m
media
35
Voor hun tv-debuut Toren C kregen Margot Ros en Maike
Meijer de prestigieuze Lira Scenarioprijs. De tweede serie
over de bizarre gebruiken en gebruikers van het beruchte
kantoorgebouw is naar eigen zeggen nóg schérper.
En voorai: zonder boodschap,
door Monique Brandt
media@wegener.nl
1024-3650570
Zaterdag 16 januari 2010
Een kleine crisis tijdens
de geluidsnabewerking
van de VPRO-comedy
Toren C. Die op het oog
veelbelovende scène
met door Maike Meijer
(1967, Nijmegen) perfect gespeelde
slow-motionfragmenten werkt
niet, constateert regisseur Albert
Jan van Rees. „Het is net alsof de
fragmenten langzaam worden afge
speeld, wat niet zo is. De grap
komt niet over."
Perfectionisten Maike Meijer en
Margöt Ros (1965, Eindhoven), sa
men goed voor vrijwel het gehele
bestand aan personages die de co-
medyreeks bevolken, balen, en
niet zo'n beetje. „Hier slaap ik nou
echt niet van", zegt Meijer met
een lang gezicht. „Ver-schrik-ke-
lijk! We dachten echt dat dit de
leukste scène van de hele reeks
zou worden en dan is het niks!"
De dip op het kantoor waar de se
rie tv-klaar wordt gemaakt, is kort
maar hevig en gaat gepaard met
vloeken die in ieder geval een
hoop creativiteit verraden. De vol
gers van Toren C zijn wel wat ge
wend. Minutenlange scheten, tele
foons op de trilstand die voor heel
andere dingen dan telefoneren
worden gebruikt, mislukte fellatio-
pogingen met een keur aan groen
ten op het kantoortoilet, tenen
krommende blunders onder het
oog van collega's: de humor in To
ren C is nu eenmaal ook niet altijd
even fijnzinnig.
Aan de andere kant hebben de
actrices/schrijfsters/bedenksters/
mede-producenten van Toren C
wel degelijk oog voor tragiek, voe
ren ze meteen aan. Het is niet al
leen maar lachen, gieren, brullen
in de onpersoonlijke kantoortoren
waar allerlei markante types, die
door hun werk tot elkaar veroor
deeld zijn, genadeloos en keihard
in hun hemd worden gezet. Ros
en Meijer tonen graag de schuren
de momenten dat mensen zichzelf
ongezien wanen, maar het jam
merlijk genoeg toch niet zijn.
„Daarom is een kantoor zo'n goe
de arena", zegt Ros. Meijer: „Ieder
een draagt een masker. Je denkt
dat jij de enige bent die een snot
propje onder zijn bureau smeert.
Maar kijk eens op een kantoor:
daar zit zoveel onder die tafels ge
smeerd, dat de Twin Towers er
weer mee overeind gemetseld zou
den kunnen worden. Zo blijkt uit
Vrouwelijke
kantoorhumor
-
m lw T
een Zweeds onderzoek dat 60 pro
cent van de vrouwen in kantoor
situaties masturbeert op het toilet.
Zoiets stemt mij heel vrolijk, dat is
wel heel erg Toren C."
De twee actrices vullen elkaar tij
dens het gesprek aan als een ééneii-
ge tweeling. Beiden afkomstig uit
het theater, liepen ze steeds weer
tegen de beperkingen van de büh
ne aan. Meijer: „Televisie is een
jfjg|f||
ipsn*
heel leuk, ander medium waar
mee je veel meer naar jezelf toe
kunt trekken. Mijn helden waren
de Britse French en Saunders, en
de makers van The Office. Series
waar ik naar zat te kijken en dacht,
zoiets wil ik ook maken, iets wat
helemaal uit je eigen koker komt.
Zo helemaal van jezélf."
Het initiatief voor het duo ligt bij
Meijer. Op een dag hoorde ze Ros
Margot Ros (links)
en Maike Meijer,
foto David van Dam
een komisch vakantieverhaal ver
tellen in de kroeg. Ros: „Maike bel
de me later op of ik met haar een
tv-serie wilde gaan schrijven." De
samenwerking bleek meer dan
vruchtbaar. Na verschillende plan
nen maakte het tweetal een eigen
proefprogramma rond een kan
toorcomplex. Bij de VPRO werd
die juichend binnengehaald.
Een jaar lang werkt het tweetal
aan één serie Toren C, die per afle
vering zo'n vijftien verschillende
scènes en veertig verschillende ka
rakters bevat. Na alle opnamen
wordt pas vastgesteld welke scène
in welke aflevering komt. Veel tijd
gaat ook zitten in het schrijven.
Ros: „Wij improviseren niet en
schrijven elke scène tot in de klein
ste details uit. Tot wat er aan de
muur hangt. Een omgeving zegt
veel over een karakter. Wij maken
overigens geen echte kantoorserie.
