.
„Overslag dankt zijn naam aan de
overslag van schepen en goederen.
De oudste gegevens in de archie
ven dateren van 780. Het gebied is,
doordat de ruilverkaveling het
landschap geen geweld heeft aan
gedaan, met de kreken, vaarten dij
ken en bosjes een lust voor het
oog", schrijft C.J Klaasse uit Oost-
burg.
Peter de Rooij uit het Franse
Vertheuil vult aan dat het nog ver
meldenswaardig is dat de parochie
kerk in het Belgische gedeelte staat
en valt onder de Belgische gemeen
te Wachtebeke. Op die bijzonder
heid wijzen meer brievenschrij
vers. Bert van de Vijver schrijft dat
het de kleinste gemeente van Ne
derland was met een eigen school,
een gemeentehuis, maar geen ei
gen kerk. Want die stond op het
Belgisch gedeelte/behorend tot het
Bisdom Gent. „De foto is volgens
mij ongeveer 100 jaar geleden ge
maakt. De douaneposten zijn er
nog niet (geen slagbomen)."
Hij wijst ook op de zogenoemde
smokkelgangetjes. „Tussen de pan
den aan de linkerkant van de weg
waren drie smokkelgangetjes. Bij
het witte pand (rechts) aan het
einde van de straat was ooit de Bel
gische douanepost gevestigd. De
Nederlandse post was ter hoogte
van het eerste pand aan de rechter
zijde." D. Tollenaar dateert de
kaart uit 1905.
De waardebonnen gaan naar:
U. de Cock uit Overslag, J. Ver-
sijp uit Zuiddorpe en M. van
Rij-van den Berge uit Overslag.
Theaterrecensent Willem Nijssen
geeft elke maandag zijn impressies
weer van de voorstellingen die hij
de voorgaande dagen heeft bezocht.
Deze week: 'De Olifant en de Duif
van Helmert Woudenberg en 'Son-
neveld voor altijd!'.
Er zijn momenten waarop
ik het allemaal niet meer
zo goed weet. Wat is de
mens? Waar leeft hij voor?
En wat is liefde eigenlijk voor een
emotie? Als heel het «systeem van
rustige theorieën daarover aan het
schuiven wordt gebracht door een
theatervoorstelling, dan is dat ze
ker wel een goede voorstelling?
Zelfs daar ben ik dan niet meer
van overtuigd.
Het gebeurde bij 'De Olifant en de
Duif, over het onstuimige liefdes
leven van Frida Kahlo en Diego Ri
vera, gespeeld door Helmert Wou
denberg en Sarah Eweg. Niet dat
het er daarin zo heftig aan toeging.
Eigenlijk werd er nogal 'droog' ge
speeld (dat zogenaamde 'droog'
spelen is sowieso zo ongeveer het
handelsmerk van Helmert Wou
denberg), in losse fragmenten die
nauwelijks een climax hadden.
Misschien is het juist daarom - als
je hoort hoe twee mensen bijna
roerloos onaangedaan 'onderhan
delen' over overspel - dat zekerhe
den kunnen beginnen schuiven.
Frida Kahlo (1907-1954) is vooral
bekend als schilderes, met name
van een lange serie zelfportretten.
Vervolgens is ze ook bekend als
echtgenote van de kunstschilder
Diego Rivera, en om als 'echtgeno
te van' bekend te worden, is meest
al een roerige relatie nodig. Die
was er. Groot leeftijdsverschil, gro
te passie, groot verdriet (Frida kan
als gevolg van een bizar ongeluk
geen kinderen krijgen) en veel
overspel (ten slotte van beide kan
ten). Een keer scheiden en na veel
twist nog een keer hertrouwen
komt daar in dit geval nog bij.
De mens achter de kunstenaar,
soms zoek ik hem, soms wil ik
hem niet kennen. Dat wisselt met
de seizoenen, maar ook naarge
lang de gêne die die 'mens achter'
kan losmaken. Is het eigenlijk wel
gêne? Als Frida ergens opmerkt
dat 'ik als echtgenote wil goedma
ken dat ik als dochter heb gefaald',
dan zit daar een trauma achter
waar ik niet graag naar kijk. Om
dat het mij machteloos maakt om
te zien hoe gemakkelijk en vooral
hoe zinloos een kind getraumati
seerd kan raken. Dan kijk ik liever
alleen maar naar die intrigerende
schilderijen.
