media
39
heimwee tv
Ze heeft een
hoofdrol in de
tv-serie Annie M.G.,
speelt Natalee
Holloway in de
voorstelling A/let
Joran aan zee en
doet mee aan Wie is
de mol? Voor Peter
van Brummelen
reden genoeg voor
een gesprek met
actrice, schrijfster
en regisseuse
Sanne Vogel.
media@wegener.nl
024-3650570
Zaterdag 23 januari 2010
Het is de ochtend na
de uitzending van
de eerste aflevering
van het tiende sei
zoen van Wie is de
mol? „Er hebben 1,9
miljoen mensen gekeken!", zegt
Sanne Vogel (1984), even opgewon
den als verbaasd.. En er wordt ook
al zo goed gekeken naar Annie
M.G., de tv-serie waar ze de jonge
Annie M.G. Schmidt speelt.
Ze heeft zelf ook naar de eerste af
levering van Wie is de mol? geke
ken. „Ik was doodzenuwachtig. Ik
ben vaak genoeg op televisie, maar
dit was de eerste keer dat ik als me
zelf te zien was. Ik was bang dat
de kijkers zouden denken: wie is
dat stomme wijf?" Tot onthullin
gen over Wie is de mol? is ze niet te
verleiden. „Als ik mijn mond voor
bijpraat, kost me dat 250.000 eu
ro." En thuis, is ze daar ook zo dis
creet? Lachend: „Mijn vriend heeft
ook een geheimhoudingscontract
moeten ondertekenen."
Met die vriend, acteur Wouter
Zweers, speelt ze deze maand in
Met Joran aan zee, een lunchvoor-
stelling van theatergroep Nieuw
West. Met Joran aan zee is geba
seerd op de verdwijning van de
Amerikaanse Natalee Holloway en
de rol van de Nederlanders Joran
van der Sloot daarbij. Losjes geba
seerd, welteverstaan. De rol van
Natalee Holloway was voor Vogel
wel 'effe zoeken'. „Voor mij is ze in
de voorstelling al dood: een dolen
de geest. Het is een meisje dat heel
erg onder de plak zit bij haar moe
der. Ze maakt voor het eerst een
echt eigen keuze door op Joran af
te stappen. En ze heeft echt wel
door dat die niet helemaal deugt."
Op het toneel staan met haar ei
gen vriend, is voor Vogel niet hele
maal nieuw. „We hebben op de Pa
rade ook wel eens samen in een
voorstelling gestaan. Hij heeft bo
vendien in verschillende van mijn
regies gespeeld. Het is leuk samen
aan een voorstelling te werken.
We hebben het allebei altijd zo
druk dat we elkaar te weinig zien."
Het woord druk duikt nogal eens
op in de conversatie met Sanne Vo
gel. Op haar website staan drie
boordevolle cv's: als actrice, schrijf
ster en regisseuse. De vraag is na
tuurlijk waar die enorme daden
drang vandaan komt. In 2008 ver
telde ze bij Pauw en Witteman,
overmand door emoties, over haar
angst voor het kankergen dat in
haar familie rondwaart. Ze kijkt
met gemengde gevoelens terug op
de uitzending. „Ik was heel moe
en ook behoorlijk zenuwachtig. Ik
wist dat ze het wilden hebben
over mijn angst op jonge leeftijd te
overlijden, dus daar was ik niet
door verrast. Wat me wel aan
greep waren de filmpjes die ze ter
inleiding lieten zien. Je zag hoe ik
als 15-jarige die Kunstbendeprijs
won. Ik dacht: op dat moment is
het begonnen, toen ben ik op een
trein gesprongen die sindsdien
nooit meer is gestopt. Het was die
gedachte die me zo emotioneerde,
niet mijn angst voor kanker."
Die angst is er nog steeds. „Maar
hij is niet meer overheersend.
Vroeger was ik ervan overtuigd dat
ik niet oud zou worden. Tussen
mijn 13e en mijn 18e had ik daar
om een ontzettende drang mezelf
te bewijzen. Inmiddels heb ik zo
veel dromen verwezenlijkt, dat ik,
als het om kanker gaat, denk: als
het zo is, dan is het zo."
Ze groeide op in Nieuwegein. Bal
lerina wilde ze worden. Tot ze óp
haar 8e voor het eerst een toneel
stuk zag. „Ik was diep, diep onder
de indruk. Dit is het, dacht ik. Ik
was gegrepen door het totaalpak
ket. Van het woord regisseur had
ik nog nooit gehoord, maar ik be-
Annie vond
het goed
greep dat er bij zo'n voorstelling
meer mensen betrokken waren
dan alleen de spelers. Vanaf het
moment dat ik zelf theater ging
maken, zo rond mijn 13e, wilde ik
alles doen: spelen, maar ook schrij
ven en regisseren. Die combinatie
komt niet veel voor. Het zal ko
men doordat mensen zich speciali
seren door een opleiding te volgen
aan de toneelschool of de filmaca
demie. Ik heb zo'n achtergrond
niet, ik heb alleen mavo gedaan."
