Floortje Zwigtman Heerlijk in een spectrum 2 Zaterdag 6 februari 2010 Als kind van een jaar of zes wil de ze verpleegster worden. En later 'iets met paarden', of zwemkampioen, astronaut, bioloog. Ze ging naar de Pabo in Vlissingen ('want mijn ouders zaten alle bei in het onderwijs en die hadden lekker veel vakantie"). Maar schrijfster worden? Nooit aan gedacht. „En dat terwijl ik toch altijd bezig was met het tekenen en schrijven van verhalen. Alleen was het op de een of andere manier niet tot mijn kinderhoofd doorgedrongen dat je daar ook je geld mee verdienen kon." Tien jaar praktijkervaring heeft Floortje Zwigtman (35) inmiddels ruimschoots van het tegendeel overtuigd. Onder de vlag van haar eigen tekstbedrijf maakt ze in op dracht educatieve boeken en daarnaast heeft ze haar eigen, literaire, werk. Dat wordt doorgaans onder jeugdliteratuur ge schaard, maar blijkt nauwelijks in mindere mate door volwassenen te worden gewaar deerd. Ze heeft een aanzienlijke lezersschare opge bouwd, tot haar eigen verbazing eigenlijk. „Want de boeken die ik schrijf zijn niet de boeken die door uitgevers volop uitge bracht worden. Je ziet ook binnen de jeugdboekenwereld een heel sterke trend naar veilig uitgeven. Er wordt bijna zieke lijk in doelgroepen gedacht Uitgevers zijn heel erg bezig met overleven en dus zetten ze in op zeker. Als je dan boeken maakt zo als ik, die niet de geijkte thema's hebben, maar bijvoorbeeld gaan over groepsdruk en groepsgeweld - zoals Wolfsroedel - of over een homoseksuele romance - zoals Een groene bloem - dan ligt het niet zo voor Aanvankelijk had Floortje Zwigtman een boek van 300 bladzijden in gedachten. Het is een trilogie van 1600 pagina's geworden. Dinsdag verschijnt Spiegeljongen, het langverwachte laatste deel. Na acht jaar neemt de Middelburgse schrijfster afscheid van hoofdpersoon Adrian Mayfield en rondt ze haar drieluik 'Een groene bloem' af. Ze doet dat niet zonder opluchting „Het was heel zwaar. Ik heb heel hoge eisen aan mezelf gesteld." door Rolf Bosboom de hand dat er toch zo'n enthousiast lezers publiek voor is." Ze heeft geen enkel opvoedkundig oog merk met haar werk. „Het is blijkbaar nog een erfenis uit de tijd van de brave Hen drik dat boeken voor kinderen en jonge ren altijd iets moeten léren. Waarom? Kin deren en jongeren worden al voortdurend opgevoed - door ouders, leerkrachten, leef tijdsgenoten. Het is heerlijk om dan even te kunnen ontsnappen naar een wereld waarin je niet opgevoed wordt. Ik heb een vreselijke hekel aan boeken die je al te dui delijk iets proberen te leren. Bah, vrese lijk." Zwigtman laat haar lezers kennismaken met verrassende thema's. „Uitgevers heb ben, vooral met kinderen en jongeren, vaak het idee dat die willen lezen over het leven dat ze al kennen. Ik vraag me af of dat zo is. Bij mij was het in elk geval nooit zo. Ik was altijd blij als ik kon lezen over een wereld die me nog onbekend was, over het verleden bijvoorbeeld, of over een ver land. Dat "maakte mij nieuwsgierig, dat daagde me uit. Daardoor werd mijn denken, volgens mij, ook minder beperkt. Ik kon me beter inleven in anderen. Mis schien dat dat bij de mensen die mijn boe ken lezen, ook ontstaat. Dat zou een mooi bij-effect zijn." Haar nieuwe boek Spiegeljongen be tekent de voltooiing van de trilo gie Een groene bloem. Eerder ver schenen Schijnbewegingen (2005) en Tegen spel (2007). De trilogie speelt zich afin het Victoriaanse Engeland, aan het eind van de negentiende eeuw. Het is een menge ling van feit en fictie. Hoofdpersoon is de 16-jarige Adrian Mayfield, een jongen die zijn homoseksualiteit ontdekt. Hij raakt, op zoek naar geld en liefde, verzeild in de prostitutie en de herenkringen rond schrij ver Oscar Wilde. Hij wordt hopeloos ver liefd op kunstschilder Vincent Farley, maar die relatie komt in het tweede deel zwaar onder druk te staan als de mannen liefde voor Farley niet zo vanzelfsprekend blijkt te zijn. Het idee voor het verhaal ontstond al in de jaren negentig. Zwigtman had altijd al interesse in de negentiende eeuw en de li teratuur uit die tijd, maar de echte aanzet was een opmerking op de Pabo. „We had den een geschiedenisleraar die zijn lessen graag kruidde met pikante anekdotes. Hij vertelde een keer over de VOC-schepen die vanuit Middelburg en Amsterdam naar de Oost voeren. Dat waren natuurlijk lan ge tochten op zee, met weinig meisjes loos aan boord, dus de mannen begonnen on der elkaar maar wat Toen hoorde ik een medestudente naast me, een jongedame uit evangelisch-christelijke hoek, fluiste ren: 'Toen al...'. Dat was kennelijk toch meer iets voor de zondige 20e eeuw dan voor de glorietijd van Nederland." „Dat is voor mij de vonk, het vertrekpunt geweest. Want hoezo 'toen al'? Dat lijkt me toch vanzelfsprekend. Homoseksuali teit is zo oud als de Bijbel en wellicht nog ouder. Sodomie heeft zelfs zijn naam aan een bijbelse plaats te danken. Maar hoe was dat toen, hoe ging je ermee om in die tijd, want het bleef een doodzonde en ver boden door de wet? Dat was een wereld die mij volledig onbekend was. Toen kwam ik uit bij Oscar Wilde, die veroor deeld werd wegens 'onzedelijke handelin gen met personen van dezelfde sekse'. Maar ik wilde niet het verhaal van een heel bekend iemand vertellen, maar dat van een doorsnee jongen uit de tijd, de jon gens van de straat die ook tegen Wilde hebben getuigd." De geschiedenis van Adrian Mayfield groei de uit tot een immens project. „Ik had wel het verloop van het verhaal in gedachten, niet dat het drie boeken lang door zou lo pen. Oorspronkelijk ging ik uit van één boek van 300 pagina's. Maar ik heb de keu ze gemaakt voor een stijl van schrijven die verwant is aan de naturalistische romans uit de negentiende eeuw, van schrijvers zo als Émile Zola. Die vrij gedetailleerde ma nier van vertellen neemt wel de nodige pa gina's in beslag, waardoor het een drieluik werd. Achteraf gezien is het ook wel een

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2010 | | pagina 28