reazeiii4
a.
s
sr
Ut
Boze geesten
rjrf
IJe Nederlandse rotjes
brengen hier nog geen
kleuterklas in vervoering
Aan weerszijden liggen
woestijnen: de Kalahari en de
Namib Desert. Namibië, in het
zuidwesten van Afrika, is woest
en leeg. Ingrid Brouwer bezocht
het onherbergzame land en
kwam terecht in luxueuze resorts.
Zaterdag 2 januari 2010
reizen@wegener.nl
024-3650360
TO
7s
w
O
Het tropische eiland waar werk cn vakantie deze tijd
van het jaar zo aangenaam te comhineren zijn, ligt
te branden in de zon. Bon pasku, vrolijk kerstfeest,
is net achter de rug. We gaan volle kracht richting oud en
nieuw. De zeecontainers waarin de kerstbomen naar het ei
land zijn vervoerd, worden in snel tempo gevuld met alles
wat nodig is voor het grote eindejaarsritueel: vuurwerk.
Vuurwerk!
Vanaf derde kerstdag overal verkrijgbaar. En dan niet het
kinderspul dat in Nederland over de toonbank gaat. De rot
jes zoals die eens per jaar, heel even en onder veel protest,
in ons land mogen worden afgestoken, zouden hier nog
geen kleuterklas in vervoering kunnen brengen. Hier ver
koopt men het serieuze spul. En elk jaar springt er wel
weer een 'klapchie' (rotje) uit, die de heftigste knal veroor
zaakt. Vorig jaar was dat de 'Vöodoocracker', Het tot ont
ploffing brfngen van zo'n exemplaar op de parkeerplaats
aan zee vorig jaar liet alle autoalarmen afgaan. Een extra
feestelijk effect! Eens kijken wat er dit jaar te krijgen is.
Zoals gezegd, vanaf de dag na kerst is het spul te koop. En
mag het ook nog eens officieel worden afgestoken. Daar
door neemt het geknal langzamerhand volledig bezit van
de lome atmosfeer die dit Antilliaanse eiland zo kenmerkt.
Komt een serieuze 'klapchi' iets te dichtbij tot ontploffing,
dan lijkt het alsof de taliban op het strand staat. Kaboem! Je
schrikt je rot cn balt de vuist richting dc brutale jongens die
wegrennen.
Er gebeuren hier trouwens maar weinig ernstige on
gelukken met al dat geknal. Oefening baart kunst,
denk ik. Hier, op dit eiland, krijg je tenminste nog
de kans het afsteken goed te leren. Dat ene uurtje
per jaar dat het in Nederland is toegestaan, moet
wel tot ongelukken leiden. Niemand kan het nog.
lammer.
Wat was het vroeger een feest, de kerstvakantie. De
dorpssmid had altijd wel een partijtje superknallers
uit China te koop. Vuurpijlen deden wij niet aan. Dat was
voor dc ouders. Geknald moest er worden. De boze geesten
verdrijven. Een oerdrang, nietwaar?
In een paar grote melkbussen draaiden we een bougie. Car
bid en water erbij, deksel stevig aandrukken. Even wachten
op de gasvorming. Dan een trap op de pedalen van de
brommer die aan de bougie was verbonden. Meteen de oor
verdovende knal. Heerlijk! En opnieuw en opnieuw. Wel
een touw aan het deksel binden, anders vind je hem nooit
meer terug.
Veldwachter Abrahams verschijnt aan de rand van het wei
land. I lij wacht nog een knal af en steekt zijn duim op.
'Geen rommel achterlaten, jongens' en hij vervolgt zijn ron
de. Een ronde waarop eigenlijk nooit iets gebeurde.
Inderdaad, de tijden zijn veranderd. Teveel mensen op el
kaar gepakt, pais en vree zijn vaak ver te zoeken, agressie be
heerst de straten. Daarom zijn we banger geworden. Bang
voor alles. Ook voor vuurwerk. Binnen een paar jaar zal het
wel verboden zijn. Mag je in de striemende regen kijken
hoe de burgemeester als een van de weinige uitverkorenen
het laatste lontje aansteekt. En wij maar 'oh' en 'ah' roepen.
