Rustgebied voor rietbroeders
'Dat ze er
allemaal waren, was het mooiste cadeau'
Haven van
Kamperland
luxe resort
watersport
SPUIKOM Zonder onderhoud verandert de Spuikom in een bos
JUWELIER
donderdag 31 december 2009
De Spuikom. De Vlissingers praten
erover met veel gevoel en bevlogen
heid. Maar toch niet vanwege dat
weelderige onkruid? In vijf perhalen
probeert de PZC te ontdekken wat
het braakliggende stuk grond, inge
klemd tussen binnenstad en boule
vard, voor de stad betekent. Afleve
ring 3: de natuur.
door Wendy van den Hurk
Vroeger, heel vroeger,
was de Spuikom veel
groter dan die nu is.
Maar mooier?
Het schijnt dat het er
in de Franse tijd een vreselijke ben
de was. De mensen gebruikten de
Kom als vuilnisbelt en dat stonk
'als de pest'. Die paar stuivers boe
te, die ervoor bestond, deerde niet.
Een Hofvijver is het nooit gewor
den, ook al heeft: burgemeester
Van Woelderen daar nog zo zijn
best voor gedaan. Het eilandje dat
hij in de jaren dertig liet aanleg
gen, is nooit meer geworden dan
'een bult grond temidden van een
lelijke stalen damwand' - om met
de woorden van de oude dokter
Van Dijk te spreken. „Wel heeft
zich daar een visdiefjeskolonie ge
vestigd."
Van Dijk herinnert zich, als toen
malig achterbuurjongetje van de
boulevard, dat het er in die tijd
stikte van de muggen. „Wij had
den drie zwaluwnesten onder ons
balkon. Toen had je een hausse
van malaria. Zelfs in Middelburg.
En het was stilstaand water, dus
die larven konden zich goed ont
wikkelen. Er werd aangedrongen
op maatregelen. Van Woelderen
liet daarop een vat petroleum leeg
lopen. Stinken dat het deed! Maar
ja, de muggen waren geweken.
Voor dat seizoen, dan."
Ook de beplante terrassen langs
de Kommedijk hebben nooit een
weelderige indruk gewekt. Het
was wel de plek waar Janus Dert,<
de oom van de bekende fotograaf,
vaak kwam. De man, groot in on
roerend goed, had veel met dieren,
vertelt zijn 'neefje' Hans. „Toen de
Kom nog open water was, heeft
hij er een stel eenden uitgezet.
Vond-ie mooi. En de mensen ook.
Aanvankelijk, dan. Want ja, die
beesten plantten zich voort en op
een gegeven moment was de situa-
De Spuikom, voor sommige vogels een tankstation, voor andere een broedgebied.
foto Ruben Oreel
tie niet langer beheersbaar. Maar
mijn oom is altijd Eenden-Dert
blijven heten in de stad."
Eenden zitten er nu niet meer.
Wel egels en padden. En zanglijs
ters. Tijdens een wandeling door
de Spuikom houdt boswachter
Piet de Keuning stil en steekt zijn
wijsvinger in de lucht. „Ja hoor, ik
hoorde hem echt. Hé, en een wa-
terrol!"
Het was al een tijdje geleden dat
De Keuning in de Spuikom was ge
weest. Maar het is weinig veran
derd, zegt hij. „Ik heb het leren
kennen als een échte Spuikom, in
de jaren zestig. Toen er eenmaal
een laag zand op kwam te liggen,
kreeg je een verlandingssituatie en
die heb je nu nog. Het riet, het or
ganische materiaal, komt steeds
hoger te liggen. Als je hier niks
aan doet, dan krijg je bos. Dat is
de climax. Maar open is het mis
schien juist wel mooier. Alleen
moet je dan wel regelmatig
maaien."
Onderhoud is het gebied echter
vreemd, constateert hij al na een
paar stappen. „Zo te zien doen ze
er helemaal niks aan. Zonde. Ach
kijk, een grauwe abeel. Daar be
gint het al..."
De Spuikom is grotendeels dichtge
groeid met riet. Verder bespeurt
De Keuning bitterzoet, biggekruid
en zwarte nachtschade. „En wil
gen, eiken, liguster, iepen,-essen...
Maar laatste die zijn ingeplant.
Hé, en wat is dat voor piepje, Ka-
rel?"
Daar hoeft collega Karei Leeftink
niet lang over na te denken. „Rood-
borst. Die klinkt als een waterval.
De vogels hier laten zich niet door
de herrie uit het verkeer wegjagen.
Alleen door honden en die komen
niet in het riet. Dus dit is een rust
gebied voor rietbroeders, blauw-
borstjes en rietgors. Voor sommige
vogels een tankstation, spotvogels
bijvoorbeeld, voor andere een
broedgebied. Dat hoor ik aan de
zingende mannetjes. Als het dan
na anderhalve maand stil valt, dan
weet je genoeg. Daar in die boom,
allemaal staartmeesjes."
Een paar jaar geleden huppelde er
zelfs nog een ree rond. Dat ge
beurt vaker, beweert De Keuning.
„Ja hoor. Verstoten jonge bokken
uit het Nollegebied. Hoe ze hier ko
men? Gewoon, over de boulevard.
Maar ja, er valt hier niets voor ze
te halen. Het leefgebied is te klein
en er is geen voedsel. En dus ver
trekken ze altijd weer."
