Van legerkapitein
tot Goliath
Veranderen zit hem in het bloed. Is bijna een manier
van leven geworden. William Verduyn Lunel (57) uit
Elburg - de meeste mensen kennen hem als Manno -
is een leven lang beroepsmilitair. Nadat hij vervroegd
met pensioen gaat, kan hij thuis zijn draai niet vinden
en besluit in deeltijd weer aan het werk te gaan. Twee
tot drie dagen per week in pretpark Walïbi World.
Hij vindt het geweldig.
door Anne Boer
via pensions in Knenen en
Apeldoorn uiteindelijk in Vaassen
terecht.
William gaat naar de mts, wil daar
na naar de hts. Van het leger moet
hij niets hebben, mede onder in
vloed van leraren die niet zo'n posi
tief beeld schetsten van de militaire
organisatie. Maar als zijn vriendin
zwanger raakt en een huwelijk
volgt, wil hij aan het werk. Zo kiest
hij in 1970 voor het leger. Hij heeft
er nooit een moment spijt van ge
had. „Het was voor mij de ideale
combinatie tussen fysiek, veel spor
ten, lichamelijk je grenzen verleg
gen en studie. Ik heb er zo veel ge
leerd. Ik was een timide, verlegen
mannetje. Later stond ik zonder
schroom voor driehonderd man."
Het leger brengt hem verschillende
functies, diverse standplaatsen. Van
Weert, Utrecht, Amersfoort en Den
Haag tot Soesterberg, Havelte,
Nieuw-Milligen, Nunspeet en 't Har
de. Hij wordt uitgezonden, onder
meer naar Kroatië. Woont als specia
list in het MLRS-wapensysteem con
gressen bij over de hele wereld. Hij
gaat graag op oefening. Altijd op
reis. Altijd mensen om zich heen.
Steeds iets anders. Alleen de laatste
jaren van zijn loopbaan bij het leger
werkt hij in de buurt van zijn huis.
In 't Harde, bij de 320 herstelcom
pagnie van de logistieke brigade. Sa
men met zijn vrouw bereidt hij zich
voor op het fïinctioneel-leeftijdsont-
slag. Twee dagen bij het leger onder
gedompeld in tips en adviezen. Ge
waarschuwd voor de leegte.
Toch weet William uiteindelijk niet
echt wat hem overkomt. „Ik heb 37
jaar mijn ziel en zaligheid in het le
ger gestopt. Plotseling zit je thuis. Ik
dacht: is dit het zwitserlevengevoel?
Ik heb me altijd snel kunnen aanpas
sen aan mijn omgeving. Dat zit ook
een beetje in ons Indische mensen.
We hebben ons stilzwijgend aange
past. Maar de VUT is anders. Dat is
de grootste verandering en daar heb
ik het best moeilijk mee gehad. Je le
vert 30 procent van je salaris in. Dat
is niet niks. Je kunt wel van alles wil
len, maar het moet ook kunnen."
Hij hoopt aanvankelijk nog op tele
foontjes met vragen van collega's:
hoe zit dit, hoe zit dat. Het blijft stil.
Hij zoekt zijn heil in hobby's. Gaat
de stamboom van zijn familie uit-
A illiam Verduyn
Lunel is ge-
A trouwd, trotse
vader van een
dochter en opa
van een klein
dochter. Zijn
wieg staat in mei 1952 in Indonesië,
in het plaatsje Cimahi. Zijn vader
was KNIL-militair. Al op jonge leef
tijd wordt hij geconfronteerd met
de eerste grote verandering in zijn
leven. In 1953 verhuist het gezin
naar Nederland. De familie komt
zoeken. Ontdekt zo dat er ook
Frans, Chinees en Javaans bloed in
zijn genen zit en dat de bijzondere,
dubbele achternaam Verduyn Lunel
is ontstaan doordat een voorvader,
een zoon van een in de VOC-tijd op
Sri Lanka beland Nederlands paar,
de achternamen van zijn vader en
moeder bundelde tot één achter
naam. Verder neemt hij gitaarles.
Volgt cursussen. Stort zich met volle
overgave op het closeharmonykoor
Koraal, waarvan hij al jaren lid is.
William Verduyn Lunel: „Plotseling zit je thuis. Ik dacht: is dit het zwitserlevengevoel?" foto Frans Paalman
Hij digitaliseert oude familiefoto's.
Maar hij mist iets. Structuur. De ba
lans is opeens zoek. Het is nu twee
jaar later. Hij durft te zeggen dat hij
nu pas min of meer de rust heeft ge
vonden. „Ik werk twee tot drie da
gen bij Walibi World. Ben elke don
derdag mantelzorger bij mijn
ouders. Mijn vader is 82 en mijn
moeder 80. Ze wonen beiden nog
in Vaassen. Op vrijdag ben ik oppas-
opa bij mijn dochter in Tiel."
Walibi blijkt een uitkomst. Terug
tussen de mensen. William wordt
getipt door een oud-militair die er
ook werkt. In totaal hebben er vijf
tien oud-soldaten hun draai gevon
den. De man die in november 2007
afzwaaide als kapitein, staat nu met
veel plezier achter attracties met aan
sprekende namen als Goliath, Robin
Hood en Splash Battle. „Het is echt
heerlijk. Lekker dóén. Onder aan de
ladder. Geen leidinggeven. Het voelt
heel goed. Ook de sfeer onderling.
Het lijkt qua structuur ook wel een
beetje op het leger. Een grote organi
satie. Met z'n allen aanpakken."
De VUT is voor William Verduyn
Lunel de grootste verandering in
zijn leven gebleken. Toch is hij er
niet direct voorstander van iedereen
maar tot zijn 67e te laten werken, zo
als de bedoeling is. „Dat moet alle
maal fysiek ook maar kunnen. Eer
lijk gezegd merkte ik de laatste jaren
ook dat ik meer op mijn tenen
moest lopen."
Zijn advies voor mensen die nog
met de VUT of pensioen gaan? „On
derschat het niet. Bereid je er op-
voor. Heb het er met je partner
over. Want eigenlijk ga je samen
met de VUT. En het is echt een gro
te verandering."
/iliiam Verduyn Lunel in zijn
roegere leveniegerkapitein.