De serie gaat over mensen, de scè
nes spelen zich af op een plek
waar je iets hoog te houden hebt.
Waar je dus veel dieper kunt val
len dan thuis, in een veiligere om
geving." Meijer: „Als we weer ter
minologie nodig hebben, plukken
we dat van Managerstaal.nl. Wij
hebben geen idee."
Toch werd de serie in september
beloond met de prestigieuze Lira
Scenarioprijs. Het duo werd ge
roemd voor de oorspronkelijkheid
en het spelen met vrouwelijke as
pecten. Dat is mooi, maar niet zo
bedoeld, aldus Ros. „Toevallig heb
ben we borsten en zien mannen
er anders uit. Omdat we vrouw
zijn, kunnen we wel verder gaan
in grappen over vrouwen." Meijer:
„Omdat men in Nederland niet
echt gewend is aan humorseries
van en door vrouwen, vallen we
op. Hoewel je bij vrouwen ook
wel minder zelfspot ziet, ze vin
den het moeilijker zichzelf onder
uit te halen. Daar valt dus nog wel
terrein te ontginnen. Maar verder
hebben we geen boodschap, geen
bedoeling. Ons motortje is het ple
zier van het spelen." Ros: „Hoezo
spelen met man/vrouw-verhoudin
gen, wij zijn gewoon twee wijven
die gein willen trappen."
Het besluit voor de aankoop van
een derde seizoen is nog niet geno
men, al hoopt het duo hartgron
dig door te kunnen gaan. Plannen
en ideeën zijn er genoeg. Ook
voor een theatervoorstelling, een
film, een fansite. Meijer: „We ra
ken steeds meer in Toren C ver
zeild. Het is meer en meer een ma
nier van kijken naar de wereld."'
www.torencfan.nl
Toren C, maandag, Nederland 3,
21.50 uur.
M Reageren?-
redactie.media@wegener.nl
DERRICK
In de serie Heimwee TV worden elke week
tv-series belicht die de geur van nostalgie
ademen.
foto GPD
£t h arry, hol schon mal
II den Wagen' is in de
wereld van Heim-
I wee TV misschien
wel de beroemdste
uitspraak die nooit is gebezigd.
Want in tegenstelling tot wat veel
mensen denken, heeft Oberinspek-
tor Stephan Derrick van de Krimi-
nalpolizei München dit in geen en
kele van de 281 afleveringen van
de serie Derrick gezegd tegen zijn
trouwe assistent Harry Klein.
Derricfe-vertolker Horst Tappert
wijst in 2004 met een beschuldi
gende vinger naar het journaille.
„Een of andere journalist heeft die
uitspraak opgeschreven, terwijl ik
dat nooit zo heb gezegd. Het citaat
ging een eigen leven leiden."
Derrick is dé degelijke, rechtlijnige
en onomkoopbare politieambte
naar. Een inspecteur van de oude
stempel, die zich uitsluitend ba
seert op keiharde feiten. En die ver
dachten door zijn tergend trage on
dervragingstechnieken tot wan
hoop drijft. Door de glazen van
zijn grote bril staart hij met kille
visogen naar de van moord ver
dachte prof. dr. zus-en-zo, de veel
te jonge weduwe van een doodge
schoten bejaarde miljonair of de
waanzinnig kijkende tuinman van
een recent afgeslachte onderne
mer. Meestal rustig en onderkoeld,
maar regelmatig ook streng en
soms zelfs verontwaardigd stelt hij
vragen als Was machen Sie beru-
ffich? of Hatten Sie eine Affaire mit
Fraulein Müller? en Warum liügen
Sie mich an?
De gesprekken duren vaak minu
tenlang. Bij gebrek aan grootse de
cors zoomt de camera in op de ge
zichten. De lens legt genadeloos el
ke subtiele reactie vast. Daardoor
ontstaat de psychologische span
ning die de serie zo bijzonder
maakte. Miljoenen kijkers in zo'n
honderd landen volgen vanaf 1974
elke week de verrichtingen van de
inspecteur en zijn door Fritz Wep-
per gespeelde hondstrouwe assis
tent. Als de serie in 1998 stopt, zijn
Derrick en Harry allang culthel-
den.
In Nederland eren de komieken
van Jiskefet de politiemannen op
geheel eigen wijze. Zelfs de Neder
landse politie maakt gebruik van
de diensten van Derrick in de
voorlichtingscampagne voor intro
ductie van het splinternieuwe
alarmnummer 0900-4488.
In 2004 krijgen de fans dan toch
nog die ene, legendarische zin te
horen. In de tekenfilm Derrick -
Die Pfficht ruft, met de stemmen
van Tappert en Wepper, zegt Der
rick eindelijk: „Harry, hol schon
mal den Wagen." Stefan Dölcken
