Nick
Simon
17
Gedetailleerde regie
van oude rot in het vak
Informatieavond gebiedsgerichte
aanpak Philippine
De Gebiedscommissie Philippine nodigt belangstellenden uit voor
een voorlichtingsbijeenkomst over de 'Gebiedsgerichte Aanpak
Philippine'.
Deze bijeenkomst vindt plaats op dinsdag 2 februari 2010 in
Hotel Au Port, Waterpoortstraat 1 te Philippine, aanvang 20.00 uur
(de zaal is open vanaf 19.30 uur).
U kunt deze avond kennismaken met de gebiedscommissie.
De doelen uit het gebiedsplan worden toegelicht, waaronder
vrijwillige kavelruil, Ecologische hoofdstructuur en Staats Spaanse
Linies.
Na de presentatie is er de gelegenheid om nader geïnformeerd
te worden over deze doelen.
Opdrachtgever
Provincie Zeeland
Opdrachtnemer/uitvoerder
dienst landelijk gebied
voor ontwikkeling en beheer
maandag 18 januari 2010
door Willem Nijssen
De ideale schoonzonen Nick Si
mon verzorgden, ogenschijnlijk
moeiteloos, met hun band een
fraaie ogende en geoliede show,
waar de hits in sneltreinvaart - 29
nummers in minder dan twee uur
- voorbijkwamen, in exact dezelf
de volgorde als op de Overal-dvd
die vorig jaar al is verschenen.
De enige wijzigingen zaten in de
covers. Nick waagde zich solo aan
Hallelujah; samen deden ze I'm
yours van Jason Mraz. Zeker in het
foto Willem Mieras
Engelstalige werk bewezen Nick
Simon hun vocale kwaliteiten -
een klasse beter dan hun vriend
Jan Smit - én veelzijdigheid.
Slotnummer was Rosanne, dat eer
der in een Caribische versie had ge
klonken. De complete Nick Si-
mon-crew gingen in polonaise
over het podium en maakte het
feest, dat de hele avond al in de
zaal werd gevierd, compleet.
Video op vwiiw.pzc.nl
Theaterrecensent Willem Nijssen geeft wekelijks
zijn impressies weer van voorstellingen die hij
heeft bezocht of van plan is te bezoeken.
Vandaag: 'De Kersentuin' van Anton Tsjechov.
Afhankelijk van waar men het meest van
houdt, wordt Tsjechov gezien als één van
de.allergrootste schrijvers van (korte) ver
halen of van toneelstukken. Ikzelf zou niet
kunnen kiezen, maar ik heb in ieder geval wel alle
topstukken van hem al meermaals gezien. De Meeuw.
Oom Wanja. De drie zusters. En op zijn sterfbed dan
nog De Kersentuin.
Hij was een scherp waarnemer van de 'kleine mens',
van de ziel van mensen die op een of andere manier
zijn ontdaan van hun grandeur. Zijn personages pro
beren zich het hele verhaal lang te ontworstelen aan
hun uitzichtloze of saaie situatie, zonder resultaat.
Daar zit geen meeslepend noodlot achter, maar dood
gewone machteloosheid.
Daarmee schiep hij het zogenaamde 'stemmingsthea
ter'. Termen als 'komedie' of'tragedie' passen er ei
genlijk niet op.
De Kersentuin speelt in een Russisch landhuis dat om
geven is door een kersentuin. Anja is daar achtergeble
ven nadat haar moeder naar Parijs is gevlucht, toen
haar jongste zoontje was verdronken in een nabijgele
gen rivier. Ondertussen zijn de schulden zo hoog op
gelopen, dat het landgoed hoogst waarschijnlijk ver
kocht moet worden.
Volgens de rijke koopman Lopachin is er nog redding
mogelijk, door de kersentuin te rooien en er zomer
huisjes te bouwen, zodat er in de'zomer tegen beta
ling gasten kunnen verblijven. Maar iedereen van de
familie heeft wel een sentimentele reden om dat niet
te doen. En zo moet het onvermijdelijke toch gebeu
ren. Er komt een groots afscheidsfeest, maar op de
achtergrond is al te horen hoe de kersentuin gekapt
wordt.
Er hangt wel iets tragisch rond zo'n thema, maar om
dat de teloorgang uit onbezorgde machteloosheid
voortkomt, heeft het in de verte ook wel iets luchtigs.
En dat is wat - bij nauwkeurige lezing van een paar in
terviews - regisseur Erik Vos voor ogen heeft gestaan:
hij wil De Kersentuin niet per se zien als een komedie,
maar wel als een vaudeville. Een luchtig muzikaal to
neelstuk met vrolijke melodieën en komische liedjes,
vaak van satirische inhoud. En er is op zeker mo
ment muziek, volkse vrolijke klezmer-deuntjes van le
den van de Amsterdamse Shtetl Band. Er is werve
ling van rokken en hoeden, dan. Maar de onderliggen
de 'tristesse' blijft altijd voelbaar.
Diezelfde dubbelheid vind je terug in het intri
gerende decor. Reëel en abstract tegelijk. Zo
breed en zo hoog als het is, ingekleurd met
de lichte tinten van het impressionisme, met daarin
de aardekleuren van de weer wat somberder Haagse
School. Een imponerend podiumbreed schilderij,
waarin de mensen maar figuurtjes zijn. Onverander
lijk op.de achtergrond staat een leeg kinderbedje, de
stille getuige van een groot gemis. En het huis waar
al deze 'kleine' mensen - van slordige boekhouder of
hunkerende stiefdochter tot stamelende student of
waanzieke weduwe - toch iets mee hebben, dat huis
drijft weg naar de horizon.
Door op zoek te gaan naar uitersten - tegenover dat
stilgetuigende kinderbedje wordt roekeloos gestrooid
met geld, wordt harteloos verkracht - is het eigenlijk
voor het eerst dat het mij opvalt, hoeveel er wel niet
zit in deze éne (en dan nog luchtig bedoelde) Tsje
chov. Door weg te nemen, komt er bij.
Erik Vos vertaalde nog eens zelf de tekst helemaal op
nieuw en die bleek vervolgens meer dan een kwart
korter dan andere versies. Deze Kersentuin krijgt van
een heel oude rot in het vak (die zich bijvoorbeeld
nog durft verzetten tegen al die domme toneelzender
tjes van tegenwoordig) een ongelooflijk aandachtige
en gedetailleerde regie, en alleen daarom al moet iede
re toneelliefhebber hem gezien hebben. En dat kan,
want De Kersentuin komt nog naar de Stadsschouw
burg van Middelburg, op zaterdag 30 januari.
Deze week
Al drie miljoen toeschouwers zouden zich in Londen
al hebben laten verontrusten door een toneelthriller
over een geobsedeerde advocaat. Hij is er van over
tuigd dat hij en zijn familie vervloekt zijn door een
spookachtige 'Vrouw in het zwart'. In zijn poging het
kwaad te bezweren, begint de grens tussen werkelijk
heid en herinnering langzaam te vervagen. Het Thril
ler Theater, opgericht in 2003, probeert met deze
voorstelling de sfeer van de 'film noir' op toneel te
creëren. Woensdag 20 januari in het Arsenaaltheater
in Vlissingen.
De Kersentuin van Anton Tsjechov door Erik Vos voor Het Nationale Toneel
foto Deen van Meer
