m
27 wonen
succes
Energiebesparende
maatregelen
KEUKENLIJKE
s
La douce France
wonen@wegener.nl
024-3650509
Zaterdag 2 januari 2010
Zelf doen
Laten doen
Isolatie dak onverwarmde zolder.
Besparing: 188 euro Terugverdientijd: 5 jaar
Isolatie schuin dak verwarmde zolder.
Besparing: 435 euro Terugverdientijd: 9 jaar
illustratie Jos Diender/ANP
Uitleg bij bovenstaande illustratie
Hoewel investeringen en ook besparingen zeer per
soonlijk zijn, heeft MilieuCentraal een globaal over
zicht opgesteld van energiebesparende maatregelen
aan de hand van het actuele prijspeil.
Bij de illustratie staan achtereenvolgens de klus, het
te besparen bedrag per jaar en de terugverdientijd.
Er wordt uitgegaan van het gemiddelde van alle
woningtypes (behalve flats) en alle bouwjaren.
De benodigde investeringen zijn - zeer globaal en af
hankelijk van factoren als woningtype, gebruikte ma
terialen en hoeveelheid werk - te berekenen door de
terugverdientijd te vermenigvuldigen met het te be
sparen bedrag per jaar. Voor een exacte berekening
raadt MilieuCentraal een maatwerkadvies aan.
Ooit hip en veelgebruikt, nu afgedankt en zieltogend
in een hoekje van de kast: keukenlijken,
in deze aflevering: de passe-vite.
maakt voor een carrièredag van uit
zendorganisatie Vitae. In een zaal
kreeg iedereen in het publiek een
pakketje uitgereikt, waarna de di
recteur op het podium voordeed
hoe de stoel in elkaar moest wor
den gezet. Zijn werknemers deden
hem na. In no time waren honder
den stoeltjes gemaakt."
„Niet zo geslaagd zijn die van
Lafayette", zegt Vardy, wijzend op
krukjes uitgevoerd in rood, zwart
of grijs en bedrukt met gecapiton
neerde stof Het geplooide textiel
suggereert een comfort dat de Fes-
tivalChair ontbeert. „Maar dat ze
worden verkocht in dit prestigieu
ze warenhuis is cool", lacht Vardy,
die inmiddels ook een kartonnen
vouwtafel heeft ontwikkeld.
De omzet van zijn bedrijf verdub-
Tim Vardy, ont
werper van de
FestivalChair,
voor een muur
met kartonnen
stoelen.
foto United
Photos
belt jaarlijks, sinds 2007 wordt er
winst gemaakt. „Ik heb sinds kort
een office manager in dienst, om
dat ik het werk alleen niet meer
aankan", zegt Vardy, bij wie het en
thousiasme voor zijn eigen vin
ding nog lang niet is weggeëbd.
Van bijna elke nieuwe print wordt
hij in verrukking gebracht.
door Jan van Mullem
In het Frans klinkt alles un peu verfijnder dan in
onze taal. Om in de culinaire hoek te blijven:
wie wordt niet geraakt door Sabatier (messen),
La Cornue (fornuizen) of pannen van Le Crueset?
Zet daar onze eigen Herman den Blijker naast en
u begrijpt wat ik bedoel.
Of het Franse kookgerei ook beter is? Niet per se,
denk ik - waarom anders die beruchte Franse slag?
Maar ze klinken wel exclusiever. Ze geven de bezitter
het idee een bevoorrecht mens te zijn. Simpel gezegd:
in een pan van Herman zou ik een bot voor een hond
kunnen uitkoken. In een Le Crueset zou dat als het
toppunt van arrogantie voelen, bijna heiligschennis.
Passe-vite is nog zo'n heerlijk woord waar je vrolijk
van wordt. Lezeres José de Looff heeft er een en
nomineerde het keukenapparaat voor deze rubriek.
Wat het is? Voor de Frans sprekenden onder ons zal
dat meteen duidelijk zijn, vermoedt de eigenaresse:
„Passe-vite is letterlijk vertaald 'snel passeren'. Bij voed
sel denk je dan aan een roerzeef."
Wie dan nog steeds geen scherp beeld ontvangt:
fantaseer een voedselvermaler. Snoerloos, dus hand-
aangedreven. „Wij kiepten er thuis aardappels, groen
ten en misschien ook wel vlees in en draaiden tot er
een eetbare, verse, gezonde smurrie ontstond." Die
smurrie was in 1969 als kaviaar voor de baby, herin
nert De Looff zich. „Ideaal voor de periode nadat ze
van de melk af waren, zo'n 8 maanden, geloof ik."
In dat opzicht was de passe-vite dus heel handig, maar
niet alles aan het concept was zo uitgekookt. „Je gaf je
kindjes vaak eerst te eten en daarna jezelf. Dus stond
de rest in de pannetjes te verpieteren of
tkoud te worden."
Toen de kinderen de smurrie hadden afge
zworen en zelf hun eten konden prakken,
begon de passe-vite in huize De Looff
aan een nieuw leven: hij werd ge
bruikt voor het maken van toma
tensoep met veel groenten. „Een
omvangrijk project", zegt De
Looff. „In de ene pan
werd bouil
lon getrok
ken, in een
andere werden de groenten
gekookt. Als die gaar waren, werd de
pan met bouillon in de gootsteen gezet. Daar
op kwam de passe-vite. De groenten gingen erin en
dan begon het draaien, deel voor deel. De kleffe groen-
tesmurrie die overbleef, moest er telkens worden uit
gehaald. Anders draaide het apparaat niet fatsoenlijk.
Een hoop gespetter en geklieder was het."
De metalen passe-vite van 1969 is niet meer. Van lie
verlede roestig geworden tijdens een periode van een
zame opsluiting in de kelder. Sinds 2000 heeft José
de Looff een nieuwe, 'snelle passant'. Waarvoor ze die
gebruikt, blijft in het ongewisse. Vermoedelijk is de
keukenhulp gekocht uit nostalgische overwegingen.
Haar e-mail eindigt immers met een lofzang op de
blender, de eigentijdse equivalent van de passe-vite.
Dat is een apparaat dat ook in mijn keukenkast staat.
Tegenwoordig is de blender in gebruik voor shakes, be
gin deze eeuw was hij onze steun en toeverlaat voor
dezelfde babysmurriekarweitjes als De Looff beschrijft.
Blender is minder fraai Engels, maar het hoogtoerige
gepruttel van het apparaat heeft altijd als muziek in
mijn oren geklonken. Dat wordt, ondanks het fijne
Frans, niet anders door deze passe-vite. Want jemig,
wat een pens werk voor hetzelfde resultaat!
Ook een keukenlijk in huis? Mail info en foto van
het keukenlijk naar redactie.wonen@wegener.nl
www.festivalchairs.com