Ik herinner me nog hoe quizmaster Theo Eerdmans ooit tij
dens zo'n politiek correcte vuurwerkshow een rotje in zijn
mond kreeg toen hij iets te lang bewonderend de lippen
van elkaar liet. Boem! Ook gevaarlijk dus. Uiteindelijk zal
het wel neerkomen op een televisieregistratie van een groot
vuurwerk, dat elk jaar op oudejaarsnacht wordt 'afgespeeld'.
Veilig en saai.
Begrijp me goed, ik ben tegen vuurwerkvandalismc. Een
beetje voorzichtig doen, kan ook geen kwaad. Maar de voor
pret cn de spanning van het afsteken zou ik mijn kinderen
echt niet willen onthouden. Ook daarom ben ik blij met
het tropische eiland.
Bijna 12.00 uur op oudejaarsdag. Zo dadelijk sluiten alle be
drijven voor de laatste keer in 2009. Traditioneel wordt daar
bij de 'pagara' afgestoken. Een tientallen meters lange
streng rotjes, goed voor een kwartier oorverdovende herrie.
Meestal mag een kleuter het korte lontje laten ontbranden,
met behulp van de sigaar van vader. Als het donker is, ga ik
met de jongens op pad om zelf af te vuren. Ja, ook wat
mooie pijlen. Ik ben nu tenslotte ook ouder. Maar eerst lek
ker knallen. Topstuk dit jaar is de 'Bin-Ladencracker*. Je
moet er maar opkomen. Oorverdovend. We genieten. Dag
boze geesten. Maak plaats voor een gelukkig nieuwjaar.
Luxe m
wildernis in
Namibië
Leden van de Himba bereiden de maatltijd. Op de achtergrond de
veekraal.
De landrover stopt aan
de voet van de heuvel.
We klimmen naar de
top, waar de wind ons
haast uit onze schoe
nen blaast. Links is een vlakte
waar struisvogels en springbokken
lopen. Aan de andere kant gloeit
een zandduin oranje op in de on
dergaande zon. Terug bij de auto,
heeft de gids een tafeltje uitge
klapt en uit de koelbox witte wijn,
bier en gin-tonic gepakt. Er is zelfs
een schaal met snacks. Welkom bij
de sundowners drive van Litde Kula-
la, een resort van Wilderness Safa
ri's op een uurtje vliegen van de
hoofdstad Windhoek.
De meeste toeristen verblijven
twee of drie nachten in een resort
en gaan dan door naar de volgen
de. De maatschappij Sefofane ver
zorgt het vervoer met Cessna's,
vierpersoons vliegtuigjes.
Little Kulala grenst aan Nau kluft
National Park, een gebied met
enorme zandduinën met door de
wind gevormde scherpe richels.
Het park dringt over een afstand
van van zeker 50 kilometer het bin
nenland in. We bereiken het ge
bied door een drooggevallen ri
vier. Sossusvlei heet die plek, Afri
kaans voor waterverzamelplaats.
Sommige duinen kun je beklim
men over de spitse, mulle zandrug-
gen. Dan heb je uitzicht over bij
voorbeeld de Deadvlei, een vlakte
met bomen van wel 1.000 jaar
oud. De struisvogels, spring- en'
spiesbokken, jakhalzen en vogels
die hier leven, hebben zich aange
past aan het leven in hitte en
droogte. Ze kennen elke waterhole.
Die nacht slapen we op het dakter
ras van de lodge. We staren tot de
slaap ons overmant naar de feno
menale sterrenhemel.
Pm
vf
i-111
Een reis in Namibië voert door een woestijnlandschap. Hier grenzen de Kalahari en de Namib Desert aan el
kaar, gescheiden door een drooggevallen rivier.
f V'
