Politiek probleem als verdiepen niet mag
Geen kind wacht langer dan 9 weken
Balkenbrij-recept houdt Hans onder de levenden
Zeeland mobiliseert om reactor
Pallas naar Borssele te halen
Behappen
De Raad van State doet van
daag uitspraak over de vraag
of de derde verdieping van
de Westerschelde schade
toebrengt aan de natuur. Er
zijn twee scenario's.
Nederland en België ma
ken in 1839 een harde
afspraak: Nederland
draagt zorg voor een
vrije scheepvaart op de Schelde
(lees: naar de haven van Antwer
pen).
Dit onderdeel van het zogenoem
de scheidingsverdrag is mede de
basis voor de vervolgafspraken die
beide landen maken in 2005. In
door Jeffrey Kutterink
die Scheldeverdragen spreken
Vlaanderen en Nederland af de
zee-arm voor het eind van 2009 te
verdiepen tot 13,1 meter. Zo kun
nen ook de grootste containersche
pen onafhankelijk van het tij Ant
werpen bereiken.
Eind juli 2009 steekt de Raad van
State vooralsnog een stokje voor
het baggeren, 's Lands hoogste ad
ministratieve rechtscollege is er
niet van overtuigd dat het Euro
pees beschermde natuurgebied
(Natura 2000) geen schade lijdt
door de derde verdieping. Elke
schade dient te worden gecompen
seerd. Het kabinet houdt vol dat
door 'slim storten' geen schade op
treedt. De Raad van State kan van
daag twee conclusies trekken: de
derde verdieping gaat wel óf gaat
niet ten koste van de natuur.
Is het oordeel dat de natuur geen
schade wordt berokkend, dan kun
nen de baggerschepen vrijwel on
middellijk aan de slag.
Anders ligt het als de Raad van Sta
te vindt dat de natuur wel schade
lijdt. De Raad vernietigt dan de
baggervergunning. Dat leidt tot po
litieke problemen, want zowel het
kabinet als de Tweede Kamer vin
den dat de Schelde zo snel moge
lijk moet worden verdiept. Als het
kabinet de koninklijke weg volgt,
gaat het opnieuw met Vlaanderen
onderhandelen om het verdrag
open te breken. Immers, de rech
ter heeft het laatste woord. Maar
dat is een politiek onhaalbare
zaak. Vlaanderen laat niet voor
niets in de zomer van 2009 mer
ken dat het geduld op is. De
Vlaamse premier Kris Peeters
dreigt met een schadeclaim.
Een noodwet kan de ruzie tussen
Nederland en Vlaanderen beëindi
gen. Dat is eerder vertoond: bij de
tweede verdieping. Door de specia
le wet kon het baggeren toen di
rect beginnen. Maar juristen uit
ten daarop kritiek, omdat nood
wetten daarvoor niet zijn bedoeld.
Ook de Kamer twijfelt nu over de
inzet van het paardenmiddel. Sail
lant is dat de noodwet ook weer
langs de Raad van State moet. Al
is er een wezenlijk verschil. Van
daag oordeelt het administratieve
rechtscollege over bezwaren. Bij
de behandeling van een noodwet
is de Raad van State een adviesor
gaan van de regering. En die kan
het advies naast zich neerleggen.
Vervolgens moet de wet nog langs
de Tweede en Eerste Kamer.
Aangezien er in politiek Den Haag
geen discussie is over de derde ver
dieping, kan die op deze wijze als
nog worden geregeld. Wel zal de
Europese Commissie Nederland
waarschijnlijk in gebreke stellen.
De Westerschelde is immers be
schermd natuurgebied en natuur
mag er niet worden vernield zon
der compensatie. Maar dan is de
Westerschelde inmiddels verdiept.
door Nadia Berkelder
MIDDELBURG - Jeugdzorginstelling
Agogische Zorgcentra Zeeland
(AZZ) is erin geslaagd de wachtlijs
ten terug te brengen tot maximaal
negen weken. Op dit moment
wachten nog veertien kinderen in
Zeeland op hulp. Vorig jaar rond
deze tijd waren dat er nog 170.
Daarmee voldoet AZZ aan de eis
die minister Rouvoet van Jeugd en
Gezin had gesteld. Voor AZZ is dit
een tussenstap, zegt directeur
Hein Abbing. „Eind dit jaar moet
de wachtlijst teruggebracht zijn tot
vier weken. En er zijn situaties
waarbij je niet kunt wachten: als
de veiligheid van een kind in het
geding is bijvoorbeeld."
Vorige week uitte de Randstedelij
ke Rekenkamer nog kritiek op de
cijfers die jeugdzorginstellingen
presenteren. De daling van het aan
tal kinderen op de wachtlijst in de
provincies Noord- en Zuidhol
land, Utrecht en Flevoland was
niet te danken aan snellere zorg,
maar aan een administratieve ver
schuiving. „Bij ons is dat anders",
zegt Abbing. „Wij hebben dezelfde
telling gehanteerd als vorig jaar.
Onze wachtlijsten staan dan ook
niet administratief op nul, maar
écht op nul."
