spectrum 6
10 juli
31 juli
15 oktober
18 november
25 november
Zaterdag 19 december 2009
Eveline Blan- (vervolg van pagina..)
ckaert, gees
telijk ver- Wie dat wil, mag zijn eigen kamer aankleden met
zorgster van spulletjes'van thuis'. Ook (kleine) huisdieren zijn
het hospice: welkom. „We hebben een mevrouw gehad die haar
„Op het eind eigen bureau had meegenomen, vazen en schilde-
van zijn Ie- rijen, stoeltjes, haar eigen dekbed - dat mag. De eni-
ven moet ge voorwaarde is dat er genoeg ruimte overblijft om
een mens op te behandelen, als dat nodig is", zegt vrijwilliger Paul
de een of an- Aarssen, een van de circa 23 vrijwilligers van het hos-
dere manier pice. Eén van de belangrijkste taken van de vrijwilli-
tot een af- gers is de bewoners dat 'thuisgevoel' te geven. „Als
ronding ko- gastheer fungeren, een kopje koffie schenken. Je
men." helpt bewoners met eten, of als het nodig is, de ver
foto Mechteld pleegkundige, doet soms iets huishoudelijks. Maar
Jansen dat komt op de laatste plaats. Éérst de bewoners."
Levenservaring en inlevingsvermogen horen tot de
standaarduitrusting van een goede vrijwilliger, zegt
Paul. „Vrijwilligers moeten oren hebben. Die heb je
nodig, niet alleen voor de bewoner maar ook voor
de familie eromheen."
ziet hij alleen anderen gaan. De ene keer is dat con-
fronterender dan de andere keer. „Als ze niet van
de kamer afgekomen zijn, heb je er eigenlijk geen
contact mee. Maar er is ook iemand die euthanasie
gevraagd had en persoonlijk afscheid kwam ne
men."
Het gaat prima met Ad. „De buurvrouw zei dat het
door het bidden komt. Ik zei: 'Hard bidden, buur
vrouw, want het schiet niet op.' Twee dagen geleden
kwam ze weer. Ik zei: 'Het heeft toch wel geholpen,
denk ik.' Misschien is er toch wel wat, daarboven.
Zo'n mooi licht. Of je bent gewoon weg." Voorlopig
Ad is jarig. Medebewoner Leo ook. Het wordt geza
menlijk gevierd, met Chinees en familie en vrien
den. Barbara, Ads schoondochter, had zijn kamer
versierd. Het deed hem wat. „Dat had ik niet ge
dacht."
Een mooie, warme augustusmaand volgt. Ad zit
bijna elke dag lekker in de tuin in het gezelschap
van Liesbeth. Allebei met een ander deel van de
Milennium-trilogie, van Stieg Larsson, zoals ieder
een deze zomer. De longarts zegt dat de situatie
stabiel is. „Over twee maanden moet ik terugko
men. En ik zit elke dag op de hometrainer, om
mijn spiermassa op peil te houden. Ik wandel,
loop rondjes. Weet je hoe Liesbeth en ik onszelf
noemen? De die hards'. Wij laten ons niet kisten!"
De humor blijft.
In de maanden augustus en september blijft het
goed gaan met Ad. Hoewel, goed: aan de kanker is
niets meer te doen, de diagnose blijft 'terminaal'.
Blijft hij in het hospice, of gaat hij tijdelijk naar
een verpleeghuis? Hij zucht. „Op een gegeven mo
ment zei ik: het maakt me niet meer uit, al zet je
me bij het huisvuil neer, ik vind het allemaal goed.
Maar ik hoop natuurlijk dat ik hier kan blijven."
De Millennium-trilogie is uit. De zomer is voorbij.
Ad heeft hem toch maar mooi meegemaakt: „Het
was een prachtig cadeau." Nu staat er naast zijn
stoel weer een looprek. „Het kost 's morgens moei
te om uit bed te komen. Mijn spieren zijn weg."
Blauwe plekken op zijn dunne armen, bij zijn pols
een verband. „Ik hoef me maar éven te stoten.
Soms gaat het bloeden."
Liesbeth ligt in haar kamer te lezen in Een dors
vloer vol confetti, van Franca Treur. Ook met haar
gaat het minder, maar 's avonds zoeken ze elkaar
toch op. „Je hebt elkaar nodig", zegt Ad. Ze hou
den elkaar overeind.
Ad Kuiper komt niet meer naar de deur toe. Hij
oogt breekbaar, weer in zijn stoel bij het raam, zo
als toen hij net binnen was. „Gisteren ben ik geval
len", zegt hij. Hij haalt moeilijk adem. Zijn armen
lijken nog dunner geworden.