spectrum
De openbaringen van Davids
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
vluchthaven
Marjan
Berk
Zaterdag 16 januari 2010
Op het moment dat ik deze column
schrijf, heerst er op de televisie ach
ter mij een rellerige sfeer. De publica
tie van het rapport Davids heeft ge
werkt als een soort bermbom, en tot op dit ogen
blik is het nog totaal onduidelijk waar de scher
ven onherstelbare verwondingen hebben ver
oorzaakt.
Maar in mijn eigen omgeving, om maar eens te
spreken van kleine, zeer kleine kring, heeft de
publieke ruis tot heftige gesprekken en menin
gen geleid. Ik spreek van de kleine kring, de
vriendschap tussen een goede vriendin en mij
zelf, die zich vooral op telefonische basis vol
trekt.
Mijn vriendin is al een hele week buitengewoon
enthousiast. Zij leest de met de Engelse Booker-
price van afgelopen jaar bekroonde roman van
Hillary Mantel, Wolf Hall. „Het speelt tijdens de
regering van Henry VIII, en is vooral verteld uit
het oogpunt van Thomas Cromwell. Heerlijk!"
Nu breken er in politiek vaderland de Hoekse en
Kabeljauwse twisten uit. Ik sla geen nieuws- of
actualiteitenprogramma over en ben stink-
nieuwsgierig naar de afloop. Enthousiast bel ik
mijn vriendin, die fel reageert. „Die afschuwelij
ke politiek. Het is toch allemaal een machtsspel
letje! Ik kijk er niet naar! Ik wil er niets van we
ten! En ook niets van horen! Ik ga gehaktballen
draaien!"
Ik mompel nog een zwak verweer. „Volgens mij
is het een historisch ogenblik, wat er nu gebeurt
is nog niet eerder vertoond. Als het niet zo be
schamend voor de politiek zou zijn, dan is het
op z'n minst top-amusement!"
Mijn vriendin luistert niet meer, zij keert terug
naar haar gehaktballen. Maar de volgende och
tend wil ik haar toch nog even spreken.
„Lieve schtit. Jij leest vol animo een historische
roman over Cromwell en Hendrik de Achtste, je
smult er van. En ik smul van de hedendaagse va
derlandse politiek! Het is net schaken. En het
doet me ook voortdurend denken aan de kabi
netsformatie van 1977, toen de PvdA de verkie
zingen had gewonnen en de formatie maar niet
wilde lukken. Uiteindelijk gingen van Agt en
Wiegel met elkaar eten in het beroemde restau
rant Le Bistroquet op het Haagse Lange Voor
hout, en toen kwam er van de een op de andere
dag een kabinet Van Agt (Wacht minister Verha
gen in de coulissen?)"
Lieve lezer, lach mij niet uit over mijn politieke
mijmeringen van de kouwe grond. Wanneer u
zaterdagochtend deze krant openslaat, weet u al
hoe de zaken er voorstaan. Ik zit hier op donder
dagochtend maar een beetje te kibbelen met
mijn goeie telefoonvriendin en te gissen hoe het
gaat lopen. Maar ik heb ook het gevoel dat ik in
mijn eigen historische roman zit, en ik blijf het
verhaal met animo volgen. Want in de tijd van
Hendrik de Achtste en Cromwell duurde het
soms maanden voordat het volgende dorp wist
wat er was geschied. Zijn wij niet bevoorrecht,
dat wij letterlijk van minuut tot minuut kunnen
volgen wat er op het politieke toneel gebeurt?
Overigens heb ik genoten van het zorgvuldige
taalgebruik van mijnheer Davids. Die begon zijn
verslag met een cultureel moment, door het
schilderij met het verhaal van David en Goliath
van Titiaan in de Chiesa della Salute in Venetië
te betrekken in zijn openbaringen. Context, daar
ben ik dol op.