Over de vraag waar ze tot nu toe
het meest tevreden over is, hoeft
ze niet lang na te denken: haar rol
als de jonge Annie M.G. Schmidt
in de televisieserie Annie M.G.
„Wat een eer! Het is toch een van
de grootste televisieproducties van
de laatste tijd. De serie heeft een
heel mooi script en is ook nog
eens geregisseerd door Dana
Nechushtan, die ik al vanaf mijn
15e volg en bewonder. Ik had
nooit gedacht dat ik voor de serie
in aanmerking zou komen, want
ik kan totaal niet zingen. Het is op
gelost door mijn liedjes te laten in
zingen door Marike Jager."
Ze bereidde zich voor op haar rol
van de 18- tot 35-jarige Annie door
al het foto- en filmmateriaal dat
van de schrijfster uit die periode
bestaat, uitgebreid te bestuderen.
Ze zag dat de jonge Annie flink
aan de maat was. „Ik ben de laat
ste jaren behoorlijk afgevallen. Ik
weeg nu 20 kilo minder dan op
mijn 18e. Maar tijdens het draaien
van Annie M.G. dacht ik: nu maar
even stoppen met lijnen. Ik moest
wel een beetje op haar lijken."
Sanne Vogel ging voor haar rol
ook naar de Amsterdamse begraaf
plaats Zorgvlied, waar de schrijf
ster begraven ligt. „Ik heb haar om
toestemming gevraagd. Ik was er
samen met mijn vriend naar toe
gegaan, maar bij haar graf heb ik
hem even weggestuurd omdat ik
het toch wel wat gênant vond.
Toen durfde ik het te zeggen: „Hoi
Annie, ik ben Sanne. Ze hebben
me gevraagd jou te spelen in een
serie. Ik hoop dat je het goed
vindt." Ze had een goed gevoel
toen ze de begraafplaats verliet.
Annie M.G., morgen (zondag), Ne
derland 2, 20:15 uur.
Wie is de mol?, donderdag, Neder
land 2, 20:30 uur.
Met Joran aan zee, tot en met
31 januari in theater Bellevue,
Amsterdam. Aanvang 12:30 uur.
ijro Reageren?
redactie.media@wegener.nl
y m I
DAGBOEK VAN EEN HERDERSHOND
In de serie Heimwee TV worden elke week
tv-series uit het verleden belicht die de
geur van nostalgie ademen.
foto GPD
Een timide kapelaan, die
dagelijks discussieert met
zijn engelbewaarder en
zichzelf de herdershond
van zijn baas, pastoor
Bonhomme, noemt. Wie haalt het
in zijn hoofd daarover een tv-serie
van zestien delen te maken? En
dat ook nog in 1978, wanneer de
kerken amper nog bezoekers over
de vloer krijgen, pastoors steeds va
ker alleen in carnavalsoptochten te
zien zijn en iedereen vol vuur ach
ter Marx, Stones en Cruyff aan
loopt.
Toch was de KRO-serie Dagboek
van een herdershond meteen al na
haar eerste aflevering op 16 januari
1978 een doorslaand succes. Zes
miljoen kijkers kropen wekelijks
voor de buis om te kijken naar de
avonturen van de verlegen kape
laan Erik Odekerke in het Zuid-
Limburg van 1914.
Eijsden leverde de prachtige dorps
plaatjes. Geleen was met zijn opko
mende mijnindustrie de perfecte
locatie voor een conflict tussen tra
ditie en moderniteit. En de hoofd
persoon kapelaan Erik Odekerke
wekte met zijn jeugdige onhandig
heid voldoende stof voor sympa
thie, ergernis en spanning: alle
maal gevoelens waarvoor de ont
roerde kijker graag de zakdoek te
voorschijn haalde.
De grote tegenpool van de jonge
kapelaan Odekerke was pastoor
Bonhomme, met wie Odekerke
een stroeve relatie onderhield.
Hulp in zijn omgang met het dorp
en zijn conservatieve elite vond hij
bij kapelaan Paulus uit een nabu
rig dorp. Maar de onzekere kape
laan werd vooral overeind gehou
den door zijn engelbewaarder, die
hem met humor, plaagstootjes en
tips door de problemen loodste.
Intussen roddelde het dorp lekker
door over de kapelaan en 'zijn lief
Miete van der Schoor. Prachtig dra
ma, natuurlijk, met veel 'snikmo-
menten' en 'meeleefscènes'. Zelfs
de beroeps-tv-kijkers waren onder
de indruk. In 1978 won de Herders
hond de Gouden Televizier-Ring.
Het succes was vooral te danken
aan de acteurs die deze roomse
tv-reeks naar een ongekend hoog
niveau tilden. Ko van Dijk als boer
Bonte, Jan Teulings als Severinus
van de Schoor, Joop Doderer, Hei-
la Faassen, Guus Hermus, Johan te
Slaa, Jeanne Verstraete en de jonge
talenten Jo de Meyere als kapelaan
Odekerke, Bruni Heinke als Miete
van der Schoor en Renée Souten-
dijk als Klaasje Weenink. Dat is
toch heel wat anders dan de
soapies die tegenwoordig komen
en gaan in Goede Tijden, Slechte Tij
den en ONM. Ray Simoen