De nadruk op negen weken is wat
geforceerd, vindt ook Abbing. In
crisissituaties is wachten niet mo
gelijk, maar soms kan het wél en
in andere gevallen loont het echt
de moeite: als iemand op een
plaats in een specifieke instelling
wacht bijvoorbeeld. „Ik wil graag
naar het ziekenhuismodel. Als je
daar komt met een gebroken arm
word je meteen geholpen, maar
als het niet zo dringend is, moet je
even wachten."
Abbing denkt dat wachtlijsten nog
verder in te krimpen zijn door
meer aan preventie te doen. „Zo
voorkom je dat mensen met een
formele hulpvraag komen."
MIDDELBURG - Overheden, bedrijfs
leven, onderwijs en gezondheids
zorg slaan de handen ineen om te
proberen de nieuwe reactor Pallas
voor nucleair onderzoek en de pro
ductie van nucleaire geneesmidde
len naar Borssele te halen.
Pallas moet de huidige hoge-flux-
reactor in Petten vervangen. De
uitbater van die reactor, de Nucle
air Research Group, wil het liefst
in Petten blijven.
Verenigd Zeeland vindt evenwel
dat de voordelen van de locatie
Borssele bij die voorkeur onvol
doende op waarde worden ge
schat. Vestiging in Zeeland bete
kent bundeling van nucleaire acti
viteiten (kerncentrale Borssele,
plannen voor een tweede atoom-
stroomfabriek en het opslagcen
trum voor radioactief afval Covra).
Die mogelijkheid van bundeling
doet zich maar eens in de zestig
jaar voor. Zo lang gaat een onder
zoeksreactor immers mee. De sa
menvoeging van nucleaire activitei
ten levert schaalvoordelen op - te
denken valt aan beveiliging en vei
ligheid - en er kan een wisselwer
king ontstaan met het bedrijfsle
ven en onderwijsinstituten.
De initiatiefnemers vragen minis
ter Cramer van VROM ervoor te
zorgen dat Borssele serieus naast
Petten wordt afgewogen.
land kunnen opschrijven. De jon
ge vluchtelingen zijn hun thuis
land, hun cultuur en hun familie
kwijt, weet Jethro. „Ze staan hele
maal alleen, zonder ouders. Het is
een kwetsbare groep, die vaak on
derbelicht blijft. Deze jongeren
hebben allemaal een vluchtver
haal, dat ze niet zomaar delen met
een ander. Vaak hebben ze gelo
gen of dingen verdraaid om het
land binnen te komen. Daardoor
hebben ze de neiging om ook over
andere dingen minder te praten."
En dat is geen goede zaak, weten
de studenten na hun cursus over
rouw- en verliesverwerking. Nata
lie van Vredegem: „Als jé iets wilt
verwerken, moet je er bij stil
staan."
Gemaakt door: Jeroen Bostelaar,
Kim van der Wissel, Caroline van
den Berge, Marianne van den Ber
ge en Susanna Briceno.
Bestemd voor: mensen die met ver
lies en rouw te maken hebben (ge
had), en hun vrienden en familie.
Susanna Briceno, Kim van der Wissel, Marianne van den Berge en Jeroen Bostelaar. foto's Lex de Meester
Het gezin van Marianne
van den Berge uit Mid
delburg was twee jaar
geleden betrokken bij
een ongeluk. Haar kinderen liepen
daarbij brandwonden, op. „Ik vond
een boekje met verhalen van men
sen die hetzelfde meegemaakt had
den als ik. Ik heb het verslonden."
Dat was de aanleiding voor het
boekje Behappen. Het beschrijft
de ervaringen van Max, Evelien,
Irene, Hans en Niek. Allemaal zijn
ze iemand verloren. „Behappen
draait om herkenning: je krijgt het
gevoel dat de mensen in het boek
je je begrijpen, ook al ken je ze
niet", zegt Marianne.
De titel van het boek slaat op de
kookrecepten die bij elk verhaal
staan. Marianne: „Die recepten ma
ken het verhaal nog persoonlij
ker."
Susanna Briceno: „Het houdt de
persoon in leven. De kinderen van
Niek hebben hun opa Hans bij
voorbeeld nog nooit gezien, maar
de balkenbrij die hij zo lekker
vond, geeft hem toch een plaats in
het gezin."
Het luisteren naar de verhalen had
impact, vertellen de studenten. „Je
merkt hoe ingrijpend het verlies is
voor iemand. Zoiets duurt een le
ven lang", zegt Susanna. Kim
schreef het verhaal van haar
schoonzus Evelien op. „Sindsdien
is onze band veel hechter gewor
den. We hebben echt iets gedeeld
samen."
Behappen geeft ook tips over
omgaan met rouwende men
sen.
Marianne: „Luisteren is het allerbe
langrijkst. Je hóeft zelf niks te zeg
gen." Kim: „Ik merkte dat ik me
zelf ook schuldig maakte aan de
don'ts. Ik heb bijvoorbeeld al jaren
een vriendin die iemand verloren
is, maar ik heb daar nooit écht
met haar over gepraat."
En dat is wat de studenten willen
bereiken met hun project: gesprek
ken losmaken. Kim: „Toen ik het
boekje aan mijn familie en vrien
den liet zien, merkte ik al dat het
gesprekken over verlies losmaakte.
Dat is het mooiste effect dat je kan
wensen."