Helmert Woudenberg en Sarah
Eweg spelen in uiterst geserreerde
en gereserveerde scènes een aantal
cruciale momenten uit de biogra
fie van deze roerige relatie. Van
Diego Rivera weet ik niet zo veel,
en desondanks kan ik mij niet
voorstellen dat hij zo droog is (zo
gevoelloos, zo passieloos) als Wou
denberg hem heel vierkant speelt.
En toch kan hij dat stugge onhan
dige personage dan op zeker mo
ment (wanneer Frida haar beken
tenissen doet van buitenechtelijke
relaties) helemaal vol laten lopen
met verbijsterde verbazing. Geen
gevuld personage, maar wel een ge
vuld moment. Dat kan hij als geen
ander, gevulde momenten schep
pen. Sarah Eweg is dan weer ster
ker in het één (het personage vul
len) en misschien iets zwakker in
het ander.
Wie zekerheid verkiest,
hoeft maar naar 'Son-
neveld voor Altijd!' te
gaan. Nostalgie ten top. Tv-perso-
nalities (als Frits Sissing) en thea
tervedettes (als Trudy Labij) zin
gen onsterfelijke hoogtepunten uit
het repertoire van Sonneveld. 'Nik
kelen Nelis', 'Het Hondje van Dir-
kie', 'Ome Thijs', 'Aan de Amster
damse grachten', 'In een rijtuigie',
'Tearoom Tango' en uiteraard 'Het
Dorp'. (Gemist: 'De kat van ome
Willem') Aardig gezongen, leuk ge
bracht, en vooral deksels goed be
geleid. Overal waar ik zoek (ook
op de officiële website) vind ik de
namen van de leden van het com
bo niet, en toch verdienen zij
meer darr alleen maar de anonimi
teit. Leunen op Sonneveld is leu
nen 'in commissie'. Zelf leunde de
man sterk op grote namen: Eli As
ser, Annie M.G. Schmidt, Simon
Carmiggelt, Michel van der Plas en
Jacques van Tol voor de teksten,
Harry Bannink en Ruud Bos voor
de muziek. Het resultaat mocht er
zijn, en het was Wim Sonneveld
die het dan toch maar de onsterfe
lijkheid in zong. Daar kan nie
mand aan tippen, omdat Son-
nevelds unieke mengeling van klas
se en ordinair door niemand kan
door Eugène Verstraeten
TERNEUZEN - De bands Zaniac en
GorkA27 hebben zaterdag de
Zeeuwse finale van PopSport ge
wonnen. Zij gaan door naar de lan
delijke finale waar zij op 9 mei een
optreden weggeven in het Arse
naaltheater in Vlissingen.
De finale vond zaterdag plaats in
Podium De Pit in Terneuzen. De
zes deelnemende bands lieten aan
jury en publiek laten zien welke
ontwikkelingen zij de afgelopen
maanden hebben doorgemaakt. Er
waren optredens van GorkA27,
Dread, Kerensa, Light Brigade,
Scot-Free en Zaniac. PopSport is
een educatieve landelijke competi
tie waarin jonge bands (12-18 jaar)
via workshops hun muzikale en
zakelijke kant verder kunnen ont
wikkelen. Iedere band kreeg profes
sionele bandcoaching, werkte aan
een eigen MySpace en heeft een
demo opgenomen in een echte
studio. De bands die de meeste
De band Scot-Free aan het werk tijdens de Zeeuwse finale van PopSport in
Podium De Pit in Terneuzen. foto Mark Neelemans
ontwikkeling hebben doorge
maakt en een fantastisch optreden
weg gaven waren Zaniac, met hun
vrolijke liedjes kregen ze de zaal
aan het zingen, en GorkA27, met
hun garagerock en fantastische
zang kregen ze de zaal met gemak
aan het dansen.
