Geen dieet maar een ander leven
'je moet
helemaal zelf doen'
Van de drugs af na een
kwart eeuw verslaving.
Eddy Gillet heeft het
onmogelijke gepresteerd.
door Lindy Jense
'VI;,
ddy Gillet wachtte op die
koude winteravond in
Vlissingen tot de nachtop-
S" vang voor daklozen zijn
deuren zou openen.
Eddy: verslaafd aan heroï
ne en cocaïne, draaideur
crimineel, dakloos. Een graatmager
wrak, net 50 geweest.
„Toen hoorde ik mensen lachen, ze
hadden de grootste lol. Ik moest wel
kijken." Hij zag een vader die zijn
dochter in een rolstoel voortduwde,
ze gierden het samen uit. Het was
alsof de bliksem insloeg bij Eddy.
„Dat ik daar mezelf zielig zat te vin
den terwijl ik drie gezonde kinde
ren op de wereld heb gezet; En daar
zag ik twee mensen van wie je ei
genlijk zou denken dat ze niet geluk
kig kunnen zijn. En ze konden het
toch."
Het is zes jaar later en Eddy Gillet
(57) zit op de bank in zijn knusse
Roosendaalse woning. Zijn dochters
Eddy Gillet met zijn dochter Rachel,
foto Dolph Cantrijn
Liefst 50 kilo afvallen en
jarenlang op gewicht
blijven. Als je bereid bent
eraan te blijven werken,
kan het. Dat is de ervaring
van Simone Schaar.
door Lindy Jense
Simone Schaar,
foto Vincent Boon
liefst niet de straat op, want je voelt
je aangestaard. Ik had een baantje
achter de kassa bij een pompstation.
Alleen daar voelde ik me veilig ge
noeg om praatjes aan te knopen."
Om gewicht te verliezen, wilde Si
mone het goed aanpakken. „Ik wil
de niet op dieet, ik wilde mijn leven
veranderen. De Weight Watchers-
was voor mij de enige optie. Je
komt er elke week, je leert hoe je el
ke dag maaltijden bereidt die goed
voor je zijn."
Eten was in huize Schaar tot dan
toe vooral een kwestie van makke
lijk en veel. „De kast stond vol met
cake, gevulde kano's, koekjes. Als
we boodschappen hadden gedaan,
zat er een zak met tien Snickers tus
sen. Voor we thuis waren, hadden
we ze op. Mijn man vier en ik zes.
Hoefden we niet meer te lunchen."
Ze wilden kinderen, maar dat ging
niet vanzelf. „De dokter zei dat ik
moest afvallen omdat ik minder
vruchtbaar was door het overge
wicht. Daar luisterde ik niet naar,
welnee, ik werd juist nog dikker om
dat ik m'n verdriet zat weg te eten."
Uiteindelijk raakte Simone toch
spontaan zwanger en vond ze de
motivatie om naar Weight Wat
chers te stappen. „Ik was pas een
paar maanden bezig toen ik in ver
wachting bleek van onze tweede.
Groot geluk, natuurlijk, maar
Weight Watchers mag je niet bege
leiden als je zwanger bent. Ik heb ge
zworen dat ik er acht weken na de
bevalling weer zou staan. En dat
heb ik gedaan."
Het duurde twee jaar, twee maan
den en drie weken voordat ze op
haar streefgewicht van 80 kilo was.
„Ik heb bewust af en toe pauze ge
nomen. De weegschaal zegt wel dat
je dunner wordt, maar in je hoofd
gaat dat veel langzamer."
Simone begeleidt nu als coach weke
lijks zo'n 150 Weight Watchers-cur-
sisten uit Breukelen en omgeving.
Ze schat dat het zeker de helft lukt
op streefgewicht te komen en te blij
ven. Zelfheeft ze de ervaring dat
het een continu proces is. „Ik ben
nu weer 7 kilo te zwaar, 76 kilo is
mijn doel."
