R T N E R
spectrum
PIERRE KA
Zaterdag 6 februari 2010
foto David van Dam/GPD
Bij de voordeur van de Riet
veld-villa in Breda wordt be
zoek direct gescheiden: pers
moet links de trap op naar de
met gouden platen behangen
werkkamer. De rest van de woning is ver
boden terrein voor wie hier beroepsmatig
komt. Daar kijken makers van bijvoor
beeld vooraanstaande televisieshows uit
Duitsland van op, vertelt Pierre Kartner
monter. „'Bij Onassis mochten we wel in
de huiskamer filmen', zeggen ze dan. Nou
hier dus niet. Dat heb ik ooit mijn vrouw
beloofd."
Dit is het verhaal van een man die al zo
lang meeloopt in de Nederlandse muziek
industrie dat hij grossiert in de al dan niet
geromantiseerde anekdotes over zijn lange
weg naar de top. Die vaak zegt 'om een
lang verhaal kort te maken' en dan toch
nog een flink aantal woorden nodig heeft.
Een man die meer dan eens na een bespie
geling verheugd opkijkt en concludeert
'dat zou een mooie titel zijn voor een lied
je'. En dus ook de man die ruim vijftig jaar
nadat hij zijn eerste liedje neerpende,
wordt vervloekt door half songfestivalmin-
nend Nederland omdat we met de meedei-
ner Ik ben Verliefd (Sha-la-lie) straks een
pleefiguur zouden slaan.
Kartner die nu op internet wordt uitge
maakt voor 'de ergste man ooit na Hitier
en Stalin' brak door in 1969. Daarvoor, zo
vertelt hij, was hij werkzaam in een Vlaam
se chocoladefabriek. Hij morste er expres
chocolade op zijn overall zodat zijn vrouw
daar hagelslag voor hun kind van kon ma-
Pierre Kartner (74)
schreef ruim vijftig
jaar geleden zijn
eerste liedje. Hij
domineerde de
afgelopen weken het
shownieuws met een
recente compositie.
Morgen wordt
duidelijk wie straks
namens Nederland
zijn felbekritiseerde
Ik ben Verliefd
Sha-la-lie zingt op het
Eurovisiesongfestival.
door Bernice Breure
ken. Banketbakker was hij ook, hij runde
een frietkraam en een pompstation terwijl
hij al die tijd verlangde naar een artiesten-
bestaan. „Al die liedjes in mijn hoofd wil
den eruit", verklaart Kartner. „Maar dan
komt de tijd dat je met je gezinnetje maar
weer boven je ouders gaat wonen en je
neerlegt bij een bakkersbestaan. Je hoopt
in je vrije tijd wat gitaar te kunnen blijven
spelen of in de weekeinden op te treden in
een bandje. Dan had ik liedjes geschreven
zoals een ander postzegels spaart."
Een doorbraak, hij geloofde er niet meer
in. Toen hij van Annie de Reuver van pla
tenmaatschappij Dureco het camavalsplaat-
je Bij Lily Marleen kijk je zomaar door haar
kanten bloesje heen mocht maken. „Wéér
sloeg het niet aan. Maar Annie vond-mij
wel een aardig menneke en ik mocht op
haar kantoor werken. Ik werd plugger. El
ke dag ging ik van Breda naar Hilversum.
Ik kon 's ochtends héél vroeg gratis met de
goederentrein mee omdat mijn vader bij
de Spoorwegen had gewerkt. Ik zie me
nog lopen naar de Vara met in mijn tas de
nieuwste plaat van Annie, Die Laatste
Dans. Dan hoorde ik Herman Stok (radio
presentator, red.) zeggen: 'Daar heb je die
lange met dat sikje met die troep van Dure
co weer. Zeg maar dat we het plaatje
draaien, dan gaat-ie tenminste snel weg'."
Kartner werd gepromoveerd tot producer.
„Ik kreeg een ton, in guldens, om een jaar
mee te stoeien. Op een regenachtige
avond stond Corry (Konings, red.), toen
nog zonder De Rekels, voor de deur. Ik liet
haar wat zingen in de hal. Ik vond het ei
foto ANP
genlijk niet zo goed. Ik heb het aan mijn
vrouw Annie te danken dat ik met Corry
in zee ging. Corry kapte Annie aan huis.
Mijn vrouw vond haar een leuk typetje.
„Toen schreef ik Huilen is voor jou te laat.
Dat werd een klapper. Ik kreeg de op
dracht heel snel een album met Corry te
maken. Ik schreef het.in anderhalve dag."
Eindeloos schaven aan een nummer is niet
aan hem besteed. „Het Smurfenalbum deed
ik ook in één dag. Ie moet de knop naar je
gevoel openzetten. En vooral niet denken
dat je nu iets héél bijzonders moet gaan
doen. Dan stap je naast de brug in het wa
ter. Je moet gewoon de brug op. Dat geldt
ook voor het songfestivallied. Je moet niet
denken: 'sjonge, sjonge een opdracht van
de grootste omroep in Nederland, het
Songfestival in Oslo. Het is toch nogal wat,
ook al heb je al je gouden platen'. Dan ben
je er al te veel mee bezig. Je moet gewoon
een liedje maken, meer niet."
Kartner werd geleefd nadat hij eindelijk
zijn plek in de Nederlandse muziekindus
trie had verworven. „Ik ging er slecht uit
zien, had nauwelijks tijd om te eten en
was dag en nacht aan het schrijven. Ik
maakte teksten af op de parkeerplaats van
de studio, soms zelfs tijdens de opnamen.
Manuela heb ik gedicteerd aan Jacques
Herb terwijl hij al achter het glas stond.
'Sjaak, heb je een daar een pennetje?
Schrijf maar op: De dokters vechten door,
zij weten niet waarvoor'."
De druk was groot. „Ik moest zeven arties
ten in de Top 40 zien te houden. Was Op
Losse Groeven op tv, dan keek ik naar mijn