De boswachters lopen vol bewon
dering door de Spuikom. Alsof ze
in de duinen zijn. Het is ook een
bijzonder gebied, vinden ze, zo tus
sen de boulevard en de binnen
stad. De Keuning houdt halt bij
een groepje paddenstoelen in het
gras. „Weet je wat ik zou doen?
Maaien en dan afvoeren. Dan krijg
je hier een behoorlijke diversiteit.
Meer nog dan er nu al is. Aan de
begroeiing te zien is er geen zoute
kwel. Dan moet de Kom brak zijn
geweest. Hoewel, hoor ik daar nou
een kluut? Jawel! Nou, dan zal er
toch wel wat kwel zijn."
De laatste aflevering in deze serie over
de Spuikom gaat over de toekomstplan
nen en verschijnt aanstaande zaterdag.
Onze juwelierszaken zijn
maandag 4 en
dinsdag 5 januari
GESLOTEN
www.iuwelierminderhoud.nl
Zuidstraat 66 Westdijkstraat 27
WESTKAPELLE ARNEMUIDEN
KAMPERLAND - De handelshaven
van Kamperland wordt de komen
de tien jaar omgetoverd in een wa-
tersportresort met allure.Althans,
zo voorspelt het bestemmingsplan
dat de gemeente nu presenteert.
Als alle gedroomde appartemen
ten, winkels, restaurants met ter
rassen, watersportbedrijven, hui
zen aan insteekhaventjes en appar
tementen er komen, zal het leven
in het dorpscentrum zich juist
naar het havenplateau toe keren, is
de gedachte.Komend voorjaar, als
het bestemmingsplan vastgesteld
kan zijn, wil de gemeente het ont
wikkelingsgebied 'in de markt zet
ten'; de kavels voor de woningen
in porties verkopen aan ontwikke
laars. Die krijgen een bouwplicht:
zij moeten beloven binnen bepaal
de tijd de bouw te realiseren.
De transformatie van het saaie ha
vengebied tot levendige marina zal
de gemeente geld opleveren, zo
schatten gemeente en adviseurs in.
De bedragen in de kosten-baten-
analyse zijn nog vooral slagen in
de lucht - er zijn nog veel onzeke
re factoren, zoals de kosten van de
bedrijfsverplaatsingen die noodza
kelijk zijn - maar een positief saldo
van zeker twee ton moet er in zit
ten, is de overtuiging. Daarbij is
geen rekening gehouden met de
extra inkomsten die de economi
sche impuls in Kamperland zal
brengen, aan onroerend goed belas
ting en toeristische bestedingen.
Die factoren zijn te onzeker om nu
al in te calculeren. De gemeente
schat dat het bouwrijp maken van
de 32 hectaren in totaal een kleine
twintig miljoen euro gemoeid is.
door Maurits Sep
OOST-SOUBURG - Toen ze 65 jaar ge
leden trouwden, in Bergen op
Zoom waar ze vandaan komen,
was het net zulk weer als verleden
week. „Spiegelglad was het. Van
de drie koetsen die we hadden be
steld, kwam er maar één", herinne
ren Kees en Fien Sebregts-Kerbus-
ch zich.
Wie een goed geheugen heeft, kan
zich de anekdote van die koetsen
misschien herinneren. Vijfjaar ge
leden hebben ze het ook verteld
aan de krant, toen ze 60 jaar ge
trouwd waren. Hoe gaat het nu
met ze?
Nou, geestelijk uitstekend. En Fien
(85) kan nog steeds niet stilzitten,
lacht ze. „Ik brei nog veel. En ik
maak kaarten. Verjaardagskaarten,
kerstkaarten. Ik heb er voor kerst
wel 120 gemaakt. Met sjoelen ben
ik gestopt. Ik ga nog wel naar de
bingo."
Met Kees (87) gaat het mentaal
ook nog prima, maar lichamelijk
niet. Na een hersenbloeding is hij
veel minder mobiel. Als hij naar
buiten wil, moet dat met een rol
stoel. De dagelijkse rondjes die hij
22 jaar lang liep met een vriend,
zijn verleden tijd. Zelf kan hij dat
niet meer en zijn vriend is overle
den. „Maar ik ga nu twee keer per
week met de rolstoel weg. Er is ie
mand die me dan rijdt, Joop, een
kennis van mijn schoondochter.
Echt geweldig dat hij me mee
neemt. En hij loopt ver! Ik kom op
plekken waar ik jaren niet meer
was geweest. Zelfs naar West, over
de burg. We zijn soms wel ander
half uur weg."
De ouders van Joops vrouw ken
nen ze trouwens nog van vroeger,
uit Domburg. „Daar hebben we
nog mee gekaart", vertelt Fien.
Domburg, dat was de mooiste tijd
van hun leven. Daar woonden ze
in een bunker op de Hoge Hil.
Met de twee kinderen, vier klein
kinderen en vier achterkleinkinde
ren van Kees en Fien Sebregts gaat
het goed. Ze waren maandag alle
maal aanwezig op het feest. „En
dat", glundert Kees, „dat ze er alle
maal tegelijk waren, was echt ons
mooiste cadeau."
foto Lex de Meester
Fien en Kees Sebregts zijn 65 jaar getrouwd.
