spectrum 6
Tamara van Haren
en haar vriendin
Zaterdag 6 februari 2010
„Deze maand werd ineens 435 euro aan
eigen bijdrage voor de zorg van mijn
rekening gehaald, 200 euro meer dan vorig
jaar. Ik word dubbel gepakt, eerst door mijn
ziekte en nu door het kabinet."
Honderdduizenden Nederlanders
zijn vanwege een chronische
ziekte permanent aangewezen
op zorg of begeleiding. Maar
door een opeenstapeling van
bezuinigingen wordt het leven
voor hen steeds moeilijker. „Ik
word dubbel gepakt, eerst door
mijn ziekte en nu door het
kabinet."
door Jacqueline Steenwijk
Tamara van Haren (rechts) en haar vriendin Samatha Obbes.
foto Rob Voss/GPD
MAATREGELEN
In de afgelopen jaren nam de overheid verscheidene maatregelen
waar met name chronisch zieken en gehandicapten de dupe van
zijn geworden.
De mogelijkheid om ziektekosten af te trekken bij de Belas
tingdienst werd beperkt. De algemene extra aftrekpost voor
chronisch zieken is zelfs helemaal afgeschaft. Hiervoor in de
plaats kwam de Wet tegemoetkoming chronisch zieken en
gehandicapten. Maar die vergoedingen zijn lang niet zo hoog
als de vroegere speciale belastingaftrek. Ook kan lang niet ie
dere chronisch zieke hier gebruik van maken. Mensen met
een visuele beperking vallen er bijvoorbeeld buiten.
De verplichte eigen bijdrage voor ziektekosten werd inge
voerd en de afgelopen jaren verhoogd.
De eigen bijdrage voor huishoudelijke hulp op grond van de
Wet Maatschappelijke Ondersteuning werd verhoogd.
De eigen bijdragen voor persoonlijke verzorging thuis of wo
nen in een instelling op grond van de Algemene Wet Bijzon
dere Ziektekosten werden verhoogd.
De eigen bijdrage voor begeleiding werd dit jaar ingevoerd.
De maximale vergoeding voor reiskosten werd beperkt.
Daarnaast zijn instellingen zelf ook steeds meer bijdragen
gaan vragen voor bijvoorbeeld het doen van de was, admini
stratie of versnaperingen.
Met haar hoofd is niets mis.
Dat wordt meteen duide
lijk als de chronisch zieke
Tamara van Haren (24) de
deur van haar woning
met een automatische knop opent. Ze
briest haar frustratie over alle nieuwe rege
lingen die het kabinet de afgelopen jaren
bedacht eruit. „Bussemaker schildert ons
af als debielen. Maar ik weet heus wel wat
er gebeurt."
Van Haren heeft meerdere progressieve
ziekten waardoor zij ieder jaar beperkter
wordt in haar functioneren. Haar spieren
sterven beetje bij beetje af Net als haar
bindweefsel. Daarnaast heeft ze een ziekte
waardoor haar spieren sneller scheuren en
gewrichten uit de kom schieten. Ook lijdt
ze aan suikerziekte.
Haar fysieke bewegingsruimte is beperkt
tot een paar centimeter waarin ze haar
handen kan bewegen. Om haar armen zit
ten spalken om te voorkomen dat haar elle
bogen of haar armen uit de kom schieten.
Lopen gaat ook al niet meer. Alles moet
met de rolstoel.
Voor alles heeft ze hulp nodig. Haar vrien
din helpt haar 's middags met eten. Haar
moeder doet de was en als ze naar de dok
ter moet, moet ze zelf iemand als begelei
der regelen. De verzorging mag namelijk
niet meer mee.
Haar lichaam mag volkomen afhankelijk
zijn, haar geest is dat niet. Eén keer per
week doet ze vrijwilligerswerk met gehan
dicapte kinderen. Ze volgt een studie kin
derpsychiatrie en gaat het liefst uit, doet
graag leuke dingen zoals kleren kopen en
gezellig ergens wat drinken. Maar juist dat
wordt haar steeds meer ontnomen.
„Deze maand werd ineens 435 euro aan ei
gen bijdrage voor de zorg van mijn reke
ning gehaald, 200 euro meer dan vorig
jaar. Ik word dubbel gepakt, eerst door
mijn ziekte en nu door het kabinet", zegt
Van Haren.
Van het resterende geld moet ze alles
doen: de zorgverzekering betalen, televisie,
internet, telefoon, eten, drinken, kleding.
Als er dan nog iets overblijft, kan ze een
keertje uit.
Haar chronisch zieke vriendin Samantha
Obbes (24) zit in hetzelfde schuitje. En het
einde is nog niet in zicht. Vanaf juli dit
jaar moeten ze ook een eigen bijdrage beta
len voor de begeleiding die ze krijgen. In
2011 gaat opnieuw hun eigen bijdrage voor