Ze laat het boekje van Weight
Watchers zien, waar ze iedere dag
trouw in schrijft wat ze de volgende
dag gaat eten. Voor iedere dag is een
kolommetje apart gehouden voor
extraatjes, zodat je niet het gevoel
hebt dat je 'zondigt' met een koekje
of een gebakje. „Ik kan overal lekker
aan meedoen", lacht ze. „En als het
een keertje misgaat? Dan ga ik de
volgende dag weer vrolijk verder." -
www.weightwatchers.nl
ls ik nu niks doe,
zie ik mijn zoon
niet groot wor-
den." Ineens was
alles heel duide
lijk voor Simone
I Schaar. I let was
2003. Ze woog 130 kilo. „Als ik met
mijn baby op de grond zat, kon ik
nauwelijks overeind komen. Bij het
wandelen moest ik iedere 100 meter
even uitpuffen."
Simone Schaar (40) is nu 50 kilo
lichter. Haar ogen zijn nog net zo
vrolijk als die van de dikke vrouw
op de foto van zes jaar geleden.
Maar de vrolijkheid is nu geen to
neelspel meer. „Als je zo dik bent,
voel je je niet lekker. Je gaat het
Melissa en Rachel kletsen wat, zijn
vriendin Gerry brengt thee en koek
jes. Hij wil zijn verhaal vertellen, in
de hoop er andere verslaafden mee
te helpen. Want Eddy weet dat het
niet moeilijk is van de drugs af te ko
men. Het punt is alleen: je moet er
klaar voor zijn. Je moet beseffen dat
je niet alleen bent, maar dat jij wel
de enige bent die kan stoppen met
de drugs.
Eddy vertelt hoe hij, het vijfde kind
uit een Indisch-Moluks gezin van
twaalf kinderen, na de scheiding
van zijn ouders zijn draai niet kon
vinden. Uiteindelijk belandde hij in
Middelburg.
„Mijn vrienden gebruikten in het
weekeinde heroïne, wist ik veel wat
dat was, zij noemden het smack. Of
ik wou meedoen." Het gebruik leid
de tot een dubbelleven. Eddy hield
zichzelf voor de gek en ook de
vrouw met wie hij trouwde: de
drugs had hij prima onder controle.
Maar hij raakte zo verslaafd aan he
roïne en cocaïne, dat de jacht op
drugs een permanente obsessie
werd.
Eddy verloor zijn werk in de petro
chemische industrie en raakte in de
criminaliteit om aan geld te komen
voor drugs. Hij werd een aantal ke
ren tot gevangenisstraf veroordeeld.
Zijn vrouw verliet hem, zijn kinde
ren wilden hem niet meer zien.
„Als je papa op straat tegenkwam,
dacht je, nee hè, hij zal wel
weer om geld zeuren", vertel
len Melissa en Rachel. „En als
je bij huis kwam en hij stond
aan de deur, borg je maar
gauw je portemonnee diep
weg."
Tot die ene avond in Vlissin
gen, bleef Eddy drugs voorrang
geven. „Ik gebruikte van alles
als excuus om weer te gebrui
ken, Nadat ik was afgekickt,
bleef mijn dochter Rachel bang
dat ik weer een terugval zou
krijgen. Toen ik anderhalfjaar
clean was, overleed een zus
van mij. De voorbereiding van
de begrafenis, het samenzijn
met de familie, dat gaf juist
zo'n kracht. Geen seconde heb
ik aan drugs gedacht. Toen be
sefte ik hoeveel steviger ik was
geworden."
Hij helpt nu lotgenoten, als lid
van de cliëntenraad van Novadic
Kentron, de Brabantse instelling
voor verslavingszorg.
Daarnaast werkt Eddy als vrijwilli
ger bij een telefoondienst voor
(ex)verslaafden die een luisterend
oor nodig hebben. Drugs? Echt niet
meer, al zes jaar niet meer. „De
zucht is weg. En ik ben ook weer ge
lukkig. Ik verwachtte niets meer.
Geen familie, geen huis, geen rela
tie, geen kinderen. En moet je nou
eens kijken."
Simone Schaar,
50 kilo zwaarder.
Eddy Gillet in 1984
met zijn dochtertjes.
