spectrum 6 10 juli 31 juli 15 oktober 18 november 25 november Zaterdag 19 december 2009 Eveline Blan- (vervolg van pagina..) ckaert, gees telijk ver- Wie dat wil, mag zijn eigen kamer aankleden met zorgster van spulletjes'van thuis'. Ook (kleine) huisdieren zijn het hospice: welkom. „We hebben een mevrouw gehad die haar „Op het eind eigen bureau had meegenomen, vazen en schilde- van zijn Ie- rijen, stoeltjes, haar eigen dekbed - dat mag. De eni- ven moet ge voorwaarde is dat er genoeg ruimte overblijft om een mens op te behandelen, als dat nodig is", zegt vrijwilliger Paul de een of an- Aarssen, een van de circa 23 vrijwilligers van het hos- dere manier pice. Eén van de belangrijkste taken van de vrijwilli- tot een af- gers is de bewoners dat 'thuisgevoel' te geven. „Als ronding ko- gastheer fungeren, een kopje koffie schenken. Je men." helpt bewoners met eten, of als het nodig is, de ver foto Mechteld pleegkundige, doet soms iets huishoudelijks. Maar Jansen dat komt op de laatste plaats. Éérst de bewoners." Levenservaring en inlevingsvermogen horen tot de standaarduitrusting van een goede vrijwilliger, zegt Paul. „Vrijwilligers moeten oren hebben. Die heb je nodig, niet alleen voor de bewoner maar ook voor de familie eromheen." ziet hij alleen anderen gaan. De ene keer is dat con- fronterender dan de andere keer. „Als ze niet van de kamer afgekomen zijn, heb je er eigenlijk geen contact mee. Maar er is ook iemand die euthanasie gevraagd had en persoonlijk afscheid kwam ne men." Het gaat prima met Ad. „De buurvrouw zei dat het door het bidden komt. Ik zei: 'Hard bidden, buur vrouw, want het schiet niet op.' Twee dagen geleden kwam ze weer. Ik zei: 'Het heeft toch wel geholpen, denk ik.' Misschien is er toch wel wat, daarboven. Zo'n mooi licht. Of je bent gewoon weg." Voorlopig Ad is jarig. Medebewoner Leo ook. Het wordt geza menlijk gevierd, met Chinees en familie en vrien den. Barbara, Ads schoondochter, had zijn kamer versierd. Het deed hem wat. „Dat had ik niet ge dacht." Een mooie, warme augustusmaand volgt. Ad zit bijna elke dag lekker in de tuin in het gezelschap van Liesbeth. Allebei met een ander deel van de Milennium-trilogie, van Stieg Larsson, zoals ieder een deze zomer. De longarts zegt dat de situatie stabiel is. „Over twee maanden moet ik terugko men. En ik zit elke dag op de hometrainer, om mijn spiermassa op peil te houden. Ik wandel, loop rondjes. Weet je hoe Liesbeth en ik onszelf noemen? De die hards'. Wij laten ons niet kisten!" De humor blijft. In de maanden augustus en september blijft het goed gaan met Ad. Hoewel, goed: aan de kanker is niets meer te doen, de diagnose blijft 'terminaal'. Blijft hij in het hospice, of gaat hij tijdelijk naar een verpleeghuis? Hij zucht. „Op een gegeven mo ment zei ik: het maakt me niet meer uit, al zet je me bij het huisvuil neer, ik vind het allemaal goed. Maar ik hoop natuurlijk dat ik hier kan blijven." De Millennium-trilogie is uit. De zomer is voorbij. Ad heeft hem toch maar mooi meegemaakt: „Het was een prachtig cadeau." Nu staat er naast zijn stoel weer een looprek. „Het kost 's morgens moei te om uit bed te komen. Mijn spieren zijn weg." Blauwe plekken op zijn dunne armen, bij zijn pols een verband. „Ik hoef me maar éven te stoten. Soms gaat het bloeden." Liesbeth ligt in haar kamer te lezen in Een dors vloer vol confetti, van Franca Treur. Ook met haar gaat het minder, maar 's avonds zoeken ze elkaar toch op. „Je hebt elkaar nodig", zegt Ad. Ze hou den elkaar overeind. Ad Kuiper komt niet meer naar de deur toe. Hij oogt breekbaar, weer in zijn stoel bij het raam, zo als toen hij net binnen was. „Gisteren ben ik geval len", zegt hij. Hij haalt moeilijk adem. Zijn armen lijken nog dunner geworden.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2009 | | pagina 94