7 spectrum
Zaterdag 30 januari 2010
schil. Een nationaal monument zou aan
een datum verbonden moeten zijn. „Maar
voor elke nabestaande is de sterfdatum dé
datum van verdriet."
Al vaak ging Cobi Nijhuis mee naar het
beeld, onder een plataan in de schaduw
van het grootste bakstenen gebouw van
Nederland: de inktpot, ooit het hoofdkan
toor van de NS. Het zijn emotionele ont
moetingen, waarin partner en kinderen
kunnen vragen: 'Waren wij niet de moeite
waard om voor te blijven leven'. Ja, wat
zeg je dan? Als mens en tegelijkertijd als
vertegenwoordiger van het spoor?
Nijhuis: „Ik probeer dan uit te leggen, dat
iemand die hier voor heeft gekozen, het lij
den niet meer aan kan. Dat iemand in die
omstandigheden eerder zal denken: ik ben
het niet waard om te leven, de mensen
zijn zonder mij beter af."
Peilloze diepten heeft ze gezien in de ze
ven jaar dat ze het werk doet. Ze leeft mee,
maar houdt een professionele afstand. „Ik
geloof dat de Dalai Lama het ooit zo heeft
gezegd: 'andermans verdriet mag niet mijn
eigen verdriet worden'."
Hoe dat gaat met de tocht naar het monu
ment? „Eerst drinken we koffie. Ik probeer
dan ook te kijken hoe mensen in het leven
staan. Zijn ze gelovig of niet, of kijken ze
op spirituele manier naar de wereld? Het
is altijd bijzonder om mee te gaan. Heel
roerend was de keer dat bloemen werden
gelegd ter herdenking van een omgeko
men jongen. Toen liep er, naast de bloe
men, een lieveheersbeestje over het staal.
Een zus deed haar kapsel opzij, in haar oor
zat zo'n hele trits oorbellen met lieveheers
beestjesmotief. Ze zei: „Dat is mijn broer,
hij geeft ons nu een signaal."
Cobi lacht verlegen: „Op zo'n moment ge
loof ik daar ook heel erg in."
reageren?
spectrum@wegener.nl
F~
